Θεατρίζομαι: Η Μονίκ δραπετεύει @ Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας

Μητέρα και γιος σε ένα φαστφουντάδικο στο Αμβούργο, γύρω στις τρεις το πρωί, μπορεί και τέσσερις. Τι δουλειά έχουν δύο Γάλλοι στη Γερμανία; Δύο φράσεις που μπορεί να σε μπλοκάρουν. Αν δεν ξέρεις το υπόβαθρο. Αν δεν έχεις όλη την πληροφορία. Ο γιος είναι συγγραφέας και ένα από τα έργα του έγινε θεατρική παράσταση. Η οποία μάλιστα φιλοξενήθηκε σε ξένη χώρα. Στην πρεμιέρα θεώρησε καλό – και πολύ καλά έκανε – να έχει τη μητέρα του μαζί. Γιατί αυτή η παράσταση, γιατί αυτό το βιβλίο που έγινε κείμενο, μιλούν για τη μητέρα του. Για τον άνθρωπο που ζούσε σε ένα τοξικό περιβάλλον, με έναν σύζυγο, ο οποίος μεθούσε συνεχώς και την κακομεταχειριζόταν συνεχώς. Και αυτός ο άνθρωπος, αυτή η κυρία, πήρε τη μεγάλη απόφαση να φύγει από το σπίτι. Να βάλει τελεία και παύλα στα κακώς κείμενα.

Η κυρία Θέμις Μπαζάκα είναι τόσο άνετη και τόσο χαλαρή, που είχα την εντύπωση ότι απλά εκείνη ήταν όντως ο χαρακτήρας της, ο οποίος είπε στην ηθοποιό «Άσε να πάω εγώ στο θέατρο. Άσε να τα πω εγώ». Θα πρέπει να δείτε το όλο στήσιμό της και θα συμφωνήσετε απόλυτα μαζί μου. Από το πώς κάθεται, από το πώς φτιάχνει τα ρούχα της και το πώς σιάζει τα μαλλιά της. Από το πώς απευθύνεται στον γιο της και από το πώς τρώει το μπέργκερ της ή πίνει το αναψυκτικό της. Είναι μία μεγάλη κυρία του θεάτρου και η ερμηνεία της είναι απλά ο σφυγμός της παράστασης. Στέκεται όπως πρέπει και κατακτά το κοινό της αθόρυβα.

Στον ρόλο του γιου συναντάμε τον κύριο Δημήτρη Φουρλή. Γλυκύτατος, με όμορφη έκφανση και εξαίρετη ταχύτητα εκφοράς. Κινείται πάνω κάτω στο σκηνικό, αστειεύεται και θυμώνει, γίνεται το πιο αγαπητό πλάσμα και καταφέρνει να μας κάνει να τον αντιπαθήσουμε, ευτυχώς για μερικά δευτερόλεπτα. Ηθοποιός που τιμά τον εαυτό του και τους θεατές της παράστασής του. Δίπλα τους βρίσκεται ο κύριος Capétte, ο οποίος είναι μπαλαντέρ στο εν λόγω έργο. Τον βρίσκουμε αρχικά να παίζει μουσική, σαν DJ σε κάποιο κουλτουρέ κλαμπ. Δεν το γράφει πουθενά αυτό το τελευταίο, είναι η δική μου θεώρηση για αυτό που είδα τις πρώτες στιγμές που βρέθηκα στην αίθουσα. Μεταμορφώνεται σε τραγουδιστή, σε γκαρσόνι, μας πάει μια βόλτα μέχρι τα στυλιστικά μονοπάτια των Placebo και γοητεύει με τη φωνή του, την οποία, αν άκουγα χωρίς να έχω οπτική επαφή, θα δυσκολευόμουν πολύ να καταλάβω αν ανήκει σε γυναίκα ή άνδρα. Είναι αυτή η ομορφιά της μίξης των συχνοτήτων, που κάνει τη χροιά μαγική.

Ο κύριος Γιώργος Σουλεϊμάν, ο οποίος υπογράφει και τη διασκευή στο κείμενο του Εντουάρντ Λουί (τη μετάφραση έχει κάνει η κυρία Στέλλα Ζουμπουλάκη), σκηνοθετεί με πανέξυπνο τρόπο. Καταφέρνει μία μικρή επιφάνεια να την κάνει το διαμέρισμα του γιου, το διαμέρισμα της μητέρας, το φαστφουντάδικο και ό,τι άλλο απαιτεί το κείμενο, με μερικές άψογες αλλαγές στη θέση του τραπεζιού ή των καρεκλών και ανάλογη και αντίστοιχη διαχείριση στην κίνηση των ηθοποιών. Η κάθε αλλαγή γίνεται κινηματογραφικά και στηρίζεται περισσότερο στη δύναμη του νου να προσαρμόζεται στο «νέο» σκηνικό, αφού έτσι του δίδεται και του διατυπώνεται.

Αμεσότητα και σπιρτάδα. Το νόημα βαρύ, το αποτέλεσμα ιδεατό και ιδανικό. Κόβουμε τους δεσμούς όταν είναι τοξικοί. Δεν χρειαζόμαστε τέτοιους ανθρώπους. Εκατό φορές σε ένα εικοσιτετράωρο, παρέα με αγαπημένους, παρά σε έπαυλη, με το κακό που έχει ήδη ξεσπάσει. Μία παράσταση που συνεχίζει να τονίζει το αυτονόητο. Τα όρια, τις ελευθερίες, την ανθρωπιά και πώς αυτά καταπατώνται γιατί… Μάλλον δεν είναι ώρα για εξηγήσεις και αιτιολογήσεις. Μόνο για πράξεις και δράσεις.

Κώστας Κούλης

To Συμβούλιο Επικρατείας έκρινε πως το προεδρικό διάταγμα 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου, ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΙ το ελληνικό σύνταγμα (παράγραφοι 1 και 7 του άρθρου 16). Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε τι πρόκειται να πράξουν οι ιθύνοντες. Θα επανέλθουμε. Φαίνεται ότι κάτι πάει να γίνει.