Παρατηρώντες: Sex Honestly @ Theatre Of The No

Τέσσερις χαρακτήρες επί σκηνής, πολλοί συνδυασμοί ζευγαριών και άφθονο γέλιο για αυτά που ζούνε και διηγούνται!

Ίσως και να έπιασε όλους τους χαρακτήρες, τις σχέσεις που εν δυνάμει μπορούν να συνάψουν αυτοί οι χαρακτήρες σε ρυθμό γρήγορο, δυναμικό, πλαισιωμένα όλα με ένα απλό σκηνικό που το γέμιζε η ενέργεια των ηθοποιών και η υποκριτική τους ικανότητα να αλλάζουν χαρακτήρες εντυπωσιακά γρήγορα.

Δύσκολα να μην ταυτιστείς με κάποιον από τους χαρακτήρες που παρουσιάζονται ή να μην αναπολήσεις αντίστοιχη συζήτηση με την κολλητή/κολλητό σου για το πρώτο σου ραντεβού ή την πορεία της σχέσης σου. Κάποιες στιγμές απορείς κιόλας αν παθιάζονται οι φίλοι μας περισσότερο από εμάς τους ίδιους με το μεγαλείο του «δράματος», όπως βιώνουμε την εκάστοτε σχέση μας τη δεδομένη στιγμή.

Ενθουσιάστηκα με το σκηνοθετικό εύρημα, όπου οι χαρακτήρες κουβαλάνε στα βαλιτσάκια τους τα ρούχα που θα βάλουν, κάνοντας ξεκάθαρο ότι θα παρακολουθήσεις μία καινούρια «υπόθεση» και έναν επιπλέον τύπο ανθρώπου και όλο αυτό επί τέσσερα κάθε φορά. Μέσα σε αυτούς τους τύπους, θα συναντήσεις ίσως τον ανασφαλή, τον αλαζόνα, το ναρκισσούλη (πολύ της μοδός στους θεραπευτικούς κύκλους, όπου εννοείται υπάρχει αναφορά σε θεραπευτές και χρήζοντες θεραπείας), τον πάντα παρόντα, σε θέματα σχέσεων, συναισθηματικά μη διαθέσιμο και πολλούς ακόμα ενδιαφέροντες τύπους. Ο οποίος τύπος, με τη σειρά του θα έρθει να συνδεθεί με έναν άλλο αντίστοιχο τύπο ανθρώπου και ποιος ξέρει; Μπορεί να τσουλήσει το πράγμα. Ε κι αν δεν τσουλήσει, θα έχει μετά μία καλή εμπειρία να διηγηθεί στον κολλητό του ή στη φιλενάδα του, ο οποίος/οποία είναι εκεί και κρατάει αρχείο των αποτυχημένων ραντεβού και σχέσεων, κάνοντας σαφές το μοτίβο που ακολουθεί στις σχέσεις του.

Μπερδεύονται λοιπόν όλα μαζί με μαεστρία μέσα στο έξυπνο κείμενο της Ρ. Κατσικιάν, όπου ακούγονται οι σκέψεις του ενός σε συνδυασμό με το τι τελικά αντιλήφθηκε ο άλλος, εκεί που οι προθέσεις του ενός φτάνουν τελείως αλλοιωμένες τελικά στα αυτιά του άλλου και αυτό σου δημιουργεί μία λυτρωτική «αμηχανία», διότι ξέρεις πόσο αλήθεια είναι κι αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν έχεις ζήσει τόσο αστείες σκηνές με τους ανθρώπους και τις σχέσεις σου, βιώνοντάς τις όμως με συναίσθημα, λες και πρωταγωνιστείς σε αρχαία τραγωδία!

Ρόλαρε τόσο ευχάριστα, που ακόμα και αν δεν μπορούσες να το νιώσεις το συγκεκριμένο ζευγάρι και να ταυτιστείς με τις ανασφάλειες και την ιστορία του, θα ερχόταν το αμέσως επόμενο σε λίγα λεπτά, εν μέσω έντονης μπιτάτης μουσικής, όπου εννοείται πως σε συνεπαίρνει και κουνάς ποδαράκι, καθώς προσφέρεται και ο χώρος, ο οποίος προσομοιάζει σε μπαρ, διαθέσιμος για πολλές μορφές τέχνης εκτός θεάτρου. Οι ηθοποιοί από την πλευρά τους, ξεκάθαρα φαίνεται να το ζουν και να χορεύουν στις εναλλαγές αυτές, που παίρνεις τον χρόνο σου για να συνέλθεις από το γέλιο ή – εφόσον παραβρήκες τον εαυτό σου μέσα εκεί, τον πρώην και ανέβασες πίεση, νυν ή εν δυνάμει ταίρι σου – να αποφορτιστείς.

Σχόλιο: Μαίρη Ζαρακοβίτη

H Ρομίνα Κατσικιάν ήταν πραγματικά απολαυστική να τη βλέπεις στη σκηνή. Κωμική, δραματική, με ένα υπέροχο παράστημα. Έβγαζε μια οικειότητα μοναδική. Ο γλυκύτατος Michael Edward, με την κωμική του ιδιοσυγκρασία, σάρωσε τις ιστορίες που παρακολουθήσαμε, ενώ η Peru Kavalieri, με το σπιρτόζικο ταπεραμέντο και τη σπιρτάδα της, έδωσε μια ακόμα δυνατή νότα στην παράσταση. Ο Βαγγέλης Παπαδάκης ήταν μοναδικός. Αυτή η πιπεράτη αλλά και κωμική υπόστασή του πάει πολύ. Αφήνει τον ίδιο να αναπτύσσεται κάθε φορά και είμαι σίγουρη ότι αν παρακολουθήσουμε ξανά την παράσταση, όλο και κάτι νέο θα έχει προσθέσει για να ταράξει τα νερά. Δεν έπαψε στιγμή να χαμογελά, να κοιτά με τσαχπινιά τους θεατές και εν κατακλείδι να τους περνάει όλη αυτή τη θετική ενέργεια που διαθέτει.

Και για όσους φοβούνται μία παράσταση στα αγγλικά, βατά τα θέματα, απλή καθημερινή η γλώσσα, που δεν χρειάζεται να έχει μελετηθεί Σαιξπηρικός λόγος προηγουμένως. Επιπλέον, συνίσταται η εξοικείωση με θέματα που αφορούν στο σεξ, τύπου αν ακούς σεξ και κοκκινίζεις, ίσως η παράσταση να μην είναι για εσένα, κάτι βέβαια που συμπεραίνεται εύκολα και από τον τίτλο της.

Τατιάνα Μπεβεράτου

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.