Σοφία Καζαντζιάν – Μάριος Ιορδάνου

Μαύροι Πίνακες

KAKTOS

Μέρος πρώτο: τα μυστικά της σκοτεινής δύναμης

Το βιβλίο “Μαύροι Πίνακες” δεν είναι απλώς μια ιστορία – είναι μια εμπειρία που σε απορροφά, σε ταράζει, και σε κρατά δέσμιο μέχρι την τελευταία σελίδα. Με σασπένς που κόβει την ανάσα και ρυθμό γρήγορο, σχεδόν γκροτέσκο, το μυθιστόρημα αυτό ξεχωρίζει για τη μοναδική του αφήγηση και τους πολυεπίπεδους χαρακτήρες του.

Οι ήρωες είναι εξαιρετικά καλοδουλεμένοι, πραγματικοί και πολυδιάστατοι, ενώ αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο της αφήγησης. Κάθε λεπτομέρεια έχει σημασία, συνθέτοντας ένα περίτεχνο παζλ, όπου τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Η ιστορία της Σοφίας και του Μάριου έχει ήδη αγαπηθεί τηλεοπτικά, καθώς μπορεί επάξια να συγκριθεί με κορυφαίες σειρές του είδους της. Ο τρόπος με τον οποίο κάθε ήρωας παρουσιάζεται, είναι μοναδικός και γεμάτος ανατροπές. Όσο πιστεύεις ότι κατανοείς την ιστορία και βλέπεις το παζλ να συμπληρώνεται, οι εξελίξεις σε αναγκάζουν να αναθεωρήσεις τα πάντα.

Χωρίς να αποκαλύπτουμε πολλά, το μπόλιασμα της λογοτεχνίας με τη ζωγραφική προσδίδει μια ξεχωριστή διάσταση στο βιβλίο. Κάθε πινελιά της ιστορίας μοιάζει να αφήνει ίχνη στον καμβά ενός μυαλού γεμάτου φαντασία, αλλά και σκοτάδι.

Η ατμόσφαιρα του βιβλίου σε απορροφά, αναδεικνύοντας τη σκληρή πραγματικότητα της κοινωνίας, τη βαναυσότητα των ανθρώπων που δεν σταματούν μπροστά σε τίποτα. Ο αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με έννοιες όπως η θεία δίκη και η αλήθεια, οι οποίες κρύβονται στα σκοτεινά μονοπάτια ενός διαταραγμένου μυαλού που διψά για εκδίκηση.

Οι Μαύροι Πίνακες είναι ένα σκοτεινό αριστούργημα, γεμάτο ένταση και μυστήριο, που σε καλεί να λύσεις ένα περίπλοκο παζλ, προσφέροντάς σου παράλληλα βαθύτερους προβληματισμούς και ανατροπές που δεν περιμένεις.

Μαίρη Ζαρακοβίτη

Μέρος δεύτερο: το κενό που θρυμματίζει την ψυχή

Είμαι ευτυχής που κάποιος άλλος φρόντισε να σας μεταφέρει το κλίμα του βιβλίου. Γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να ασχοληθώ με τα «άλλα». Εκείνα που κατοικοεδρεύουν πίσω από τις κουίντες. Η Σοφία Καζαντζιάν και ο Μάριος Ιορδάνου παίρνουν την ιστορία τους, ένα από τα πιο επιτυχημένα σενάρια των τελευταίων είκοσι ετών και την κάνουν βιβλίο. Ένας serial killer σε μια κωμόπολη, κάπου στην Ελλάδα μας. Και η «τεχνοτροπία» των φόνων που φωτογραφίζει και καθρεφτίζεται μέσα από μία σειρά καλλιτεχνημάτων, που ο ίδιος ο δημιουργός τους δεν υπέγραψε ποτέ.

Οι χαρακτήρες που κινούνται κατά μήκος και πλάτος του βιβλίου, ζουν όλοι τους «μη καλές» ζωές. Το “Someday, mister, I’m gonna lead a better life than this”, όπως το έχει αποτυπώσει και τραγουδήσει ο Αφεντικός, δεν βρίσκει εφαρμογή εδώ. Οι αστυνομικοί τραβάνε τα ζόρια τους, παρά το ότι είναι οξυδερκείς και αγαπούν τη δουλειά τους. Κάπου εκεί φύεται ένα μιζερόδεντρο και πολύς κόσμος τρώει από τους καρπούς του. Ο δήμαρχος, πριν τον σημαδέψει ο χάρος, δεν είναι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Εκείνος ο διευθυντής του σχολείου πάλι… Όσο για τις κόρες και τους γιους… Η νεότητα και η κατάθλιψη φλερτάρουν με τρόπο… Ο καναπές μας χωράει όλους…

Διαβάζοντας το βιβλίο, μου ήλθαν στο μυαλό διάφορες εικόνες. Αρχικά σε ρυθμό πολυβόλου, όπως μας συστήνονται οι χαρακτήρες στην αρχή της ιστορίας. Δεν προλαβαίνεις να αναπνεύσεις! Η Σοφία και ο Μάριος υπέρ-τροφοδοτούν και στη συνέχεια ανοίγουν τα χαρτιά. Ένα-ένα. Για να μην πω μισό-μισό. Ο Γκόγια περιμένει υπομονετικά. Οι δεκατέσσερις πίνακες του σκότους αναπαύονται στην ταπετσαρία της Έπαυλης του Κουφού. Οι δολοφονίες «χρεώνονται» διάφορες αποχρώσεις του μαύρου. Το συγγραφικό δίδυμο όμως έχει χαράξει διάφορες διακλαδώσεις. Παράλληλες και σημαντικές για την κατανόηση της σκοτεινιάς της ανθρώπινης φύσης. Η κυρία που «ταΐζει» τη γατούλα με εκείνο το κομμάτι κρέας με τα «μπλε σημαδάκια». Μαύρη ψυχή σε φωτεινό φτηνόρουχο.

Στο έργο συμμετέχει και ένας σκύλος. Ένας λευκός (αλμπίνος στην ουσία) σκυλάκος, ο οποίος παραπέμπει σε δύο θεματικές. Ότι το συγγραφικό ζεύγος λατρεύει τα σκυλιά. Και ότι ο Γκόγια αγαπούσε τα σκυλιά. Μάλιστα, ένας από τους μαύρους πίνακές του, με τίτλο «Ο σκύλος», ίσως να είναι το μοναδικό έργο στην ιστορία της ανθρωπότητας, που κάνει την απελπισία απτή και ορατή. Ο Μάριος και η Σοφία ντύνουν τον δολοφόνο τους με αρετές που πολλοί serial killer θα ήθελαν να έχουν, τον ντύνουν με άρρωστο ενθουσιασμό και καλλιτεχνικό πάθος. Κόβει όπως ζωγραφίζει. Απότομα και κλινικά. Θέλει ίσως να σταματήσει, αλλά δεν μπορεί. Σαν το έργο του Γκόγια, «Ο Κρόνος καταβροχθίζει τον γιο του», το οποίο με έπιασε απ’ τον λαιμό και με πέταξε στον τοίχο απέναντι. Θα έλεγε κανείς πως ο μεγάλος Ισπανός ζωγράφος κοίταξε στα μάτια τον σύγχρονό του William Blake και δημιούργησε ένα θέμα που θα μπορούσε άνετα να είχε φιλοτεχνήσει ο Άγγλος υπέρ-επιστήμονας.

O δολοφόνος του βιβλίου θα μπορούσε επίσης άνετα να βρίσκεται σε κάποιο από τα βιβλία του Blake. Οι πένες των δυο τους πλέκουν και μπλέκουν. Η ιστορία του δίδεται πάντα μέσα από την αγωνία των θυμάτων, την απελπισία των συγγενών και φίλων και την οιμωγή των μανάδων. Γιατί σε αυτό το βιβλίο η μάνα κουβαλάει τον πόνο ΚΑΙ την απελπισία, με την κλεψύδρα να γεμίζει με δύο ειδών άμμου και να αδειάζει δυσανάλογα.

Το διάβασα μέσα σε μια μέρα. Κλασσική περίπτωση βιβλίου που δεν σκέφτεσαι ούτε λεπτό να το αφήσεις πριν φτάσεις στην επόμενη από την τελευταία σελίδα. Και στο τέλος δεν ήταν δυνατό να μην περάσουν εκείνοι οι στίχοι από το μυαλό μου. «Και έτσι κείμεθα, κείμεθα στον ίδιο τάφο. Τη μέρα του χημικού μας γάμου»… Φιλοσοφική λίθος δεν θα κατασκευαστεί ποτέ μάλλον. Αυτό το βιβλίο όμως διεκδικεί τη σύζευξη σώματος και μυαλού, με μια εμπνευσμένη ιστορία και οίστρο που δεν σταματά πουθενά. Ούτε καν σε κάποιο “ανύπαρκτο” δεύτερο όροφο…

Κώστας Κούλης

Αγοράστε το βιβλίο ΕΔΩ!