Παρατηρώντες: Μεμοράντουμ @ Θέατρο Μπέλλος

Είναι βέβαιο, είναι μαθηματικά βέβαιο, ότι αυτή η παράσταση θα σας γεμίσει οργή. Όχι γιατί είναι κακές οι ερμηνείες ή γιατί το κείμενο υπολείπεται. Θα θυμώσετε γιατί ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Το κείμενο είναι εξαιρετικό και οι ερμηνείες είναι τέτοιες, που θα γίνετε έξω φρενών με τα κακώς κείμενα της ανθρωπότητας. Θα βλαστημήσετε χίλιες φορές από μέσα σας, θα σας ξεφύγει κάτι όταν διασχίζετε τον δρόμο, έχοντας φύγει από το θέατρο και θα ορκιστείτε στον εαυτό σας ότι δεν θα δεχθείτε κανένα παρόμοιο «ζήτημα» στην πραγματική ζωή στο μέλλον.

Κάποιοι, οι οποίοι ποτέ δεν έχουν όνομα, έχουν όμως πάντα όλα τα άλλα, αποφασίζουν να υιοθετηθεί μία καινούργια γλώσσα, η Fedem, για να γίνονται τα έγγραφα πιο «εργονομικά». Ο γενικός διευθυντής ενός οργανισμού διερωτάται για το αν η νέα γλώσσα βοηθά ή αποπροσανατολίζει. Επισκέπτεται ο ίδιος το μεταφραστικό τμήμα της εταιρείας, για να ανακαλύψει ότι οι υπάλληλοι εκεί είναι εντελώς στην κοσμάρα τους, δεν ενδιαφέρονται για τίποτα, αδιαφορούν για τον ίδιο και τη θέση του και γενικά δεν τους νοιάζει το παραμικρό για το αν η «νέα γλώσσα» τα έχει κάνει όλα τατιάνα…

Καταπληκτικό κείμενο από τη θεόρατη προσωπικότητα, που άκουγε στο όνομα Βάτσλαβ Χάβελ (συγγραφέας και πολιτικός, πρόεδρος της Τσεχοσλοβακίας και μετά της Τσεχίας), το οποίο θίγει τα πάντα στο σήμερα και ιδίως όλα όσα συμβαίνουν παγκοσμίως, αλλά και όσα συμβαίνουν και στις δύο Κολομβίες του πλανήτη. Το πανέξυπνο κείμενο μετέφρασε με μεγάλη μαεστρία ο κύριος Κανέλλος Αποστόλους και στη συνέχεια ανέλαβε να κάνει παράσταση η κυρία Αικατερίνη Παπαγεωρίου, η οποία χρησιμοποίησε με ευφυή τρόπο τη σκηνή και κάθε γωνιά του θεάτρου, δημιουργώντας την απαραίτητη «φασαρία» όπου και όποτε έπρεπε, φέρνοντας το έργο στα όρια της μαύρης κωμωδίας, της κωμωδίας του παραλόγου και της παραφροσύνης του ανθρώπου, προκειμένου να παίξει με την εξουσία που του δίνεται.

Οκτώ (όσους μέτρησα αναφέρω, αν και καταλαβαίνω ότι στην ουσία έβαλε εδώ το χεράκι της η πολυπράγμων σκηνοθέτιδα – εξ ου και η «αποχή» στο μπιζάρισμα) ηθοποιοί ανέλαβαν να φέρουν σε πέρας την «επιχείρηση» και το πέτυχαν στο ακέραιο. Ήταν όλοι τους ουσιαστικοί και πειστικοί, ήταν απόλυτα πιστευτοί στους ρόλους τους και φρόντισαν να ποτίσουν το κοινό με χιούμορ και ένταση, με συγκίνηση και πάνω απ’ όλα με οργή για εκείνους που έχουν αποφασίσει να μας χρησιμοποιούν σαν πιόνια στο ασπρόμαυρο ντεκόρ τους.

Ο κύριος Θανάσης Βλαβιανός, στον ρόλο του διευθυντή του οργανισμού, είναι τίμιος ως προς τον χαρακτήρα που υποδύεται. Ταχύγλωσσος, ψαρωτικός αλλά και κακομοίρης, όταν έπρεπε να είναι, έδωσε στον ρόλο του την πνοή που θα χρειαζόταν καθόλη τη διάρκεια της εξέλιξης. Απίστευτος στον ρόλο του ο κύριος Αλέξανδρος Βάρθης, ο οποίος υποδύεται έναν εξωφρενικό καρεκλοκένταυρο, εντελώς βαθυπράσινο και ελληνορθόδοξο, ο οποίος αποτελεί την πιο σουρεάλ φιγούρα του έργου. Ο άνθρωπος το ζει και το επαυξάνει εις τη νιοστή. Από δίπλα του η κυρία Ελίζα Σκολίδη, στον ρόλο της προέδρου των… του… της προέδρου κάποιων και κάτι, τέλος πάντων! Τρομερή κίνηση, τρομερή εκφορά λόγου και γενικά ένα πλάσμα που θα μπορούσε να κάνει παράσταση και μόνο του. Πολλά θαυμαστικά για την κυρία Αλεξάνδρα Μαρτίνη, στον ρόλο της γραμματέως του γενικού, η οποία ενδιαφερόταν πολύ περισσότερο για το γάλα που θα πιει και τα κρουασανάκια που θα βουτήξει σε αυτό, παρά για τη δουλειά της.

Αμεσότητα και οξυδέρκεια, γεμάτη τάλαντο και σκληρή δουλειά. Όλος ο θίασος είναι αξιέπαινος και αξιοπρόσεκτος και από τώρα θεωρώ ότι θα πρέπει τούτη εδώ η παράσταση να πάρει τη θέση σαν μία από τις καλύτερες της χρονιάς. Καταφέρνει να παρουσιάσει μία φαιδρή πραγματικότητα με τον τρόπο που της αρμόζει, με ιδιαίτερη ευστροφία και μπετοναρμική σαφήνεια. Πειράζει που θέλω να πάει και την επόμενη σεζόν από τώρα;

Κώστας Κούλης

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.