Κάποτε μου ζητήθηκε να γράψω ένα άρθρο για κάποιο δίσκο που άκουσα, που θεωρείται από όλες και όλους δισκάρα, αλλά για κάποιο λόγο δεν κατάφερα να τον συμπαθήσω. Είχα διαλέξει τον “Destroyer” των KISS. Είκοσι με άριστα το δέκα η δουλειά αυτή, αθάνατη στο πέρασμα των χρόνων, αλλά κούκου ούτε γι’ αστείο. Έγραψα λοιπόν, μεταξύ άλλων, ότι δυστυχώς δεν μου αρέσει αυτός ο δίσκος, παρά το ότι είναι δίσκαρος. Δημοσιεύθηκε το άρθρο. Μερικοί έσπευσαν να σχολιάσουν. «Μα είναι δυνατόν να μην του αρέσει; Τόσο ηλίθιος είναι»; Και τέτοια χαριτωμένα. Δηλαδή, φίλοι και φίλες, αν δεν μου αρέσει ο μουσακάς, είμαι ηλίθιος επειδή ο μουσακάς σπέρνει. Κατανοητόν… Δεν θα σας πειράξει βέβαια αν θεωρήσω αυτούς τους «μερικούς» ως φασίστες και κουφιοκεφαλάκηδες και ανάξιους σχολιασμού στο τέλος-τέλος. Όχι, έτσι; Ευχαριστώ πολύ! Έτσι ακριβώς νιώθω για όλους εκείνους πήγαν να σχολιάσουν κακοπροαίρετα το “The Writing On The Wall” των Iron Maiden.

Το είχα γράψει τότε, όταν είχε βγει το βίντεο και το επαναφέρω με μεγάλη μου χαρά, εντελώς αφιερωμένο σε όσες και όσους έσταξαν χολή για τον Dickinson και εκεί που έφτυναν έσπευσαν να γλύψουν, με περισσή ευχαρίστηση. Φευ!

Η μεγαλύτερη μπάντα ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ στο Μέταλ, από καταβολής του ιδιώματος, επέστρεφε, περίπου τρία χρόνια πριν, με το συγκεκριμένο τραγούδι. Μετά το μάρκετινγκ για βραβείο και το μπλουζάκι που με λατρεία αντιγράψαμε, είχε έλθει πλέον η ώρα να μιλήσει η μουσική. Και μίλησε… νότια! Για πρώτη φορά στην ιστορία τους. Ο τεράστιος μουσικός που ακούει στο όνομα Adrian Smith, δημιούργησε αυτό το Southern/Honkytonk μοτίβο, ο υπέρτατος όλων Bruce Dickinson έγραψε τους στίχους και τραγούδησε έτσι όπως μόνο εκείνος ξέρει και ο Καπετάνιος του Μέταλ και του πλοίου που όλοι εμείς επιβαίνουμε, ο Steve Harris, χαμογέλασε στο βάθος, έχοντας σίγουρα μα σίγουρα εισφέρει στο τραγούδι. Εκείνο το riff, ναι, ξέρετε πολύ καλά για ποιο μιλάω, είναι σίγουρα δικό του και αυτό σας το υπογράφω με δέκα χέρια.

Με ένα βίντεο εξαιρετικής ποιότητας, το οποίο δεν είναι του γούστου μου, αλλά σκοτώνει, δαμεί και γέρνει, γεμάτο αναφορές και διάφορα κρυμμένα «αυγουλάκια», η μαγική εξάδα ήλθε να δείξει ποιος κάνει τα κουμάντα στη μουσική που αγαπάμε σήμερα, χθες και για πάντα. Τη βλέπετε τη γραφή στον τοίχο; Ναι; Ωραία, είμαστε σε καλό δρόμο. Τώρα, για όλους εκείνους που αρέσκονται να σχολιάζουν με εμπάθεια, που προτιμούν το ξινό από το γλυκό, που δεν θέλουν να καταλάβουν το αυτονόητο, ότι δηλαδή το «Δεν μου αρέσει» δεν έχει την παραμικρή σχέση με το «Δεν είναι καλό»… Να πάνε στο καλό! Να μας αφήσουν ήσυχους, να έχουμε περισσότερο χώρο και χρόνο να εξακολουθούμε να λατρεύουμε αυτό το σχήμα των μικροκαμωμένων Εγγλέζων.

Απλά πράγματα… Κι όσοι δεν γουστάρετε, να πάτε να ακούσετε Metallica! Δεν έχετε καμία μα καμία θέση στη γιορτή μας. Η μουσική είναι η μεγαλύτερη και καλύτερη μορφή ψυχαγωγίας. Και εσείς πάτε να το χαλάσετε, επειδή σας δίνει βήμα ένα ανεγκέφαλο σύστημα, που υπολογίζει δύο σέντσια την κάθε ανοησία και χρυσώνει τους ιδιοκτήτες του. Άμετε στο καλό! Πολλές ευχές για σας και τους γύρω σας! Να περνάτε καλά και να βλεπόμαστε σπανίως!

Κώστας Κούλης