Οι επτά εκκλησίες της Αποκάλυψης του Ιωάννη. Η Εκκλησία της Εφέσου, της Σμύρνης, της Περγάμου, των Θυατείρων, των Σάρδεων, της Φιλαδελφείας και η εκκλησία της Λαοδικείας. Όλες τους στη Μικρά Ασία. Όλες τους κομμάτι των επιστολών που, σύμφωνα με το βιβλίο, ο ίδιος ο Χριστός υπαγόρευσε στον ευαγγελιστή, στο νησί της Πάτμου. Θεματάρα για κινηματογραφική ταινία, για βιβλίο… ίσως και για δίσκο; Όχι, δεν χρειάζεται να είναι concept…
Το 1985 κυκλοφορεί ο πρώτος δίσκος των Possessed. Με τίτλο “Seven Churches” και εξώφυλλο στο οποίο φιγουράρει ο ανάποδος σταυρός – ένα από τα πρώτα άλμπουμ στο ιδίωμα με τέτοια αισθητική. Η πλάκα είναι ότι ο ανάποδος σταυρός, άλλως σταυρός του Απόστολου Πέτρου, είναι κατεξοχήν χριστιανικό σύμβολο, αλλά μάλλον κάποιοι θεώρησαν ότι πουλάει καλύτερα σαν αντί-χριστιανικό. Πέρα από τη μπίζνα της υπόθεσης, άσχετη με το άλμπουμ φυσικά, σχετική όμως με την εκκλησία, αφού το χρήμα ουδείς εμπλεκόμενος εμίσησε, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα δίσκο που βάζει, για πρώτη φορά ίσως, τον όρο “Death Metal” στο παιχνίδι.

Τραγική ειρωνεία; Πώς ονομάζεται το τραγούδι που κλείνει το “Seven Churches”; Είδατε πώς τα φέρνει καμιά φορά… Η μπάντα από την Καλιφόρνια, με τον Randy Burns στην καρέκλα του παραγωγού, έβαλε τα θεμέλια ενός ολόκληρου είδους. Μπορείτε να πείτε και υπό-είδους, αλλά στην ουσία βαφτίζουμε και ξαναβαφτίζουμε. Αυτό που έχει σημασία είναι η έλευση ενός ήχου ανίερου, με φωνητικά από τον τάφο και πέρα από τον τάφο και μία καινούργια πρόταση, που έκανε τους οπαδούς να αναθεωρήσουν ακόμα και για το ίδιο το Thrash. Λίγα χρόνια μετά θα πούμε “To Thrash Metal απέθανε, ζήτω το Death Metal”, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα και… ένα άρθρο για το μέλλον.
Το βασικότερο απ’ όλα ήταν η μεγάλη τύχη να δούμε από κοντά μία τέτοια μπάντα. Διαβάσαμε στα περιοδικά εκείνης της εποχής, ακούσαμε σε κασέτα ή σε στερεοφωνικό φίλου, ψάξαμε να αγοράσουμε, μιλήσαμε με φίλους και γνωστούς. Οι Possessed πέρασαν στην ιστορία λόγω της ιδέας τους να παίξουν με αυτό τον τρόπο. Να κάνουν μία ακόμα παράκαμψη. Να καφρίσουν τα φωνητικά, να πάνε τη θεματολογία ένα βήμα παραπέρα, να κεντρίσουν το ενδιαφέρον μας. Κι αν σήμερα όλα αυτά φαίνονται «απλά», φανταστείτε τι προκάλεσαν, τριάντα οκτώ χρόνια πριν.
Ένα συγκρότημα που σταμάτησε να υφίσταται, ξαναφτιάχτηκε, σταμάτησε ξανά, ξεκίνησε ξανά και σήμερα εξακολουθεί να υπάρχει. Δεν σας μύρισε ογδονταΐλα; Δεν αισθανθήκατε, όσοι μεγαλώνατε τότε, όπως κι εγώ, ότι κάτι περίεργο γίνεται; Δεν πήγε η σκέψη στα δισκάδικα της εποχής, στο πατάρι ή το υπόγειο, ανάλογα με την επιλογή, που γίνονταν μερικές επικές κουβέντες και μαθαίναμε ένα σωρό πράγματα, με σεβαστό ποσοστό από αυτά να είναι ψιλομούφα; Εδώ δεν έχει μούφες, φίλοι και φίλες. Εδώ έχει ένα ιστορικό σχήμα, που οι γέροι το ζαχαρώναμε από παλιά και οι νέοι έχετε την ευκαιρία να δείτε ΤΩΡΑ. Και το είδατε. Και πέρασε και τα πήρε όλα σβάρνα στο πέρασμά τους. Και μετά; Ε, μετά να πάει η κουβέντα στις Επτά Εκκλησιές και όλα τα από δίπλα. Γι’ αυτά δεν ζούμε; Για το μπλα-μπλα της μουσικής;
Κώστας Κούλης
0 Comments