Παρατηρώντες: Match @ ΠΛΥΦΑ

Συνήθως ο καλός καλό δεν έχει και – όπως ξέρετε, όλες και όλοι – οι ελληνικές παροιμίες είναι σοφές. Πας να κάνεις το καλό και «απλά» σου λένε ότι στην ουσία προκαλείς πρόβλημα. Οι αγνές προθέσεις «στοιχειοθετούν» τον δρόμο για την κόλαση. Με περισσή ευκολία…

Τρεις άνθρωποι καταπιάνονται με την τεχνολογία και την αγάπη. Δημιουργούν μία εφαρμογή «προξενιών», από αυτές που έχουν κατακλύσει το διαδίκτυο. Δίνεις τα στοιχεία σου και στη συνέχεια επιλέγεις με ποιον/ποια θα συναντηθείς, να δείτε αν ταιριάζετε και στην πραγματικότητα. Η εικονική πραγματικότητα και η εικονική σχέση. Η μία από τις κοπελιές της παρέας, η οποία έχει και τη βασική ιδέα για την εφαρμογή, έχει πληγεί από τις σχέσεις της ως τώρα. Και αφιερώνει τον εαυτό της στον σκοπό. Να φτιάξει κάτι καλό. Κάτι να βοηθά τον άνθρωπο. Η ομάδα προσπαθεί να κάνει την αυτή εφαρμογή λειτουργική και πασχίζει να της δώσει τη μορφή που πρέπει. Και οι τρεις τους έχουν τις καλύτερες, τις πλέον αγνές προθέσεις. Και ο δρόμος για την κόλαση μόλις άνοιξε…

Το κείμενο της κυρίας Δανάης Λιοδάκη είναι βαθιά ανθρώπινο, συγκινητικό, σύγχρονο και – κατά πώς δείχνουν τα πράγματα – διαχρονικό. Η ουμανιστική διάθεση διανθίζεται μέσα από τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών και τη σκηνοθεσία της ιδίας, η οποία καταφεύγει στη συνεχή κίνηση και τη χρήση πολλαπλών διανομών, η οποία παίρνει τις στιχομυθίες και τα παραστήματα και χτίζει ένα όμορφο αποτέλεσμα, χτίζει μία παράσταση που τέρπει τα μάτια και την ψυχή.

Οι τρεις ηθοποιοί επί σκηνής, οι κυρίες Μαρία Κωνσταντά και Ευσταθία Λαγιόκαπα και ο κύριος Αντώνης Χρήστου, εναλλάσσονται, διαδρούν και οριοθετούν ένα γενόμενο γεμάτο δράση, απόλυτα κατανοητό και με μία εντυπωσιακή καμπή στην πλοκή του. Είναι εμφανώς και καταφανώς καλοπροβαρισμένοι και καλοκουμπωμένοι σε αυτό που κάνουν, στην υφή και την «υλοποίηση» των χαρακτήρων που υποδύονται. Τους παρακολουθώ να συνομιλούν, να συμφωνούν και να διαφωνούν, τους βλέπω να γίνονται ένα και πολλά. Ιδίως ο μικρός μονόλογος του κυρίου Χρήστου, μετά εκείνο το σημείο καμπής, μετά από εκείνη την ανατροπή… Ένιωσα τις λέξεις και τις φράσεις τόσο οικείες… Όπως λέει και ένα υπέροχο τραγούδι, «Μέχρι το πνεύμα να πετάξει στο διηνεκές, μέχρι να αναγεννηθεί ένας Φοίνικας, εμείς παραμένουμε αδρανείς». Και αυτή η αδράνεια οπλίζει τα χέρια κάποιων. Και αυτοί οι κάποιοι καταφέρνουν να παραφωνήσει το υπόλοιπο σύνολο. Ή να ακουστεί παράφωνο…

Το σκηνικό του κυρίου Νικόλα Κανάβαρη, ο οποίος έχει αναλάβει και τα κοστούμια, είναι μινιμάλ και προσφέρει με πανέξυπνο τρόπο το κάτι τι του, όσον αφορά την αναγνώριση καταστάσεων, που βοηθούν τον θεατή να μπει στο κλίμα και να αντιληφθεί τα του έργου. Κάτι που έτσι κι αλλιώς είναι πανεύκολο, αφού το κείμενο βρίσκεται εκεί, μπροστά στα μάτια μας, ανοίγοντας το κουτί της Πανδώρας και προειδοποιώντας για το μέλλον. Πρόκειται για μία παράσταση που θα βρείτε άκρως ενδιαφέρουσα και άκρως γοητευτική. Αν είστε γονιός, δώστε της το απαραίτητο βάθος και την απαραίτητη αναγνώριση. Αν το παιδί σας ή κάποιο αγαπημένο σας πρόσωπο σκέπτεται να χρησιμοποιήσει μία τέτοια εφαρμογή… Απλά προσπαθήστε να τους εξηγήσετε ότι η επαφή από κοντά και η γλύκα της γνωριμίας στις τρεις διαστάσεις και όχι μέσω ενός αλγορίθμου, δεν συγκρίνονται.

Κώστας Κούλης

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.