Μας το είχαν πει και στη συνέντευξη και εννοείται πως δεν το ξεχάσαμε. Η συναυλία είχε, ως πρωταρχικό σκοπό της, να περάσουμε όλοι καλά. Και οι απάνου στη σκηνή και όλοι οι υπόλοιποι αποκάτου (παραδοσιακή γραφή, νεσπά;) και να γίνουμε παρέα όλοι, απολαμβάνοντας τη μουσική των δύο σχημάτων. Δέκα λεπτά πριν τις δέκα κάνει το καλό η Ειρήνη Κετικίδη, συνοδευόμενη από τη μπάντα της φυσικά, αν και κάποιος λείπει και η ίδια το αναφέρει από μικροφώνου. Απόψε, ο έτερος κιθαρίστας, ο Ντένης Μόρφης, παίζει με τους Spineless, κατά συνέπεια το συγκρότημα της Ειρήνης μετατρέπεται σε τρίο, αλλά συνεχίζει να ακούγεται σαν ορχήστρα εκατό ατόμων.

Καρά-προβαρισμένοι, με τόνους τάλαντου και την καλύτερη των διαθέσεων, οι τρεις τους μας παίρνουν το μυαλό. Τι περίεργα μετρήματα, τι παύσεις από το πουθενά, τι θέματα και σόλο έξω απ’ το κουτί… Κάποια στιγμή πιάνω τον εαυτό μου να κουνάει έντονα το κεφάλι του και από μέσα του να ωρύεται, που δεν παίζουν μπροστά από δέκα χιλιάδες, να κάνουν τη μεγαλύτερη φασαρία του σύμπαντος. Η Κετικίδη αναλαμβάνει και την επικοινωνία με τον κόσμο, μιλώντας για τα τραγούδια του σετ, για τις ιστορίες πίσω από αυτά και φυσικά για τη μπάντα της και το επόμενο στη σειρά σχήμα.

Ταλαιπωρεί την πεταλιέρα της, φροντίζει να κοπανηθεί και να μας βοηθήσει να βγάλουμε μερικές εξαιρετικές φωτογραφίες και παίζει πράγματα που θα θαύμαζαν όλοι οι μεγάλοι του είδους. Από μπροστά μας περνά η αγάπη η ίδια, δηλαδή ο Vai, o Satriani, οι flash κιθαρίστες που μας στοιχειώνουν χρόνια, το μπλε όνειρο και η διαδικασία να πετάς μέσα σε αυτό. Ένα κορίτσι παίρνει έξι χορδές και τις κάνει ουρανό και γη, έχοντας δίπλα της δύο πανάξιους μουσικούς, οι οποίοι παίζουν ό,τι δεν μπορεί να παιχτεί. Ατελείωτη γκρούβα, ατελείωτη ευχαρίστηση, μην σας πω και ευδαιμονία.

Stardust, In The Machine, Distance, Rambler, A Church For All, Maggots, Snake Eyes

Καμιά ώρα μετά, «επιβιβάζονται» στη σκηνή του ΑΝ οι Spineless. Τρίο και εκείνοι – τύμπανα, κιθάρες και φωνή-με-πολλά-άλλα – και η Χρύσα Τσαλταμπάση αναλαμβάνει από νωρίς να φέρει το κοινό να ακολουθήσει αυτό το Doom, με τις ατμοσφαιρικές και ψυχεδελικές «απολήξεις». Καθαρή φωνή, με βάθος δεκαετίας ’80 και άπειρες δυνατότητες, ουρλιαχτά Champions League (η Χρύσα το έχει αναγάγει σε επιστήμη) και τραγούδια που κινούνται σε διάφορα επίπεδα ταχυτήτων. Η ίδια θα παίξει και κιθάρα, θα παίξει και πλήκτρα και θα το διασκεδάσει μιλώντας με το κοινό.

Κάποια στιγμή το σκέφτομαι. Πώς θα ακουγόταν αυτή η φωνάρα, αν πλατσάναγε το “Ghost Love Score”; Μεγάλε! Θα ακογόμασταν μέχρι το Kitee και πάλι πίσω. Η Χρύσα και η μπάντα της, αρέσκονται να κινούνται σε μαύρα μοτίβα, απορροφούν το φως και το κάνουν μουσική. Και η μουσική αυτή απορροφάται με τη σειρά της… από τα αυτιά μας.

Justice, Ode To My Procrastination, To The Core, Merrick (Loves Death Scenes), Human Monster, Disease, Me, You, Like Jesus, Where Am I, NOZZ, Do You See The Light?, Shallow (με Κετικίδη)

Το χάρηκε ο κόσμος, το χάρηκαν και οι καλλιτέχνες. Πολύς κόσμος από διάφορες μπάντες βρέθηκε στο ΑΝ, δείχνοντας την αγάπη του και τον σεβασμό του για τα δύο συγκροτήματα και πιστοποιώντας ότι η μουσική είναι μία – ευτυχώς δηλαδή. Όλες οι μελωδίες και οι νότες, μπλε και μαύρες, ενώθηκαν εδώ, σήμερα. Χώρια η έκπληξη, για την οποία… εεε, κάθε σύμπραξη είναι καλοδεχούμενη. Πάμε για τα επόμενα; Για τις μελλοντικές συνευρέσεις, που θα έχουν κι άλλα να μοιραστούν μαζί μας; Κυρίες μου, ακούτε;

Κώστας Κούλης

Photos: Stiver Graunne, wPITw agency