Όταν είχε κυκλοφορήσει ο “Fear Of The Dark”, ήμουν ακόμα φοιτητής. Και φυσικά έκανα το αυτονόητο. Την έκανα τσίου από το μάθημα, πήρα το λεωφορείο και βρέθηκα μέσα σε λίγα λεπτά στο Rock City της Σωκράτους. Βούτηξα το βινύλιο επιτόπου και έφυγα για το σπίτι. Κάνα δίωρο μετά, η βελόνα κυλούσε και όλα τα τραγούδια παρουσιάζονταν, το ένα μετά το άλλο. Από τον κεραυνό του “Be Quick…” (το είχαμε ήδη ακούσει αυτό – πρώτο single γαρ) στη μαγεία του “Childhood’s End” και από το ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ “The Fugitive” (αυτό γιατί δεν το έχουν παίξει LiVE, αδυνατώ να το καταλάβω – άλλο “Alexander…” μας βρήκε) στο μελωδικό και σφαιράτο “Judas Be My Guide”.

Όλα έμοιαζαν μια χαρούλα, όλος ο δίσκος μου είχε κάνει πολύ καλή εντύπωση (ναι… δεν τα γράφω και πολύ καλά… Με το “Fear Is The Key” είχα ένα θεματάκι και αυτό το “Weekend Warrior” πάλι… Βλακείες, ΒΛΑΚΕΙΕΣ! Με άριστα το δέκα παίρνουν όλα τους δυόμισι δις και #ΜΟΝΟ και συνεχάμε) και απλά περίμενα τον επίλογο. Και εκείνος, όταν έλαβε τη θέση του… Τίποτα πια δεν ήταν το ίδιο.

Γραμμένο εξ ολοκλήρου από τον Καπετάνιο του Μέταλ, το μεγαλύτερο Metal icon ΟΛΩΝ των εποχών, το “Fear Of The Dark” αποτελεί σίγουρα ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχει γράψει ποτέ του και μάλιστα ένα από τα πιο επιδραστικά. Μην φοβάστε, το “Rime Of The Ancient Mariner” κάθεται ήσυχο στον θρόνο του, απολαμβάνοντας την κορυφαία θέση, αλλά αυτό εδώ το παιδί των πρώτων χρόνων της τελευταίας δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα… Είναι ένα απίστευτο κομψοτέχνημα της μουσικής που αγαπάμε και τρανό παράδειγμα πως ο νους του Steve Harris είναι χιλιάδες χρόνια μπροστά από την εποχή του.

Ο μπασίστας των ονείρων μας αρέσκεται να γράφει τραγούδια με ρεφρέν που μπορεί εύκολα να θυμάται ο κόσμος. Και εδώ έχουμε ένα ρεφρέν που συγκρατείται άνετα, που είναι υμνικό, που τραγουδιέται από μυριάδες και που παραμένει αναλλοίωτο στον χρόνο. Αν και – στην ουσία – το κοινό τραγουδάει ΟΛΟ το κομμάτι, από φωνή μέχρι κιθάρα και μην σας πως και τύμπανα! Η εισαγωγή είναι ψαρωτική, με τα σκασίματα και τη μεγαλοπρέπειά της. Και μετά όλα σπάνε σε ένα ακουστικό θέμα. Εκεί πλέον, δίπλα στο πιο συγκλονιστικό απανταχού των πνευστών, το όμποε, αναλαμβάνει ο δαιμόνιος Dickinson, ο οποίος γίνεται εντελώς θεατράλε και ο οποίος το κάνει αυτό εντελώς λύσσα στα LiVE, όταν βγάζει ένα θαυμάσια τρομακτικό γέλιο και επιστρέφει στους στίχους. Κάθε φορά, σε κάθε χώρα, αναφέρεται σε εκείνους που διασκεδάζει. Ντόρτμουντ! Σαντιάγο! Εσείς! Το κοινό έχει ξεκινήσει να συμμετέχει από νωρίς, τραγουδώντας τις μελωδίες της κιθάρας.

Όπως είπε και η φωνάρα Elizabeth Zharoff, από το “The Charismatic Voice”, πρόκειται για μία bedtime story, την οποία διηγείται Σεξπηρικά ο απίστευτος αυτός τραγουδιστής, τονίζοντας μοναδικά το γράμμα «Κ» και τσακίζοντας τα πάντα όταν βροντοφώναζει “YEAH”, για να σκάσουν τα όργανα και να γίνει της μουρλής.

Το έχετε ακούσει ποτέ σε συναυλία; Είναι πολύ εύκολο, αφού από το ’92 και μετά δεν υπάρχει setlist που να μην το περιλαμβάνει, πλην ίσως καρά-ελαχίστων εξαιρέσεων, μετρημένων στα δάχτυλα του ενός χεριού. Πρόκειται για μία εμπειρία ζωής, με τους Maiden να παίζουν το Έπος του σκότους και τον κόσμο να ανατριχιάζει παντού, να αισθάνεται κάθε ικμάδα του κορμιού του να ακολουθεί την τρέλα της αφήγησης.

Ίσως το καλύτερο σημείο του τραγουδιού να είναι το δεύτερο κουπλέ. «Έχεις βρεθεί ποτέ μόνος σου τη νύχτα; Νόμισες πως άκουσες βήματα πίσω σου. Γύρισες απ’ την άλλη και δεν ήταν κανένας. Και καθώς επιταχύνεις το βήμα σου, σου είναι δύσκολο να ξανακοιτάξεις. Γιατί είσαι σίγουρος ότι κάποιος είναι εκεί». Μπορεί ο κορυφαίος ever στίχος των Maiden να είναι «Το αίμα είναι ο λεκές της ελευθερίας», αλλά… Αλλά ΤΙ έχεις γράψει, ρε Harris, ΓΤΣΣ!

Υπάρχουν άπειρες διασκευές του ύμνου, όλες τους με κάτι παραπάνω ή παραπέρα, για να δείξουν τη λατρεία τους στους αυτοκράτορες του Μέταλ ή για να εκδηλώσουν την αγάπη τους για ένα τραγούδι που όπου να ‘ναι θα γίνει τριάντα τριών ετών και δεν χαμπαριάζει από τίποτα. Ένας πραγματικός οδοστρωτήρας, ένα άσμα ασμάτων και μία ακόμα απόδειξη ότι ο Καπετάνιος δεν έχει κανέναν αντίπαλο στη σύνθεση. Αυτός είναι πρώτος, αυτός είναι και δεύτερος, αυτός έχει καπαρώσει τις πρώτες πέντε χιλιάδες θέσεις.

Έχω ξεχωρίσει κάμποσες από τις διασκευές που κυκλοφορούν, θα δώσω όμως το spotlight στη δουλειά που έχουν κάνει οι φοβεροί και τρομεροί Κροάτες Metaklapa, οι οποίοι χρησιμοποιούν μόνο τις φωνές τους και οι οποίοι το έχουν κάνει ένα υπέροχο δείγμα chanting, gospel και επικού καταρράχτη. Ακούστε, ξανακούστε και δώστε του την προσοχή που του πρέπει.

Θα μπορούσα να γράψω έξι χιλιάδες λέξεις για το τραγούδι αυτό. Θα μπορούσα να γράψω τις διπλάσιες. Να βάλω trivia, να διηγηθώ ιστορίες, να αναφέρω γνώμες. Δεν χρειάζεται. Δεν υπάρχει λόγος, για τώρα. Απλά είμαι ευτυχής αν κατάφερα να σας κάνω να το ξανακούσετε, έστω κι αν αυτή θα είναι η εκατομμυριοστή φορά. Πάλι δεν έχει σημασία. Όταν περπατώ σε ένα σκοτεινό δρομάκι, είμαι ένας άνθρωπος που περπατά μόνος του… Και σιγοτραγουδά μόνος του… Έχω μια υπέροχη φοβία, βλέπετε…

Κώστας Κούλης