Και σκοτώνεις ό,τι ήθελες να ζήσεις να δεις… Γκάζι, καρφωτό μπασοτύμπανο και φωνή που κοιτάει βαθιά στα μάτια. Όμορφες μελωδίες, tutti και πολυποίκιλοι ρυθμοί, ελληνόγλωσσο το σχήμα και ο κόσμος που έχει έλθει από την ώρα που πρέπει, ακούει κάτι που θα ήθελε σίγουρα να ξανακούσει, ίσως σε έναν χώρο μικρότερο και στεγασμένο. Ευχαρίστησαν, χτυπήθηκαν, έδωσαν εξετάσεις και πέρασαν γουίδ φλάιινγκ κόλορς. Θα τους ξαναδούμε σύντομα;

ΜΙΑ ΣΚΕΨΗ (ΚΟΙΤΑΣ, ΠΕΤΑΣ, ΓΕΛΑΣ), ΣΥΝΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ, ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΘΕΛΩ, CARENZA AFFETTIVA, ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, ΑΝΟΙΞΗ, ΑΦΙΟΝΙ

Οι Achelous ανήκουν στις ελληνικές μπάντες που παρακολουθώ πολλά χρόνια και έχει τύχει να βρεθώ σε πολλές καλές στιγμές τους. Σήμερα, σε μία τεράστια σκηνή, εξαπολύουν το δικό τους, γνήσιο, τίμιο, επικό Μέταλ, το οποίο συνοδεύεται από μελωδικές θεματικές στις κιθάρες και μπετόν-αρμέ rhythm section. Ο Χρήστος ρωτά και ξαναρωτά. «Είστε μαζί μας»; Ναι, φίλε, μην το συζητάς. Παίξτε εσείς τα δικά σας και εμείς θα γκαρίζουμε μέχρι παρεξηγήσεως. Η μπάντα κλειδώνει ακόμα μία ψαρωτική εμφάνιση και ετοιμάζεται για τα καλύτερα. Και μόνο.

Dragon Wings, Macedon, The Oath, Savage King, Into The Shadows, Flames Of War

Ανώριμοι, ε; Παρωδία, ε; Ξέρετε κάποιον να το κάνει καλύτερα; Οι Spinal Tap θα δήλωναν οπαδοί τους, άνετα μην σας πω. Εγώ πάλι ακολουθώ από τότε. Ξέρετε πότε. Από τα πρώτα σκιρτήματα. Και μετά… είναι όλοι τους σπουδαίοι παίχτες, είναι αρχοντικοί πάνω στη σκηνή και διαθέτουν τον καλύτερο μαθητή που θα μπορούσε να είχε ο αθάνατος Τζιμάκος. Συντονίζουν τεχνολογία κα πώρωση, έχουν έναν μπροστάρη που δεν μασάει πουθενά και από τίποτα και το ένα τραγούδι διαδέχεται το άλλο, με τα αστεία στα ιντερμέδια να θερμαίνουν έτι περισσότερον την ατμόσφαιρα. Σκατά στα δώδεκα χιλιάδες πόδια; Μωρέ και στα δώδεκα χιλιάδες χέρια και το σχήμα απογειώνεται μέσα από τις αντιδράσεις του κόσμου. Γουντ_όνλυ, μάγκες; Μαζί σας!

INTRO – THE SECRET OF STEEL, VARGONAN, BAND INTRO – ANVIL OF CROM, ΕΝΑ ΚΕΦΤΕΔΑΚΙ ΤΟΣΟ ΔΑ, Ο ΜΗΤΣΟΣ Ο ΛΑΝΙΣΤΕΡ, ΚΘΟΥΛΟΥ, ΚΑΜΑ ΣΟΥΤΡΑ, 12000 ΠΟΔΙΑ, ΑΣΕ ΚΑΤΩ ΤΟ ΔΙΚΑΝΟ ΓΙΑΓΙΑ, ΤΟ ΠΕΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑΣ, ΣΛΑΤΙΝΟΣ ΕΡΑΣΤΗΣ, Ο ΠΑΝΙΣΧΥΡΟΣ ΜΕΓΙΣΤΑΝΑΣ ΤΩΝ ΝΙΝΤΖΑ, ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΜΕΤΡΑΕΙ, ΚΑΡΙΟΛΑ, ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ, OUTRO – BYE BYE

Skyclad, ρε φίλε! Ποτέ το Folk δεν ήταν τόσο αγαπητό και ποτέ δεν έκανε τον κόσμο να χαμογελάσει τόσο πολύ. Γιατί οι μελωδίες παροτρύνουν για χορό. Και επειδή “It’s not funny, it’s serious, it’s Heavy Metal, grrrrrr”, οι Βρετανοί, φλεγματικοί όσο ποτέ, μας πετάνε στα μούτρα τις μελωδίες τους και απλά περιμένουν την αντίδρασή μας. Και αυτή στέκεται ψηλά στον αέρα, εν είδη υψωμένων γροθιών. Κατά τη διάρκεια του LiVE, όταν κάλπαζαν σε ρυθμούς 12/8, όπως συνηθίζεται πολύ στο Folk, φωνάζαμε σε ρυθμούς “Over The Hills…”. Και εκείνοι δεν μας χάλασαν το χατίρι. Μας κοπάνησαν από κει πάνω με μια διασκευάρα στο “Emerald” και προχώρησαν παρακάτω. Το βιολί της Georgina ακούστηκε μέχρι τα διόδια και ο Steve Ramsey, κοντά στον “Bean”, έπαιζε και χαμογελούσε. Δεν έχει τέλος η ιστορία…

Penny Dreadful, Spinning Jenny, Earth Mother, The Sun And The Furious Host, Cry Of The Land, Another Fine Mess, Cardboard City, The One Piece Puzzle, The Widdershins Jig, The Parliament Of Fools, The Song Of No-Involvement, Emerald (Thin Lizzy), Great Blow For A Day Job, Anotherdrinkingsong, Inequality Street, Thinking Allowed?

Λίγα λεπτά μετά τις δέκα και μισή… We Aren’t Short People! O Blackie και η πυροβολαρχία λαμβάνουν θέσεις. Μετά την εισαγωγή και το απίστευτο lightshow, με τους προβολείς να ξερνούν κόκκινο φως και το έδαφος να τραντάζεται, οι WASP ξεκινούν με το “I Wanna Be Somebody” και το κοινό ανταποκρίνεται άμεσα. Είναι και το ρεφρέν που όχι απλά βοηθά… Συνεπαίρνει!

O Blackie ήθελε να κάνει περιοδεία, στην οποία να τιμά το πρώτο άλμπουμ της μπάντας. Έτσι έκανε αυτό που θεώρησε αυτονόητο. Μίλησε με μερικούς προμότερ στις ΗΠΑ και τους είπε την ιδέα του. Και ο καθένας του έλεγε τα δικά του. Κάποιος μάλιστα του πέταξε «Δεν μπορείς να βγεις στον δρόμο παίζοντας το πρώτο άλμπουμ». Ο δίμετρος frontman απάντησε άμεσα. «Βεβαίως και μπορώ». «Όχι, δεν μπορείς». «Ναι, βεβαίως και μπορώ». Η κουβέντα θα μπορούσε να πηγαίνει έτσι μέχρι να σταματήσει να διαστέλλεται το σύμπαν. Αλλά ο καλλιτέχνης είχε πολύ πιο σοβαρά πράγματα να κάνει. Όπως το να βγει σε περιοδεία, παίζοντας όλο το πρώτο άλμπουμ. Κάτι που ακούσαμε κι απόψε. Στο “L.O.V.E. Machine” χάζεψα την απόδοση της μπάντας και το πόσο εντυπωσιακή ακουγόταν. Στο “Sleeping (In The Fire)” απλά τραγουδούσα μόνος μου – έτσι νόμιζα τουλάχιστον. Και όταν οι τύποι μας είπαν «Καληνύχτα»… Τι μας περιμένει τώρα;

Διάφορα ποτ-πουρί, των οποίων δεν είμαι οπαδός, αλλά για τέτοιες τραγουδάρες, μπορώ να προσποιηθώ ότι μου αρέσουν ακόμα και οι σοκολάτες Ντουμπάι. Όταν παίχτηκε το “The Real Me”… Μεγάλε! Τι ξύλο είναι πάλι τούτο! Ίσως η δεύτερη πιο και-γαμώ διασκευή που έχω ακούσει στη ζωή μου. Όταν παίχτηκε – έστω και μέρος του – το “The Headless Children”… Έπος – καραέπος και μακάρι να μας πέταγαν από δίπλα το υπέρτατο “Thunderhead”, το οποίο αναπαύεται άνετα στον θρόνο του, σαν ό,τι καλύτερο έχει κάνει ποτέ ο δαιμόνιος Τεξανός. Μισό, μισό, ΜΙΣΟ! Ποιος είναι Τεξανός; Ο γεννημένος στη Florida και μεγαλωμένος στο Staten Island, στη Νέα Υόρκη; Ναι, ναι… δικό μου δεν είναι το κείμενο; Εγώ δεν το υπογράφω; ΤΕΞΑΝΟΣ! Να μου κάνει μήνυση ο νυν δήμαρχος του μεγαλόμηλου.

Στο “Wild Child” ξεκινάει μόνος του. Η φωνή του και η κιθάρα του. Ο, σαραντάχρονος πια, νταλκάς ενός συμπαθέστατου τσογλανιού, που γίνεται τραγούδι, που μας σημαδεύει από τότε. Το έχω ακούσει τόσες φορές, το έχω τραγουδήσει “από πάνω” τόσες φορές, το έχω αγαπήσει ακόμα περισσότερες. Επίλογος με το “Blind In Texas”, με έναν ύμνο που αποτελεί πάντα καλή ιδέα για κοπάνημα και με βρίσκει απόλυτα σίγουρο, στις παρυφές της θεοπάλαβης θεωρίας μου περί «πατρότητας» του εξωφρενικού αυτού δημιουργού.

Πώς είπατε; Αν υπήρξαν πράγματα που με χάλασαν; Φυσικά και υπήρξαν. Έχει μαζί του αυτούς τους εκπληκτικούς μουσικούς, εδώ και τόσα χρόνια και προβάλει βίντεο με τα παλιά μέλη; Γιατί, βρε τζάνεμ; Σου αρέσει αυτό τώρα; Απ’ την άλλη πάλι… Ο Aquiles Priester, ο οποίος είναι ένας σεισμικός ντράμερ, θα πρέπει να έχει πάντα τόσο τριγκαρισμένο ήχο; Σίγουρα του αρέσει όλο αυτό το ψηφιακό; Ο σπουδαίος αυτός παίχτης έλαμψε στο LiVE, ο Duda έδειξε επίσης πόσο τεράστιος είναι, με εκείνες τις φονικές μπασογραμμές, τις οποίες αναπαρήγαγε στο ακέραιο και ο Doug Blair… Πολλή φασαρία, φίλε. Πολλή φασαρία όμως. Θα προσπεράσω. Όσο για τα προ-ηχογραφημένα… Σε όποιον αρέσουν! Έτσι θέλει να παίζει ο Blackie, έτσι θα παίζει, ό,τι κι αν νομίζουν κάποιοι. Και ναι, η ηλικία επηρεάζει. Είναι εξήντα οκτώ χρονών. Μήπως να σταματήσουμε να πιστεύουμε ότι όλοι οι καλλιτέχνες, με τους οποίους μεγαλώσαμε, έχουν καβατζώσει ένα πορτραίτο που γερνάει για πάρτη τους;

I Wanna Be Somebody, L.O.V.E. Machine, The Flame, B.A.D., School Daze, Hellion, Sleeping (In The Fire), On Your Knees, Tormentor, The Torture Never Stops, The Big Welcome, Inside the Electric Circus / I Don’t Need No Doctor / Scream Until You Like It, The Real Me (The Who) / Forever Free / The Headless Children, Wild Child, Blind In Texas

Μακάρι να ξανάρθουν, μακάρι να παίξουν όλο το Πορφυρό, μακάρι να μας κάνουν να ουρλιάξουμε μέχρι να μας αρέσει. Η μουσική είναι πάνω απ’ όλα διασκέδαση. Η κριτική είναι για τις παρέες.

Κώστας Κούλης

Φωτογραφίες: Χριστόφορος Φίλης