Οι Beyond The River εφορμούν και δείχνουν από το πρώτο λεπτό ότι το κινηματογραφικό Prog ζει και βασιλεύει! Νέοι άνθρωποι, νέα μυαλά, νέες μελωδίες και πολύ περισσότερες παράμετροι και μουσικές γαστριμαργίες.

Το κουιντέτο έχει προσαρμόσει μελωδίες ανάλογα με τις δικές του δημιουργίες και μοιράζεται μαζί μας κάτι πολύ εύθραυστο αλλά και πολύ συμπαγές.

Η διαύγεια της μουσικής, η μαγεία του οίστρου και η απόδοση που έχει ποτίσει από μελέτη και αγνή γένεση ιδρώτα. Πότε ξαναπαίζουν είπαμε;

Να τους πούμε σούπερ-γκρουπ; Ναι, αμέ, γιατί όχι… Τα μέλη των Destiny Calls παίζουν σε διάφορα σχήματα παράλληλα, ευρέως αναγνωρίσιμα και είναι και τα ίδια πολύ γνωστά στον χώρο. Η μπάντα σερβίρει μελωδικό Hard Rock, με πολλαπλά φωνητικά και τα τραγούδια είναι γλυκόπιοτα, ευκολοχώνευτα και απίστευτα φιλικά στο αυτί.

Τα παιδιά το διασκεδάζουν και μάλιστα πολύ. Αστειεύονται, ευχαριστούν, λοιδορούνε τις όποιες αστοχίες της τεχνολογίας πάνω στη σκηνή και ευχαριστούν ξανά.

Λίγο μετά το σετ τους έπεσα πάνω στον Σπύρο Φουσέκη, ο οποίος είναι λίγο κάτι παραπάνω από ευτυχής με το αποτέλεσμα, ηχητικά, οπτικά και «πανανθρώπινα».

Είναι απίστευτα μελωδικοί, το κατέχουν και θα χαρούμε πολύ να τους ξαναδ… Α, ανακοίνωσαν ήδη από σκηνής; Είναι μακριά ο Απρίλιος; Εξελέντε!

Κάθε φορά σκέφτομαι ότι δεν υπάρχουν αρκετά καλά λόγια σε αυτό το υπέροχο ελληνικό λεξιλόγιο οβ άουρς, που λένε και οι ανιστόρητοι ξένοι, για να περιγράψω τα έργα και τις LiVE ημέρες των The Silent Wedding. Φίλοι κι αδέλφια, θαυμάσιοι συνομιλητές, τρομεροί παίχτες και συνθέτες και η καλύτερη παρέα, μετά από ένα βαρβάτο συναυλιακό βράδυ.

Τα είχαμε πει λίγες μέρες πριν, παρέα με τον Μάριο, τον τραγουδιστή τους, στη συνέντευξη που μας είχε παραχωρήσει και τα ξαναλέμε απόψε. Ο μπροστάρης είναι συγκινημένος, καθώς στο κοινό βρίσκεται και η κόρη του, με τη συντροφιά της. Οι TSW έχουν σκεφτεί και εφαρμόζουν το πρόγραμμα ενός ταξιδιού στο παρελθόν. Μία βόλτα από όλες τις δισκογραμμένες γειτονιές τους. Τραγούδια που είχαμε να ακούσουμε καιρό, δουλειές που αγαπήσαμε και θέλουμε πολύ να τις ερωτευθούμε ξανά. Σε τρομερά κέφια όλη η μπάντα, άψογα δεμένη, όπως πάντα άλλωστε, με ένα κάρο μελωδίες και την επιβεβαίωση ότι ο πεσιμισμός είναι ο νέος οπτιμισμός στη μουσική.

To Them (για πρώτη φορά από το 2015), The Tale Of Strahd (για πρώτη φορά από το 2018), In Vitro, A Living Experiment, Shadows And Dust, Catharsis, Silence, A Cry From Within (για πρώτη φορά από το 2012), Loneliness, The Eternal Enigma, Time Of Darkness, The Sea Of Fate, Stealing The Sun, The Final Token, Caught In The Web, Song Of The Dead, A Path To Nowhere (outro)

Φεύγοντας από το Piraeus Academy, είναι πολύ φυσιολογικό να κατακλύζεσαι από πέντε χιλιάδες σκέψεις. Γιατί αγαπάμε τόσο πολύ αυτή τη μουσική και κυρίως και ιδίως αυτή; Γιατί αγκαλιάζουμε τη μουσική στο σύνολό της – αφού, έτσι κι αλλιώς, μία είναι η μουσική – αλλά ξεχωρίζουμε το Μέταλ και τα γύρω-γύρω του; Αφορμή για κουβέντα, αλλά όχι ξεροσφύρι. Πλησιάζει η δική μας ενδέκατη ώρα, πέρα από δείκτες και ψηφιακές ενδείξεις. Οι ορδές των πιτσιρικάδων αφικνούνται στον Κεραμεικό, έτοιμες να φύγουν από κει γύρω στις πέντε με έξι το πρωί. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία αποφασίζουν ότι είναι καλή ώρα να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Και εμείς, κάπου στη μέση, αλλά και στις κουίντες, αναρωτιόμαστε όμορφα πράγματα για τη μουσική που αγαπάμε να λατρεύουμε, επηρεασμένοι από τρεις μπάντες που μας έφτιαξαν τη βραδιά και τις βδομάδες που έπονται. Καλώς ορίσατε, φίλοι μου, στο show που δεν τελειώνει ποτέ!

Κώστας Κούλης

Φωτογραφίες: Βαγγέλης Φαρρής, Stiver Graunne – wPITw agency