6949256666 press@keysmash.gr

Συραΐνα Κούτρα – Η συνέντευξη

keysmash powered by dycode

Σε λίγες μέρες ξεκινά η παράσταση “Inside Out!”, στο Αρχελάου Θέατρο. Με τη  Συραΐνα Κούτρα μιλήσαμε για τη γενιά των σαράντα, το θέατρο, τη μουσική, την κοινωνία. Μιλήσαμε φυσικά και για τη νέα της παράσταση, αλλά και τη συνεργασία της με την Ολυμπιονίκη Αθανασία Τσουμελέκα. Ευχόμαστε κάθε επιτυχία.

Μίλησέ μας για την παράσταση “Inside Out!”. Ποια ήταν η ιδέα, η αφορμή;

Αφορμή αποτέλεσε ένα δικό μου προσωπικό βίωμα, μια κρίση μέσης ηλικίας… Μετέπειτα ακολούθησαν οι σκέψεις μου, για το τι σημαίνει για ένα καλλιτέχνη άνω των σαράντα να νιώθει ότι έχει λήξει καλλιτεχνικά. Θεωρώ ότι στη χώρα μας, δυστυχώς, υπάρχει αυτή η πολύ κακή, κατά τη δική μου άποψη, νοοτροπία, αν και θεωρώ ότι αυτή η νοοτροπία δυστυχώς επικρατεί σε όλους τους επαγγελματικούς τομείς. Λες και όσοι περάσουν τα σαράντα, αυτόματα παύουν να είναι δημιουργικοί και εν συνεχεία παραγωγικοί. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι δεν ισχύει σε καμία περίπτωση αυτό. Θα έλεγα μάλιστα πως το αντίθετο ισχύει. Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που στη ζωή μου αυτοσαρκάζομαι και διακωμωδώ τα πάντα, έτσι και αυτή την κρίση μου λοιπόν, την εκμεταλλεύτηκα, ως έμπνευση πλέον, για το συγκεκριμένο έργο.

Πόσο οικεία ή όχι θα νοιώσει ο θεατής με την παράσταση; Ποια είναι τα μηνύματα που αφήνει αυτό το έργο στον θεατή;

Δεν μπορώ εύκολα να μπω στην θέση του θεατή σε ό,τι αφορά δικό μου έργο. Δεν ξέρω πώς θα νιώσει. Είναι τραβηγμένο έργο το συγκεκριμένο, δεν είναι μια απλή κωμωδία, απλά για να γελάσουμε. Από την κωμική και τη δραματική του πλευρά  δείχνει και λέει αλήθειες που δύσκολα ακούει κανείς στην κοινωνία μας και ακολούθως, ακόμα και στο θέατρο. Δε έχει φιλτραριστεί για να είναι εύπεπτο. Επίσης θίγει ένα κομμάτι της κοινωνίας που είναι ταμπού για την ελληνική πραγματικότητα, αυτό των Drag Queens.

Πόσο καιρό πήραν οι πρόβες; Τι είναι αυτό που σε κινεί και σε κάνει να δημιουργείς;

Οι πρόβες σε όλα μου τα έργα δεν ξεπερνούν ποτέ το δίμηνο, όμως στο συγκεκριμένο είχαμε μια σειρά πρακτικών προβλημάτων, με συνέπεια να γκρεμιστεί και να ξαναχτιστεί τρεις φορές! Στην τρίτη και καλύτερη περίπτωση, για μένα, με τον ζήλο και την αγάπη των συντελεστών της, μας πήρε περίπου ένα μήνα. Είναι μαγικές στιγμές για μένα οι ώρες που σκηνοθετώ, που οργανώνω ένα ολόκληρο έργο από το μηδέν μέχρι την ολοκλήρωσή του. Έχω μάθει πλέον να αντιμετωπίζω κάθε δυσκολία ως πρόκληση και έχω μάθει με τα χρόνια να τα κάνω όλα μόνη μου, από το ράψιμο κοστουμιών έως το μοντάζ κάποιου βίντεο. Είμαι πολύ περήφανη που μπορώ να το κάνω αυτό τόσα χρόνια, χωρίς την παραμικρή οικονομική βοήθεια. Πρακτική βοήθεια κατά καιρούς είχα και έχω από τους εκάστοτε συνεργάτες και φίλους. Δύναμη μου δίνει η ψυχή μου, που ξέρω ότι είναι γεννημένη για να δημιουργεί, είτε αυτό είναι θεατρικό έργο είτε στίχοι είτε οτιδήποτε θελήσω να φτιάξω μέσα από τη γραφή. Είμαι από τους λίγους τυχερούς που μπορώ να γράφω ένα έργο και να το στήνω σε χώρους που με εμπιστεύονται και να το βλέπω επί σκηνής όπως το φαντάστηκα και το ένιωσα εγώ. Βέβαια, χωρίς τους ηθοποιούς να ενσαρκώνουν τους εκάστοτε ρόλους, όλα είναι απλά κείμενα σε αρχεία. Θεϊκά πλάσματα!

Πώς μπορεί μια παράσταση να αλλάξει αντιλήψεις, να περάσει τα σωστά μηνύματα και να κάνει τον θεατή να σκεφτεί;

Δεν ξέρω αν έχω καταφέρει ποτέ να αλλάξω αντίληψη σε κάποιον θεατή μέσα από τα έργα μου, σίγουρα όμως ξέρω ότι τους έχω επηρεάσει, πολλές φορές ταρακουνήσει, μέσα από αυτά και χαίρομαι για αυτό. Είμαι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος σε αυτό το κομμάτι, που το έχω καταφέρει αυτό με έργα μου, όπως, για παράδειγμα, με το «Κτήνος»,  το «Εντός εαυτού» , το «Σπασμένος Καθρέφτης». Έργα που είχαν δύσκολα θέματα, όπως η κακοποίηση, η απώλεια και η ψυχική υγεία. Το ίδιο ευελπιστώ και για  το «Inside Out!»… να καταφέρω να επηρεάσω τον κόσμο. Θεωρώ ότι το μυστικό είναι να είσαι ανοιχτόμυαλος και να το γράφεις σαν να είσαι εσύ ο θεατής. Σε ό,τι αφορά τα σωστά μηνύματα και πάλι δεν μπορώ να πω κάτι πάνω σε αυτό, εξαρτάται από την αισθητική και την οπτική γωνία του θεατή, ελπίζοντας να είναι κοντά στο δικό μου επιθυμητό αποτέλεσμα.

Είσαι συγγραφέας, σκηνοθέτιδα και τραγουδίστρια. Αν σου ζητούσα να διαλέξεις ένα, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;

Και τα τρία είναι κομμάτια της προσωπικότητάς  μου. Αν πρέπει να διαλέξω όμως, θα διάλεγα το τραγούδι γιατί αυτό είναι ένα με την ψυχή μου. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό και όσο μεγαλώνω το αγαπώ και το εκτιμώ περισσότερο, ίσως γιατί θα το χάσω πιο σύντομα από τα άλλα δύο.

Τι σε θυμώνει και τι σε κάνει να αγαπάς τη ζωή και την κοινωνία;

Πολλά με θυμώνουν και κυρίως με απογοητεύουν, όπως η αδικαιολόγητη για μένα φτώχεια στη χώρα μας, να βλέπω ανθρώπους άστεγους και να πεινάνε ή να μην έχουν οτιδήποτε, που για εμάς τους τυχερούς είναι αυτονόητο. Με θυμώνει η αδιαφορία του κρατικού μηχανισμού που δεν προνοεί να καλύψει βασικά κενά σε θέματα ύψιστης σημασίας, όπως η υγεία, με αποτέλεσμα να παιδεύεται ο πολίτης, με θυμώνει η ακατάστατη νομοθεσία από και προς όλους τους φορείς, η έλλειψη κοινωνικής παιδείας, η αδικαιολόγητη βία, με θυμώνουν οι γυναικοκτονίες. Ο μοντέρνος σκοταδισμός που ζούμε ξανά, κυρίως οι γυναίκες. Μπορώ να γράψω όχι ένα, αλλά εκατό κείμενα επάνω σε αυτά και άλλα πολλά. Αλλά όλα αυτά με κάνουν να αγαπώ τη ζωή ακόμα περισσότερο, με πεισμώνουν και  νιώθω την ανάγκη ότι πρέπει να βάλω και εγώ το λιθαράκι μου, να μεταλαμπαδευτεί στη νέα γενιά η σπίθα της ελπίδας, να πάρουν δύναμη και να παλέψουν για τη ζωή και για ένα καλύτερο μέλλον. Τα παιδιά είναι η ελπίδα και εγώ είμαι ένας πολύ αισιόδοξος και πεισματάρης άνθρωπος. Αγαπώ το φιλότιμο των ανθρώπων γύρω μας και με συγκινεί η καλοσύνη που μπορεί να εισπράξει κανείς, από ένα ξένο μέσα σε ένα λεωφορείο ή στον δρόμο, αν παραπατήσεις να σε βοηθήσει.

Πώς βλέπεις το θέατρο τα τελευταία χρόνια; Το στηρίζει το κοινό; Ποια θεωρείς τη μεγαλύτερη επιτυχία σου μέχρι σήμερα;

Κατά τη δική μου πάντα άποψη, νομίζω ότι το θέατρο έχει μια άνθηση τα τελευταία χρόνια, κυρίως μετά την περίοδο του Covid. Ίσως αυτή ακριβώς η περίοδος να ήταν και μια περίοδος σύγκρισης, για το αν είναι σημαντικό το θέατρο στη ζωή του κοινού ή όχι και νομίζω ότι η ανάγκη του κοινού για το θέατρο μεγάλωσε, διότι τελικά ο κόσμος έχει ανάγκη να έρχεται σε επαφή με τον ηθοποιό και το κείμενο μέσα από αυτόν. Κρίνοντας από τα δικά μου έργα και έργα φίλων και συναδέλφων που δεν είμαστε στην πρώτη γραμμή αναγνωρισιμότητας, το λέω και το πιστεύω. Τους παρακολουθώ μέσα στο θέατρο, με πόσο μεγάλη προσοχή παρακολουθούν το εκάστοτε έργο, με προσήλωση θα έλεγα. Τα μέσα επικοινωνίας έχουν βοηθήσει απίστευτα στην προώθηση όλων των έργων στο θέατρο. Παλαιότερα ήταν πολύ πιο δύσκολο, οπότε το κοινό μπορεί με ευκολία να διαλέξει ό,τι προτιμά. Όλα τα έργα μου τα αγαπώ… Αλλά δύο έχουν ξεχωρίσει. Απλά αναρωτιέμαι με ποια κριτήρια θα πρέπει να διαλέξω… Το ένα, το «Εντός εαυτού», έχει κάνει απανωτά sold out, το άλλο, το «Κτήνος», έχει μια τιμητική διάκριση στην πορεία του από το International Action of Act. Θα πω όμως το «Κτήνος», γιατί δημιουργήθηκε στη δύσκολη περίοδο της καραντίνας και αδικήθηκε από θέμα προσέλευσης σε σχέση με το άλλο. Δυνατά και τα δύο, από ό,τι έχουν πει οι ίδιοι οι θεατές.

Κωμωδία ή δράμα και γιατί;

Εγώ γράφω πρωτίστως κωμωδίες και μετά οτιδήποτε δραματικό. Μου αρέσει  πολύ η κωμωδία, τη θεωρώ μακράν δυσκολότερη συγγραφικά και ερμηνευτικά, από το δράμα. Πέρα από αυτό, λατρεύω να βλέπω τον κόσμο να γελά. Αλλά η κλίση του δικού μου κοινού – αν μπορώ να πω ότι υπάρχει τέτοιο – είναι προς τα δραματικά μου έργα. Δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς το γιατί, μάλλον τους αγγίζω περισσότερο με τα θέματα που πραγματεύομαι; Ίσως τα καταφέρνω καλύτερα στο δράμα συγγραφικά; Δεν ξέρω…

Τι βιβλίο ξεκουράζεται στο κομοδίνο σου αυτή την περίοδο; Και ποια ταινία σε περιμένει να τη δεις, σε κάποια πλατφόρμα ή στο σινεμά;

Εδώ θα σας πω με μεγάλη χαρά ότι διαβάζω το «Είμαι ό,τι έχω ξεχάσει» του Άγγελου Τάσκου, από τις εκδόσεις Αρμός. Ο Άγγελος είναι ένα πολύ έξυπνο και δοτικό πλάσμα, με έντονη αναπτυγμένη την ενσυναίσθησή του σε ό,τι αφορά τους ανθρώπους. Έχει μια γραφή που δεν με κάνει να βαριέμαι αλλά αντιθέτως με βάζει στη διαδικασία σκέψης, κάτι που εμένα προσωπικά με εξιτάρει απίστευτα. Ταινία; Ταινίες! Σειρές! Είμαι φαν του κινηματογράφου, όμως επιλέγω ταινίες επικές, μυστηρίου, κωμωδίες ή ακόμα και οικογενειακές. Δεν αγαπώ τις ταινίες βραδείας καύσεως.

Τι σε τράβηξε εξ αρχής στην υποκριτική; Στη μουσική;

Ο πρώτος μου έρωτας με την υποκριτική και τη μουσική ήρθε με την ταινία «Λόρενς της Αραβίας», με τον καθηλωτικό Πίτερ Ο’ Τουλ. Δύο σε ένα που λένε… Εμμονή σας λέω! Βέβαια, ήμουν παιδί για να κατανοήσω το βαθύτερο νόημα της ταινίας, όμως θυμάμαι ότι μουρμούριζα τη μελωδία ακατάπαυστα και κατέγραψα σε τετράδια ό,τι θυμόμουν για να μην την ξεχάσω – αφού όταν ήμουν μικρή δεν είχαμε βίντεο, παρά μόνο τηλεόραση.

Τι σημαντικό σε έχει διδάξει το θέατρο όλα αυτά τα χρόνια;

Ότι δυστυχώς δεν μπορείς να βιοποριστείς μέσα από αυτό, αλλά μπορείς να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Μέσα από το θέατρο έμαθα την επιμονή αλλά και την υπομονή, έμαθα εμπιστεύομαι το ένστικτό μου, απέκτησα αυτοπεποίθηση, έμαθα να δίνω πολλές ευκαιρίες, ένιωσα περήφανη για τους συνεργάτες μου, έκανα φίλιες που αντέχουν στον χρόνο. Είναι η καλύτερη ψυχοθεραπεία! Είναι ένα σχολείο δια βίου, θα μαθαίνω καινούργια πράγματα μέσα από αυτό για όσο καιρό ακόμα μπορέσω.

Σε αυτή την παράστασή σου θα δούμε και την χρυσή ολυμπιονίκη του βάδην και πλέον ηθοποιό, Αθανασία Τσουμελέκα. Πώς προέκυψε η γνωριμία σας και η μετέπειτα συνεργασία σας;

Τη γνωριμία με την Αθανασία την οφείλω στον φίλο μου, ηθοποιό Δημήτρη Ξηρό, ο οποίος της μίλησε για μένα και τη δουλειά μου. Είχαμε μια τηλεφωνική επικοινωνία και εξ αρχής με εντυπωσίασε η απλότητα, η φιλική της διάθεση. Της έστειλα το κείμενο δειλά-δειλά και δέχτηκε να παίξει στο έργο μου, με εμπιστεύτηκε χωρίς καν να με ξέρει. Αυτό για μένα λέει πάρα πολλά! Από κοντά γνώρισα έναν απίστευτο άνθρωπο, γεμάτο χαρά και αισιοδοξία, χωρίς ίχνος έπαρσης και βεντετισμού. Με κέρδισε εξ αρχής η υπέροχη προσωπικότητά της. Είναι ένα πολύ γενναιόδωρο πλάσμα, που μοιράζεται απλόχερα, είναι πολύτιμη και ως φίλη, απίστευτα υποστηρικτική. Η συνεργασία μαζί της είναι ευλογία για μένα, γιατί είναι πολύ ταλαντούχα και πειθαρχημένη ως ηθοποιός, ξέρει πολύ καλά τις δικλίδες ασφάλειας και τις ισορροπίες που πρέπει να κρατήσει στη σχέση ηθοποιού-σκηνοθέτη, βρίσκει πρακτικούς τρόπους κάθε φορά για να καταφέρει να ξεκλειδώσει ένα ρόλο – ο οποίος είναι κόντρα ρόλος για εκείνη στο συγκεκριμένο έργο – και δεν φοβάται τις προκλήσεις και η ίδια εξελίσσεται λεπτό προς λεπτό. Το πρότυπο κατ΄ εμέ του ηθοποιού, ως συμπεριφορά μέσα σε ένα θίασο και η χαρά του σκηνοθέτη!

Μαίρη Ζαρακοβίτη

Please follow and like us:
Facebook
Twitter
Youtube
Instagram
LinkedIn

0 Comments