Οι Underworld Dreams καταλαμβάνουν τη σκηνή. Και το εννοώ. Την καταλαμβάνουν. Ακροβολίζονται και εξαπολύουν τη μουσική τους. Μέταλ, Prog φόρμες, δύσκολα μετρήματα, μελωδίες και μία απίστευτη φρασεολογία στην κιθάρα. Είναι από τις περιπτώσεις που ακούς το τραγούδι, ακούς τη φωνή και τους στίχους και στο πίσω μέρος του μυαλού παίζει μία ολόκληρη αλληλουχία σκέψεων. «Τι είναι τώρα αυτό, πίσω απ’ τη φωνή»;

Ο ήχος είναι τόσο καλός, που έχω την εντύπωση πως είναι η καλύτερη από όλες τις φορές που έχω βρεθεί σε αυτό το venue. Και η μπάντα είναι επικοινωνιακή. Ζητά να πλησιάσει κι άλλο ο κόσμος στη σκηνή, ζητά να κρατήσει τον ρυθμό με παλαμάκια, ζητά να κάνει φασαρία. Είναι σπουδαία μπάντα και το ξέρει. Και μαζί της το ξέρει πολύς λαός.

Solidarity, Chaos, Home , Dependencies, A Flowering Angst, Deal With The Devil, Serenity Lost, Trickster

Οι Rock N’ Road έπονται και ο ήχος μπακλαβαδωτής κίνησης μηχανής – κατά βάση Harley – αναδύεται από το πάτωμα της σκηνής, το ΡΑ και τον τρόπο που παίρνουν τις θέσεις τους τα μέλη. Τα λέγαμε σε συνέντευξη, που μας παραχώρησαν μία μέρα πριν το LiVE, το αναφέρω ξανά. Πρόκειται για επαγγελματίες μουσικούς, ανθρώπους που βιοπορίζονται από αυτό το πράγμα. Όχι το σχήμα, τη μουσική γενικότερα. Κατά συνέπεια, είναι πολύ πιο εύκολο για εκείνους να δέσουν συνθέσεις, είναι φυσικό να χρειαστούν το μίνιμουμ προβών και είναι επόμενο να σπείρουν επί σκηνής.

Παίζουν με χαρακτηριστική άνεση, επικοινωνούν άψογα με τους θεατές, το διασκεδάζουν πραγματικά και μας πετούν στη μούρη και μερικές διασκευάρες, για να δείξουν λατρεία, προτιμήσεις και άνεση στην απόδοση. Μεγάλη τους μαγκιά που επέλεξαν να παίξουν – εντελώς από το πουθενά – ένα τραγούδι, εντελώς απροβάριστο, για να έναν φίλο που συνάντησαν στον χώρο. Σάμπως ΚΑΙ αυτό δεν είναι η ουσία της μουσικής; Μία bar band λοιπόν, με setlist ανοιχτό σε κάθε πρόταση.

Mind Over Matter, Kickapoo (Tenacious D), In The Middle, War Pigs (Black Sabbath), Rolling, Jimmy The lizard , Immigrant Song (Led Zeppelin), Heaven And Hell (Black Sabbath), The Stranger, Midnight tale

Οι Svbstance ξεκινούν γύρω στις ένδεκα. Μεγάλε! Τι απίστευτο στυλάκι είναι αυτό; Μου θύμισαν τα καλύτερα των Prog Rock γιγάντων και των αστέρων του Nu Metal και όλη τους η εμφάνιση ήταν μία λυρικότατη επέλαση μελωδιών και εξαιρετικών τραγουδιών. Και τούτη εδώ η μπάντα είναι εντελώς επικοινωνιακή και ο κόσμος στο Temple διασκεδάζει με τις τραγουδάρες. Μελωδία και ξανά μελωδία και ρεφρενάρες και αυτό το “Bedlam”… Λατρεία! Το συγκρότημα, όπως και τα δύο προηγούμενα, ευχαριστεί άπειρες φορές, χειροκροτά και ζητεί να χειροκροτήσουμε για όλα τα σχήματα απόψε, για όλο τον κόσμο που ήλθε, για όλα τα χέρια που υψώνονται. Τα ηχητικά τοπία δένουν με τις δίκασες και η φωνή ακούγεται κατά διαστήματα ένρινη, σαρκάζουσα… Για να επιστρέψει σε ένα ύφος που έχουμε μάθει να αγαπάμε εδώ και χρόνια στους πορτοκαλεώνες της Καλιφόρνια.

Post Mortem (intro), Bedlam, Lost Life, Dark Sun, Innocent Need, Whisperblack, Portraits, Full Of Nothing, Running Out Of Time, Twilight, Waldosia, Burning Inside

Καταπληκτικό πακέτο! Από τώρα δηλώνω ότι δεν έμεινα ευχαριστημένος, γιατί – απλούστατα – ήθελα να έχω την κάθε μπάντα στη σκηνή για δύο ώρες κατ’ ελάχιστον. Και δεν το γράφω μόνο και μόνο για να το γράψω ή για να κάνω τον νόστιμο και τον ωραίο. Το γράφω γιατί το αξίζουν και τα τρία συγκροτήματα. Παιχταράδες, προβαρισμένοι, αγαπούν τα LiVE, αγαπούν τη μουσική. Επικός επίλογος για ένα Σαββατόβραδο και έναν Σαββατόβαρδο, μην σας πω. Να τους δούμε ξανά και σύντομα.

Κώστας Κούλης