Τι προλαβαίνω να γράψω σε μισή ώρα; Βλέπω στο λαπιτόπι το ρολόι κάτω δεξιά και μετά… μετά προσπαθώ «να μην το ξαναδώ»… Άσχημο πράμα να γράφεις υπό πίεση… Διάολε, πανελλήνιες (για μήπως πανελλαδικές) δίνουμε; Και κει πάλι τρεις ώρες είχαμε… Τέλος πάντων, από τότε έχουν περάσει δυο χιλιάδες χρόνια…

Προλαβαίνω να γράψω για τα παιδιά που βγήκαν έξω Κυριακή μεσημέρι, πήγαν στην παραλία και χάρηκαν τον ήλιο και το φως. Κάποια στιγμή αναφέρθηκαν και στις μίζερες εποχές που ζούμε. Ένας πήγε κάτι να αρθρώσει… «Γάμησέ τους τους μαλάκες!», τον διέκοψε μια από τις κοπελιές της συντροφιάς. «Πάμε να φάμε κάτι; Πάμε να πιούμε ένα ούζο και να τους γράψουμε εκεί που δεν πιάνει το μελάνι»; Και κάπως έτσι η παρέα βρήκε δυο τραπέζια, παράγγειλε, έκανε πλάκα στον Γιωργάκη που δεν τρώει ψάρι και ήθελε μια μερίδα πατάτες για «την παρέα»… Τον έσωσαν τα αχνιστά μύδια πάντως. Για να μην μουρλαθεί της πείνας δηλαδή…

Προλαβαίνω να γράψω για την Ελένη, τον Στέλιο, τον Αποστόλη και τα υπόλοιπα παιδιά που βρίσκονται μια στο τόσο σε μια ταβέρνα στον Άγιο Νικόλαο Σαλαμίνας και παίρνουν μαζί τους τις κιθάρες τους και το κέφι τους και αφού τσακωθούν με μεζέδες και ρακόμελα, αρχίζουν να παίζουν από Παπάζογλου μέχρι Maiden, αποσπώντας το ειλικρινές χειροκρότημα των υπολοίπων πελατών. Η μπάντα του μαγαζιού πρόσεξε τις φωνές και κάπου το χάρηκε που μερικοί από τους καθήμενους δεν σκοτώνουν τα κομμάτια…

Προλαβαίνω να γράψω για τον Σωτήρη και την Κωνσταντίνα που είναι στο τρέξιμο και το πήξιμο και όλα αυτά που τελειώνουν σε «ιμο» και αρχίζουν από «Νάτα»! Βαφτίζουν την κοράκλα τους και τα έχουν δει όλα τσαμαυτά και σμπουκατόρι και δεν έχουν χρόνο ούτε για να φτύσουν. Είναι όλα έτοιμα, είναι όλα κανονισμένα; Έχουν ξεχάσει κανέναν; Εντάξει με τους κουμπάρους, εντάξει με γονείς και φίλους; Γνωρίζουν όλοι πώς θα πάνε στην εκκλησία; Ο έτερος κουμπάρος, που έχει ασπρίσ… εεε, ψιλογκριζάρει και δεν λέει να μάθει να οδηγεί, πώς θα πάει ως την εκκλησία και μετά στο τραπέζι; Θα το κανονίσει να πάει παρέα με κάναν άλλο ή θα μείνει να ψάχνεται ποιο λεωφορείο περνάει από Κορυδαλλό, Άσπρα Χώματα, Νιουκάστλ, Μπουρκίνα Φάσο;

Προλαβαίνω να γράψω για τις δήθεν εκδηλώσεις εταιρειών και «ενώσεων» και το δήθεν του κόσμου που πηγαίνει και προσποιείται και από μέσα του δεν γουστάρει μία. Ο Τάκης συστήνει τον Κώστα στον Βασίλη, που υπόσχεται να του κάνει πάσα ένα «νέο πρότζεκτ», που θα τον ξελασπώσει για κάνα εξάμηνο τουλάχιστον. Καλά, αυτός ο Βασίλης πίνει πάντα τόσο πολύ; Και θα πάνε παρέα, λέει, στη δική τους συνέργεια, της οποίας οι συναντήσεις λαμβάνουν χώρα τα απογεύματα και που «έχει και ποτάκι»; Καλά… και είναι ανάγκη να καπνίζουν όλοι σε έναν κλειστό και τόσο μικρό χώρο, σε σχέση με τον κόσμο που έχει έλθει; Από την άλλη πάλι… οι τυπάδες της μεγάλης εταιρείας, με τους αντιπροσώπους και τους πολλούς υπαλλήλους, ήταν ανάγκη να φέρουν και βίζιτες στο μαγαζί, για να δείξουν ότι συνοδεύουν πολύ μουράτες γκόμενες;

Προλαβαίνω να γράψω για τα παιδιά που ματώνουν στα στούντιο δυο και τρεις φορές την εβδομάδα. Για τους νέους μουσικούς που ψάχνονται και δοκιμάζουν και διορθώνουν και ξαναπαίζουν. Βρέθηκε μια εταιρεία και ενδιαφέρεται… Βρέθηκε ένα μαγαζί και τους θέλει για Live. Ο μπασίστας είναι φοιτητής και δεν έχει τα φράγκα να αγοράσει τον ενισχυτή που ήθελε. Ο κιθαρίστας έχασε τη δουλειά του και μιλιέται δύσκολα… Εκτός μπάντας όλα αυτά, μέσα στο «καμπ φάιρ» όλα είναι αλλιώς. Είναι το μοτίβο του «Παίζω μουσική και δεν με ενδιαφέρει τίποτα, για το δίωρο αυτό είμαι κλεισμένος στο δικό μου δωμάτιο, στο δικό μου κάστρο, στον δικό μου πλανήτη».

Προλαβαίνω να γράψω για τον Γιάννη και τη Χριστίνα, που αρραβωνιάστηκαν στο διαμερισματάκι τους, παρουσία των φίλων τους. Ρετρό; Περίεργο; Μυστήριο; Τι δηλαδή, δεν μπορούν να μοιραστούν την αγάπη τους με τους δικούς τους ανθρώπους; Τι, επειδή λείπαν οι γονείς τους; Θα τους το πουν όταν τους δουν, θα τους έχουν στο τραπέζι τους στο γάμο, θα τους αγαπούν για πάντα. Αυτό όμως ήταν και κάτι σαν η επανάστασή τους! «Γνωριζόμαστε τόσα χρόνια, μας ξέρετε τόσο καιρό μαζί. Ε, αποφασίσαμε να το κάνουμε»! Υπάρχει πιο ωραίο πράγμα απ’ αυτό;

Προλαβαίνω να γράψω για τη Μαίρη, τον Σταύρο και τη Νικολέτα… Έβλεπαν τηλεόραση και έτρωγαν παρέα σουβλάκια και μπήκε το δελτίο ειδήσεων. «Τι, οι παπαγάλοι; Βγάλτους τους γαμώσπιτους»! Και άνοιξαν ένα μπουκάλι κρασί και άρχισαν να μιλάνε για διάφορα. «Πάρε τηλέφωνο τη Γιάννα, ρε παπάρα! Αφού σ’ αρέσει»! Το σκεφτόταν ο Σταύρος… Είχε περάσει ένα μισάωρο. Κοίταξε και ξανακοίταξε τη συσκευή τηλεφώνου, κοίταξε και τις κοπέλες που του έκαναν νόημα… Προλαβαίνει; Προλαβαίνει!

Κώστας Κούλης