Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές εφήβων και θα συνεχίσει να το κάνει. Είναι ο δικός μας ροκάς, ο άνθρωπος που δεν ξεχνάμε ποτέ, αλλά και η άγκυρά μας μέσα σε μια κοινωνία που οδεύει από το κακό στο χειρότερο.
Οι μπαλάντες, που επέλεξε για τις παραστάσεις του στο θέατρο Βέμπο, είναι τραγούδια που αγαπήθηκαν και αγαπιούνται ακόμα. Σημάδια ανεξίτηλα στις ψυχές όλων μας. Τραγούδια λατρεμένες από τέσσερις γενιές, ανθρώπους που σήμερα είναι γονείς, ακόμα και παππούδες και που μας μεταφέρθηκαν στο μυαλό από την κούνια. Είναι τραγούδια άρτια συνδεδεμένα με την εφηβεία μας, τους φόβους και τις ανασφάλειές μας, τον έρωτα αλλά και την κοινωνία.
Κάθε σχεδόν τραγούδι ήταν «διακοσμημένο» από τα έργα τέχνης της κόρης του. Μίλησε για αυτήν με τρομερή τρυφερότητα και αγάπη. Μετά το διάλειμμα η Μαίρη και ο Απόστολος πήραν τη σκυτάλη, τραγουδώντας μοναδικά διάφορες στιγμές από τη μουσική πορεία του Βασίλη.
Η μόνιμη μουσική παρέα του Βασίλη ήταν εκεί και μετέδωσε το δικό της πάθος αλλά και την αγάπη της. Και τη μετέδωσε και σε εμάς. Μιλώ για τον Ανδρέα Αποστόλου στο πιάνο και τα keyboards, τον θρυλικό Βαγγέλη Πατεράκη στο μπάσο, την γλυκιά Μαίρη Μπρόζη στο βιολί και τη φωνή και τον Απόστολο Μόσιο στις κιθάρες και στη φωνή. Τον Θύμιο Παπαδόπουλο στα πνευστά και την Ειρήνη Αναστασίου στο τσέλο. Μας έλειψε ο Στέφανος Δημητρίου, μας έλειψε και ο Γιάννης Αυγέρης. Τους είχαμε συνηθίσει στην Παπακωνσταντινική παρέα.
Για άλλη μια φορά παρατήρησα πληθώρα ηλικιών, πληθώρα ανθρώπων που μουρμούριζαν ή σιγοτραγουδούσαν. Ματιές που έφευγαν αριστερά και δεξιά, χαμόγελα που στόλιζαν νότες και λεπτά δάκρυα ανάμεσα στο κοινό, που μοιράζονταν απλόχερα. Είχαμε γίνει μια απόλυτη παρέα που βάδιζε στα χνάρια αυτής της καθάριας φωνής.
Όταν τελείωσε η παράσταση, ένα κορίτσι από τη μπροστινή σειρά γυρνά και με κοιτά, «Ραντεβού στο επόμενο» ψιθυρίζει. Ναι, είμαστε εμείς οι γνωστοί άγνωστοι φαν, που βρισκόμαστε κατά καιρούς σε συναυλίες ή παραστάσεις του Βασίλη, που ενωνόμαστε μέσα από τα τραγούδια του και περιμένουμε την επόμενη φορά να ξαναβρεθούμε και να μοιραστούμε αυτές τις συγκινήσεις.
Δεν θα σας πω ποια τραγούδια είχε διαλέξει. Σίγουρα άφησε πολλά απέξω. Άλλωστε δεν θα μπορούσαν να χωρέσουν όλα, έτσι κι αλλιώς, σε μια παράσταση.
Εύχομαι να υπάρξει και volume 2, που λένε και αγγλιστί. Όσο εσύ είσαι επάνω στη σκηνή, εμείς θα είμαστε κάτω από αυτή και θα τραγουδάμε μαζί σου. Σε ευχαριστούμε για όλα αυτά τα χρόνια που μας δωρίζεις. Για τις υπέρτατες στιγμές που ζήσαμε και ζούμε τόσα χρόνια μαζί σου.
Τελεία και παύλα!
Μαίρη Ζαρακοβίτη
0 Comments