Στις 14 Σεπτεμβρίου του 2002 είδαμε τους Deep Purple στη σκηνή με τον αείμνηστο Jon Lord. Ήταν η τελευταία φορά για μένα – με τον υπέροχο Lord εννοώ – και τη θυμάμαι σαν να ήταν χθες. Είχαν ξεκινήσει «κανονικά» με τον Don Airey και στη συνέχεια, πάνω στη μαγεία της εισαγωγής του “Perfect Strangers”, ένας προβολέας έσκιζε το σκοτάδι και η μορφή του τεράστιου μαέστρου αναδυόταν πάνω από τα πλήκτρα. Δυστυχώς, σε εκείνη τη συναυλία δεν είχαμε ακούσει το “Sometimes I Feel Like Screaming”, όπως δεν το ακούσαμε όταν ήλθαν αργότερα, την ίδια χρονιά, στην Ελλάδα μας. Αντ’ αυτού, φρόντιζαν πάντα να βρίσκεται στο set το “Vavoom: Ted The Mechanic”, το οποίο μάλιστα βρισκόταν παρέα με το προαναφερθέν, όταν εκείνο κυκλοφόρησε σαν CD single.

Είναι λίγο εξ απήνης ο πρόλογος, ναι; Από το πού το έπιασα και πού το πήγα και τι σκοπό είχα… Ο Steve Morse έπαιζε «κάτι δικά του» και ο Glover με τον Lord «έπιασαν» κάτι στον αέρα. «Τι ήταν πάλι αυτό»; Και στη συνέχεια… ομαδική δουλειά. Το “Sometimes I Feel Like Screaming” θεωρείται από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ. Ό,τι κι αν πιστεύετε για τον ”Perpendicular”, όποια άποψη κι αν έχετε για το συγκεκριμένο άλμπουμ, αυτό το τραγούδι ΔΕΝ παίζει να έχει την παραμικρή αρνητική αντίδραση. Ούτε τότε, ούτε τώρα, ούτε ποτέ. Μεταξύ μας πάντα και μόνο που αυτό εδώ βρισκόταν στον δίσκο, δεν θα με ενδιέφερε καθόλου αν δεν υπήρχε ΤΙΠΟΤΕ άλλο. Το ίδιο βέβαια πιστεύω και για τον “Perfect Strangers” και το ομώνυμο τραγούδι, εκεί όμως ο καθένας μπορεί να με βάλει στη θέση μου, αφού το άλμπουμ του reunion είναι γεμάτο επικές στιγμές.

Με χαρακτηριστική τη μελωδία της κιθάρας στην αρχή και καθόλη τη διάρκειά του, με τον Gillan να εξιστορεί μία υπέροχη κατάσταση μεταξύ ανθρώπων και τον ίδιο τον Morse να παίζει την ψυχή του με το σόλο που επιχειρεί, το κομμάτι αυτό δεν είναι απλά από τα αγαπημένα μου… Είναι ένας τρελός νταλκάς. Το έβαζα να παίζει συνέχεια, τη μία πίσω από την άλλη, καθώς έκανα δουλειά στον υπολογιστή τα βράδια και μαζί του περνούσα ώρες ολόκληρες. Και στις συναυλίες άκουγα το «Τεντ; Δε με κλάνεικ;» και έλεγα από μέσα μου «Γιατί, ρε φίλε;» και περίμενα πότε… Εννοείται ότι είναι μια χαρούλα και ο Θοδωρής ο μηχανικός, αλλά άμα δεν παίξει ο έρωτας…

Έψαξα να βρω διάφορες εκδόσεις του στο διαδίκτυο. Έπεσα πάνω σε αυτή εδώ, την οποία άκουσα με πολλή προσοχή και πολλή συγκίνηση. Δεν ξέρω τι θα γίνει τα επόμενα πεντακόσια χρόνια, είμαι όμως σίγουρος πως οι Βαθύμωβοι θα μείνουν στις καρδιές μας και θα απασχολούν τους ιστορικούς του μέλλοντος ΚΑΙ για τούτο εδώ. Έχουν περάσει ήδη τριάντα χρόνια και όποτε το ακούω είναι σαν την πρώτη φορά. Ένα king size κρεβάτι, σε ένα ξενοδοχείο, κάπου. Μία κιθάρα που σπέρνει εκτελεστικά, μία μπάντα που παίζει σαν συμφωνική και ένας τραγουδιστής που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.

Όσο για το νόημα πίσω από τους στίχους… Μπορείτε να σκεφθείτε ό,τι επιθυμείτε. Το μόνο πράγμα που ξέρει ο αφηγητής είναι το όνομα της πόλης. Το μόνο που μπορείτε να βρείτε είναι η δική σας εξήγηση. Παράλληλα μπορείτε να ακούτε το τραγούδι. Πολλές-πολλές φορές.

Κώστας Κούλης