Rage for flashback – Queensryche, 2800 A.D.

Queensryche – Rage For Order

Ημερομηνία κυκλοφορίας: 27 Ιουνίου 1986
Εταιρεία: ΕΜΙ America

Είχα γράψει αυτό το κείμενο γύρω στο 2005 για το Rockpages.gr. Σκέφτηκα να το δημοσιεύσω ξανά, όπως ήταν. Για να πω τη μαύρη αλήθεια, θα ήθελα να το ξηλώσω εκ βάθρων και να το ξαναγράψω από την αρχή. Κάθε φορά που θέλεις να ασχοληθείς με αυτό το δίσκο, σου γεννιούνται πέντε χιλιάδες καινούργιες σκέψεις… Επειδή όμως όλες τούτες οι προτάσεις είναι στην ουσία «φωτογραφία» μιας συγκεκριμένης περιόδου… Hail The New Arrival On! Το κείμενο είχε μεταφερθεί στο Noizy.gr και τώρα παίρνει τη θέση του περίοπτα στο νέο μας σπίτι. Κάτι πιο σπέσιαλ σύντομα; Μμμ… όταν γίνει η συνέντευξη με τον άνθρωπο που… ΔΕΝ σποϊλάρω! Είναι ο πλέον αγαπημένος μου Ryche δίσκος, είναι αυτό το κάτι που σε κάνει να σκέφτεσαι… τα πάντα!

Walk In The Shadows
I Dream In Infrared
The Whisper
Gonna Get Close To You
The Killing Words
Surgical Strike
Neue Regel
Chemical Youth (We Are Rebellion)
London
Screaming In Digital
I Will Remember

Το “Rage For Order” είναι το δεύτερο full length άλμπουμ των Queensryche. Το 1984 είχαν κυκλοφορήσει το “Warning”, έναν δίσκο ο οποίος ήταν METAL! Δυναμικά τραγούδια, επικά ρεφρέν, δισολίες, γενικά, ένα heavy κομψοτέχνημα. ”Πάντα τέτοια” ήταν η πρώτη σκέψη που περνούσε από όποιον άκουγε εκείνο το δίσκο…

Όταν κυκλοφόρησε το “Rage For Order”, το ίδιο το οπισθόφυλλο παρέπεμπε σε μία άλλη πραγματικότητα. Τα μέλη του συγκροτήματος ήταν ντυμένα ”περίεργα”, με μακριές καμπαρτίνες και μεταξωτά, έντονα βαμμένα και με επίσης ”περίεργα” χτενίσματα. Θα έλεγε κανείς ότι έδειχναν σαν ”κούκλες” βιτρίνας από μπουτίκ του 2800 μ.Χ.! Τελικά, ακούγοντας κάποιος το άλμπουμ, θα συμφωνήσει για το έτος, όσον αφορά τη μουσική προέλευσή του (!;).

Έχουν γραφεί δεκάδες και δεκάδες άρθρα για το μεγαλείο του συγκεκριμένου δίσκου. Έχουν αναρωτηθεί πολλοί δημοσιογράφοι για το πώς είναι δυνατόν ο ανθρώπινος νους να κατεβάζει τέτοιες ιδέες. Έχουν χτυπήσει το κεφάλι τους στον τοίχο πολλοί ”μουσικοί συντάκτες” για τη δομή και το νόημα των κομματιών. Έχουν κυκλοφορήσει πάμπολλα σενάρια για το ευρύτερο concept του άλμπουμ. Ένα καλό που ακούσαμε είναι αυτό για ”βρικόλακες που δρουν σε μία μεγαλούπολη” κτλ, κτλ. Προφανώς, για αυτό το τελευταίο, λειτούργησε καταλυτικά το video του “Gonna Get Close To You”, η μοναδική διασκευή που έχει φιλοξενηθεί σε album των Queensryche (το “Rebel Yell” είναι bonus track), κομμάτι της Καναδής Lisa Dalbello, από το δίσκο της “Who Man Four Says” (λογοπαίγνιο πάνω στο “Human Forces”).

Δυστυχώς, το εν λόγω video είναι και το μοναδικό που έκαναν οι Ryche γι’ αυτό το άλμπουμ. Όσοι από εσάς έχουν δει το “Building Empires” video-DVD, ίσως θυμούνται τον Chris DeGarmo να λέει αναφορικά με τον δίσκο αυτό, ”Το ότι κάναμε μόνο ένα video για το ‘Rage For Order’ ήταν για μας λάθος. Εύχομαι να μπορούσαμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω, γιατί θα μπορούσαμε να κάνουμε κάποια ‘αλλόκοτα’ video, έχοντας τόσο ‘αλλόκοτο’ υλικό”. Εμείς θα πάμε την κουβέντα ένα βηματάκι πιο πέρα, χρησιμοποιώντας μία φράση – η οποία δεν είναι καν δική μας, πλην όμως μας άρεσε πολύ και τη χρησιμοποιούμε – για να περιγράψουμε αυτό το άλμπουμ. Αν το σκοτάδι είχε soundtrack, εκείνο θα ήταν το “Rage For Order”. Κι ας μην είναι concept ο δίσκος. Αρκεί και μόνο η δομή των τραγουδιών.

Πρώτο κομμάτι είναι το “Walk In The shadows”, το οποίο σε κολλάει στον τοίχο, μιλάμε για απίστευτη δύναμη και πάθος. Ο Tate είναι συγκλονιστικός! Η φωνή του είναι μοναδική, ”παντρεύει” το θέατρο με τη μουσική, πιστεύουμε ότι ο Peter Gabriel θα ένιωθε περήφανος για αυτήν την ερμηνεία, η οποία, από τραγούδι σε τραγούδι, απλά σε καθηλώνει. Ίσως μάλιστα η απόδοσή του στο άλμπουμ αυτό να είναι και η κορυφαία, ερμηνευτικά, στιγμή του μεγάλου αυτού καλλιτέχνη, σε όλη τη λαμπρή καριέρα του. Δεν νομίζω, ειλικρινά, να έχει τραγουδήσει ξανά έτσι, παρά το γεγονός ότι ποτέ δεν ήταν κάτι παρακάτω από τέλειος, σε ό,τι έχει κάνει μέχρι σήμερα.

Όσον αφορά την υπόλοιπη μπάντα, οι λέξεις είναι πολύ φτωχές για να καλύψουν το μέγεθος της απόδοσής της. Wilton και DeGarmo απογειώνουν τα τραγούδια, τα θέματά τους είναι πανέμορφα, ο ήχος τους απερίγραπτος. Εδώ αξίζουν ιδιαίτερη μνεία και τόνοι θαυμασμού στον παραγωγό Neil Kernon – YES, Judas Priest, Peter Gabriel και πεντακόσιες χιλιάδες εκατομμύρια ακόμα άλμπουμ – και τον μηχανικό ήχου Dave “Rave” Ogilvie (Marilyn Manson, Killing Joke, Men Without Hats κ.α.), οι οποίοι χάρισαν στον δίσκο μία από τις καλύτερες παραγωγές όλων των εποχών!

Jackson και Rockenfield βρίσκονται ”με κλειστά μάτια”. Τα ”μετρήματα” στα κομμάτια είναι φανταστικά και θα πρέπει να διδάσκονται στα ωδεία, για το πώς θα πρέπει να λειτουργούν οι μουσικοί, όταν έχουν να παίξουν κομμάτια με τέτοιες απαιτήσεις. Απλά, όσον αφορά τον Rockenfield, να πούμε ότι οι ρυθμοί του και γενικότερα το παίξιμό του είναι οδηγός για το πώς οφείλει να παίζει ένας σοβαρός drummer, σήμερα! Για όσους ασχολείστε με τη μουσική, να πούμε τα εξής απλά. Ξεχάστε ό,τι ξέρατε για το ”στεγνό, ντάπα-ντούπα, 4/4” rock. Ρυθμοί σε 7/8, συνεχείς εναλλαγές από ”άρση” σε ”θέση”, tutti σημεία που χαζεύουν, χωρίς βέβαια να σε κουράζουν, το αντίθετο μάλιστα, παύσεις ”από το πουθενά”, αλλαγές σε ρυθμό 6/8 που σε τρελαίνουν και τα λοιπά και τα λοιπά. Θα μπορούσαμε να γράφουμε τόμους για όλα αυτά!

Το άλμπουμ κυλάει σχεδόν μαγικά. Ένα ένα τα κομμάτια ξεδιπλώνονται και χαρίζουν ρίγη συγκίνησης και ενθουσιασμού. Φτάνουμε στο ‘Neue Regel’ (σημαίνει ”νέος κανόνας” στα γερμανικά). Πραγματικό αριστούργημα, σταλμένο από το μακρινό μέλλον. Ένας μουσικός πανικός, ένα μανιφέστο, ντυμένο με την απόλυτη – χωρίς ίχνος υπερβολής το λέμε αυτό, όσοι έχετε ακούσει το συγκεκριμένο κομμάτι ξέρετε – φωνή του Geoff Tate. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι όλοι οι κολλημένοι RycHeads, όλοι οι τρελοπαδοί του συγκροτήματος, θεωρούν ΑΥΤΟ το άλμπουμ και ΑΥΤΟ το τραγούδι την ουσία της μεγάλης μπάντας από το Jet City.

Το “London” πάλι είναι ένα λυρικό υπέρ-δημιούργημα, μία ωδή στο γλυκόπικρο πρόσωπο του χωρισμού. Και μετά το “Screaming In Digital”, το οποίο έχουν πολλάκις τιμήσει οι Ryche στις ζωντανές εμφανίσεις τους, ένα τραγούδι, το οποίο άνετα θα μπορούσε να είναι ο ”κράχτης” του “Blade Runner”, φτάνουμε στον τέλειο επίλογο… “I Will remember”. Έπος, έπος, έπος! Θεωρούμε ότι είμαστε πολύ ”λίγοι” για να σχολιάσουμε αυτό το μεγαλούργημα! Πρόκειται για το κλάμα ενός αγγέλου, ο οποίος ατενίζει τη Γη καθισμένος σε ένα νεογέννητο άστρο εκεί κοντά. Πρόκειται για τους λυγμούς ενός Tolkien-ικού ξωτικού, ενός αθάνατου και πανέμορφου πλάσματος, που απέμεινε μόνο του στο έρημο – πλέον – Σχιστό Λαγκάδι.

Οι περισσότεροι από εσάς που διαβάζετε τούτες τις γραμμές, σίγουρα έχετε το άλμπουμ αυτό και χαμογελάτε. Όσοι δεν το έχετε ακούσει ακόμα, απλά πάρτε το. Ακούστε το βράδυ, με σβηστά τα φώτα, και αφεθείτε στη μαγεία του. Θα νιώσετε ότι βρίσκεστε σε κάποιο loft, στον ουρανοξύστη μιας μητρόπολης του κόσμου, μια γλυκιά καλοκαιρινή νύχτα. Όλα τα άλλα είναι μιζέριες.