Ο Γιάννης ο “Def” πρότεινε να μπούμε σε ένα μαγαζί που πουλούσε μουσικά όργανα. Πρέπει να ήμαστε έξι άτομα παρέα εκείνο το Σαββατιάτικο πρωινό. Ο πωλητής είχε φτιάξει τα μαλλιά του αλά Jon Bon Jovi και «κάτι εξηγούσε» σε ένα κοριτσοσμάρι. Χαζεύαμε τα πλήκτρα. Ο τύπος «ξέμεινε» από πελατεία και ήλθε προς στο μέρος μας. «Πώς πάτε, μάγκες; Όλα καλά»; Ο Γιάννης, ο οποίος έκανε πιάνο στο ωδείο και γούσταρε σαν τρελός τα πλήκτρα, ρώτησε για ένα Korg M1, το οποίο τότε ήταν όχι απλά πανάκριβο… Ο τύπος χαμογέλασε και ξεκίνησε να παίζει κάτι. Ο Γιάννης φώναξε “Raw Silk”! Ο τύπος γέλασε και στράφηκε σε μένα. «Εσύ τι λες;» μου πέταξε, εννοώντας μάλλον «Εσύ σκαμπάζεις τίποτα, γιαλαμπούκα»; Τον έγραψα στ’ απαυτά μου κανονικά και του αντίτεινα “Journey Of No Return”. Και ξεκίνησε μια κουβέντα εκεί.

Το Tele City (πού σας πάω τώρα…) είχε εκείνη την εκπομπή, το “Metal City”, που έπαιζε Ροκ και Heavy και διάφορα παρεμφερή του μπαχτσέ. Εκεί άκουσα για πρώτη φορά το “Street Girl” και έπαθα σοκ! Οι δικοί μας, οι Έλληνες Raw Silk, τους οποίους δεν είχα ξανακούσει στη ζωή μου, σέρβιραν ένα τραγούδι που μόνο Τιτάνες του ιδιώματος θα μπορούσαν να είχαν γράψει. Γνήσιο AOR, πομπώδες και υπέρ-μελωδικό. Λίγες μέρες μετά βρέθηκα στο Rock City – έτσι, όλα τα City στην πίστα – της Σωκράτους και στη βιτρίνα υπήρχε το “Silk Under The Skin”. Αν θυμάμαι καλά, κόστιζε χίλιες πενήντα δραχμές. Το πήρα χωρίς να το σκεφτώ δυο φορές.

Αν και το “Journey…” παραμένει από την πρώτη ακρόαση μέχρι σήμερα το προσωπικό αγαπημένο μου στον δίσκο, το “Irene” είναι εκείνο το τραγούδι που πιστεύω πως ταβάνιαζε το άλμπουμ. Πιο πολύ και από το “Street Girl” ακόμα. Σε ένα άλμπουμ, του οποίου και οι οκτώ συνθέσεις είναι για βραβείο και τίποτα λιγότερο, τούτο το ομορφάκι στέκεται σημαιοφόρος των ομόρων και των λοιπών συγγενών που μοιράζονταν τα αυλάκια μαζί του. Γραμμένο από τον Κώστα Κυριακίδη, όπως όλος ο δίσκος άλλωστε, το “Irene” θα μπορούσε να είναι άνετα superhit, αν είχε κυκλοφορήσει στις ΗΠΑ από ένα από τα ονόματα του είδους. Σκέτη βαρβατίλα η εισαγωγή, με τη μπότα και το μπάσο να χτυπούν στον αυτό ρυθμό και τα πλήκτρα να παίζουν το θέμα, για να έλθουν οι κιθάρες και να σκιστεί το σύμπαν! Η φωνή του Γιώργου Φλωράκη δεν παίζεται, τα δεύτερα φωνητικά είναι κουφέτο και η ενορχήστρωση σπέρνει. Η παραγωγή του Κώστα Καλημέρη απλά υποδειγματική.

Το άλμπουμ είχε ηχογραφηθεί στο στούντιο Sierra και ακούγεται ακόμα και σήμερα φρεσκότατο και θηριώδες. Υπάρχουν άπειρες ιστορίες που έχουν να κάνουν με το πώς και το γιατί του δίσκου και της μπάντας, έχω μάλιστα ακούσει μερικές από αυτές τις ιστορίες από ανθρώπους που ήταν «από μέσα» τότε. Ίσως να μην έχει και τόση σημασία… Εκείνο που έχει σημασία είναι η μουσική και μόνον αυτή. Το “Irene” το έχω ακούσει άπειρες φορές, έχω προσπαθήσει να το αποστηθίσω μάλιστα, μουρμουρίζοντάς το έναν σκασμό φορές, έχω αποπειραθεί να το τραγουδήσω σημειώνοντας απόλυτη αποτυχία και εννοείται πως δεν θα σταματήσω να το κάνω. Νομίζω πως όλες οι Ειρήνες του κόσμου θα πρέπει να είναι πολύ υπερήφανες για αυτό τον ύμνο. Όσο για μένα… δεν νομίζω ότι θα πείραζε κανέναν να πάω να ξανακούσω το αγαπημένο μου. There was a time when love was the solution…

Κώστας Κούλης