Γεια σου, Γκαγκάριν! Δεν με ξέρεις, αλλά γνωριζόμαστε πολλά χρόνια. Δεν με γνωρίζεις, αλλά έχω έλθω πολλές φορές να δω συναυλίες σε σένα. Και ήλθα και στους Hooters. Και παρακολούθησα τη συναυλία με τον καλύτερο ήχο που άκουσα ποτέ στα σπλάχνα σου.

Οι Αμερικανοί βγήκαν στη σκηνή λίγο μετά τις εννιά. Ένας κύριος, από την ομάδα υποστήριξης της μπάντας, μας καλώς όρισε και ζήτησε να καλώς ορίσουμε και εμείς με τη σειρά μας… The Hooters! Και ξεκίνησαν με το “I’m Alive”. Και εκεί κατάλαβα τι γίνεται. Αγόρια και κορίτσια κάθε ηλικίας, που λικνίζονταν, χόρευαν, χτυπιόντουσαν και έβγαζαν βίντεο και φωτό. Μια ξανθιά κυρία δίπλα μου, πολύ νεότερή μου, χόρευε χωρίς σταματημό. Η παρέα της, δύο κύριοι πίσω της, ήταν λίγο πιο «διακριτικοί». Καλά, ήταν και αρκετά μεγαλύτεροι, Όλοι τους όμως, όλοι ανεξαιρέτως, την κατάβρισκαν με τη μουσική.

Ο Eric Bazilian παίρνει τον λόγο. Ευχαριστεί και εννοείται ότι αναφέρεται στο γεγονός πως το συγκρότημα βρίσκεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Εκείνος και ο Rob Hyman θα είναι οι «εκπρόσωποι» του σχήματος απόψε, όσον αφορά την επικοινωνία με το κοινό. Ο Tommy Williams, με τις κιθάρες και τα μαντολίνα, θα λάμψει και μέσω της φωνής του. Ο Fran Smith Jr. είναι ένας σεισμικός μπασίστας. Παίζει με δάχτυλα, παίζει με πένα, ανάλογα με τις απαιτήσεις και την ενορχήστρωση κάθε τραγουδιού και αλωνίζει τη σκηνή. Ο έτερος κιθαρίστας, ο John Lilley, είναι απλά ψαρωτικός και θαρρείς πως στέκει πέντε μέτρα ψηλός. Είναι πάντα χαμογελαστός και μερικές φορές μας απευθύνεται, για να σηκώσουμε τα χέρια μας ψηλά και να φωνάξουμε παρέα τους.

Πίσω τους, στα τύμπανα, με την ωραία τραγιάσκα του και το ατελείωτο κέφι του, βρίσκεται ο David Uosikkinen, ο οποίος παίζει σαράντα πέντε διαφορετικούς ρυθμούς και εξήντα τρία διαφορετικά είδη, κινείται από Ska μέχρι Reggae και από Hard Rock μέχρι Pop και το κάνει σαν να αγοράζει ψωμί από τον φούρνο! Και αυτή είναι η παραδοχή, που μας κάνει να τρελαινόμαστε. Οι Hooters ενώνουν τις άκρες της μουσικής. Κινούνται σε όλα τα μήκη και πλάτη και το κάνουν με εκνευριστική άνεση. Θα βγει ο Bazilian με φυσαρμόνικα και σαξόφωνο, θα φορέσει ο Hyman το ακορντεόν, θα πλακωθούν όλοι στις μελόντικες και θα φέρουν τούμπα τα μουσικά μοτίβα για όση βρίσκονται εκεί πάνω.

Από το “Why Won’t You Call Me Back”, με το εκπληκτικό ρεφρέν, στο “Engine 999” και από κει στην πρώτη από τις διασκευές που παίχτηκαν εκείνο το βράδυ. “The Boys Of Summer”, ένα αγαπημένο «κινηματογραφικό» αριστούργημα του θεόρατου Don Henley, παιγμένο από τους Hooters λες και ήταν δικό τους τόσα χρόνια και απλά αποφάσισαν να το επαναφέρουν. Και όταν έσκασε το “South Ferry Road”… όλη η πόζα του σύμπαντος! Οι Foreigner και οι Journey, οι Starship και οι Roxette και… Και ατελείωτος χορός! Το κοινό είναι τόσο ζεστό που… που ευτυχώς που ο κλιματισμός του μαγαζιού είναι ιδανικός. Παίζουν το “Johnny B”. Κάποιοι από εμάς δακρύζουν. Το βλέπαμε στην τηλεόραση, το ακούγαμε στο Walkman… Και τώρα βρίσκεται εκεί, μπροστά μας. Και ακούγεται μοναδικά.

Δεν προλαβαίνουμε να αναπνεύσουμε. “Lucy In The Sky With Diamonds” και οι Beatles κοσκινάρονται από τους Γιάνκηδες, με τον τρίτο τραγουδιστή της ομάδας, τον Tommy Williams, να διασκεδάζει πιο πολύ κι από εμάς! Και στο καπάκι “All You Zombies”, με ένα τεράστιο gong πίσω από τον Hyman. Ποτέ η Pop δεν ήταν τόσο Rock! Στο “Twenty-Five Hours A Day / Jigs & Reels” γίνεται ο καλός χαμός, όταν όλο το crew των Hooters μπουκάρει στη σκηνή, χειροκροτά μαζί μας και δημιουργεί ένα εκπληκτικό ιντερμέδιο. Τη δεύτερη φορά που το κάνει αυτό μάλιστα, ένας roadie έχει έλθει με μία σκούπα και… φροντίζει το πάτωμα της σκηνής! Από τα πιο ωραία και χιουμοριστικά ομορφάκια που έχω δει ποτέ σε LiVE!

To “And We Danced”, πραγματικό διαμάντι της μπάντας, κλείνει το «κανονικό πρόγραμμα» και οδηγεί στα encore. Καινούργιο κομμάτι, το “Pendulum” και αμέσως μετά… «Θα σας παίξουμε κάνα δυο τραγούδια. Δεν είναι δικά μας, αλλά θα θέλαμε πολύ να είναι». Παίζουν το “One Of Us”, το οποίο είναι μεν του Bazilian, αλλά έχει τραγουδηθεί – και έχει γίνει τεράστια επιτυχία – από την John Osborne. Για να ακολουθήσει ένα κομμάτι, το οποίο συνδέεται με το “One Of Us”, αφού την παραγωγή έχει επιμεληθεί ο ίδιος άνθρωπος, ο πολύ μεγάλος Rick Chertoff. “Time After Time” και το θρυλικό τραγούδι της Cyndi Lauper αποδίδεται σαν να ήταν δικό τους.

I’m Alive, Silver Lining, Hanging On A Heartbeat, Day By Day, Why Won’t You Call Me Back, Brother, Don’t You Walk Away, Engine 999, The Boys Of Summer (Don Henley), 500 Miles (Hedy West), South Ferry Road, Johnny B, Lucy In The Sky With Diamonds (The Beatles), All You Zombies, Boys Will Be Boys, Karla With A K, Twenty-Five Hours A Day / Jigs & Reels, Satellite, And We Danced, Pendulum, One Of Us, (Eric Bazilian), Time After Time (Cyndi Lauper)

Το τελευταίο χειροκρότημα κρατά κι εγώ δεν ξέρω πόση ώρα. Θεωρώ και πιστεύω ότι είμαι πλέον κατά τι σοφότερος. Και λιγάκι τυχερός. Να δω ένα τέτοιο γκρουπ στη χώρα μου; Δώρο απ’ τον ουρανό. Εκείνον με την ασημένια γραμμή…

Κώστας Κούλης

Φωτογραφίες: Stiver Graunne, wPITw agency