Ο Παύλος Σιδηρόπουλος ήταν ένας από τους πιο εμβληματικούς καλλιτέχνες της ελληνικής μουσικής σκηνής, γνωστός για τη μοναδική του φωνή και την καλλιτεχνική του ιδιαιτερότητα. Με επιρροές από τη Rock αλλά και τη λαϊκή μουσική, κατάφερε να δημιουργήσει ένα ξεχωριστό στυλ, αποτυπώνοντας την ατμόσφαιρα της εποχής του. Συνδύαζε ποιητικούς στίχους με προσωπικές εμπειρίες, εκφράζοντας συναισθήματα που άγγιζαν και αγγίζουν τις καρδιές των ακροατών.

Βρεθήκαμε λοιπόν στο θέατρο του Βύρωνα για να πάρουμε μέρος σε αυτή τη γιορτή. Τη γιορτή για τον Παύλο, τον άνθρωπο που η ζωή του, αν και σύντομη, υπήρξε γεμάτη δημιουργία και πάθος. Τον Παύλο, που αποτέλεσε θρύλο της ελληνικής μουσικής.

Η σκέψη του Στέλιου Σαλβαδόρ να πλαισιώσει αυτή τη γιορτή με ανθρώπους που ήξεραν ή συνεργάστηκαν ή εμπνεύστηκαν από τον Σιδηρόπουλο, ένωσε μια μεγάλη ομάδα της ελληνικής σκηνής, κάτι που λάτρεψε το κοινό. Είδα εικοσάρηδες δίπλα δίπλα με πενηντάρηδες να έχουν γίνει μια παρέα, να τραγουδούν, να χαμογελάνε, να βιώνουν κάθε στίχο και κάθε νότα δυνατά. Είδα οικογένειες να παρακολουθούν παρέα τη μεγάλη βραδιά. Είδα καλλιτέχνες να φέρονται με ήθος και να γίνονται ένα με το κοινό. Τα τραγούδια οδηγούσαν το μυαλό σε θύμισες, σε στιγμές που κύλησαν και δεν θα ξαναρθούν…

Μαζί του στη σκηνή ήταν ο Κυριάκος Δαρίβας (Απροσάρμοστοι), ο Βασίλης Σπυρόπουλος (Σπυριδούλα), ο Frank Panx (Panx Romana), ο Νίκος Γιαννάτος (Πυξ Λαξ), ο Νίκος Εφεντάκης (Άσσοι του Καράτε), ο Δημήτρης Παπαδημητρίου (Άσσοι του Καράτε), ο Βασίλης Ράλλης (Σαλταδόροι), ο Σίμος Κοκαβέσης, ο Γιώργος Λαγγουρέτος (ex Magic De Spell), o Αλέξανδρος Δάικος και ο Κύριος Κ.

Setlist: H Παράγκα Του Θωμά, Η Φαντασία Στην Εξουσία, Απογοήτευση, Γέρο Μαθιός, Κάποτε Θα ‘Ρθουν Να Σου Πουν, Της Εθνικής Συμφιλίωσης, Καλή Τύχη Μάγκες, Να Μ’ Αγαπάς, Κρίμα Το Παιδί, Το Μπλουζ Του Αποχωρισμού, Πες Μου Αν Θέλεις Κάτι, Ξέσπασμα, Το Βιβλίο Των Ηρώων Του Τρόμου, Τω Αγνώστω Θεώ, Ο Μπάμπης Ο Φλου, Μου Πες Θα Φύγω, Rock N Roll Στο Κρεβάτι.

Τα Μωρά στη Φωτιά είναι ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα ελληνικά ροκ συγκροτήματα της δεκαετίας του ‘80. Με τη χαρακτηριστική τους μουσική να συνδυάζει ροκ, πανκ και στίχους με κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο, έχουν καταφέρει να κερδίσουν μια ευρεία βάση θαυμαστών.

Είχα πολλά χρόνια να τους δω live και η εμφάνιση τους εκείνο το βράδυ ρεφάρισε όλες τις φορές που δεν είχα καταφέρει να τους απολαύσω. Ακμαίοι, δυναμικοί, σάρωσαν το θέατρο Βράχων με τραγούδια που όλοι έχουμε αγαπήσει. Δεν μπορώ να γκρινιάξω, καθώς το «Παυσίπονο», το αγαπημένο μου τραγούδι από τούτη εδώ την μπάντα, έπαιξε δυο φορές και αν τους το ζητούσαμε, μάλλον θα το έπαιζαν και τρίτη. Είχαν τόσο κέφι, τέτοια ενέργεια, τρανό παράδειγμα αγάπης για αυτό που κάνουν και παράδειγμα προς μίμηση για εκείνες τις μπάντες που «γρατζουνούν», που δεν έχουν σκηνική παρουσία και απορούν γιατί στα live τους έχουν αποκάτω μόνο τους κολλητούς τους.

Η αγάπη στη μουσική φαίνεται, παιδιά, κάνει μπαμ από χιλιόμετρα. Γίνεται αλυσίδα και ενώνει τον κόσμο, σε όποια ηλικιακή ομάδα και αν ανήκει. Γίνεται η αφορμή για ένα καλύτερο αύριο. 

Ο Στέλιος Σαλβαδόρ και τα Μωρά Στη Φωτιά ήταν από τα κορυφαία highlight του Σεπτεμβρίου.

Μια συναυλία που μας χάρισε πολλά. Μια γιορτή που θα αγκάλιασε ο κόσμος με πάθος.

Μαίρη Ζαρακοβίτη

Στο Δρόμο, Διλλήματα, Πήδα Προτού Κοιτάξεις, Χαμαιλέων, Εμβατήριο, Κάτω Στη Πόλη, Αδέρφια, Υποσχέσεις, Βαβυλωνία, Σαλονίκη, Ηρωίνη, Ανδρείκελα, Αδρεναλίνη, Παυσίπονο, Σκυλίσια, Μανιφέστο