Σκληρές φωτογραφίες @ Studio Μαυρομιχάλη

-Εσύ, κοίτα να γίνεις καλά!
-Θα γίνω καλά.

Ένα ταγκό για εισαγωγή. Carlos Gardel. Για ένα άλογο που έχασε έναν αγώνα. Σημαντικό. Μεγάλο. Από αυτούς που σημαδεύουν καριέρες. Και τον έχασε για ένα κεφάλι διαφορά. «Με βραχεία κεφαλή». Ο ήρωας της ιστορίας μας δεν είναι απ’ αυτούς. Έχει κερδίσει σπουδαίους αγώνες στη μέχρι τώρα διαδρομή του. Βρήκε στο μονοπάτι του τούτο εδώ το καθαρόαιμο. Όταν κατάφερε να το βάλει στη στράτα τη σωστή, εκείνο δεν τον απογοήτευσε ποτέ. Ο Πρίγκιπας έγινε ο απόλυτος συνεργάτης του. Μαζί κατέκτησαν μέχρι και το Gold Cup στο Ascot, στη θρυλική ιπποδρομία. Κάποια μέρα έμαθε πως ο Πρίγκιπας είχε πρωτοβαφτιστεί Λόγος. Εν αρχή ήταν μόνο εκείνος. Στο τέλος πάλι… Μια αλληγορία, κάπου στην Κούβα. Ο Φιντέλ έφυγε μόλις χθες το βράδυ. Ο αναβάτης έχει θέματα πολλά και σοβαρά. Το τίμημα της επιτυχίας;

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Παράσταση για τρεις ρόλους. To έργο του κυρίου Κυριάκου Βέρη. Τρεις χαρακτήρες με εντελώς διαφορετική «δόμηση» και θεώρηση του κόσμου. Ο κύριος Σπύρος Ασημένιος υποδύεται τον αναβάτη. Προσέξατε και εσείς τα παπούτσια του; Δεν είναι φοβερά; Στέκεται ήπιος, ετοιμάζεται να εκραγεί, δεν το κάνει, αναπολεί και αναθωρεί και ίσως να σκέφτεται να αναθεωρήσει για το καλό το δικό του και όλων όσους αγαπά. Η αφήγησή του είναι καθαρή και γεμάτη. Ο απόλυτος συνεργάτης, όπως γράψαμε πιο πάνω, ο Πρίγκιπας/Λόγος, ερμηνεύεται από τον κύριο Δημοσθένη Φίλιππα. Πώς να υποδυθείς κάτι τέτοιο; Πώς να το επικοινωνήσεις, να το προστάξεις; Και όμως… Να γιατί οι ηθοποιοί είναι μοναδικά πλάσματα. Το χλιμίντρισμα μετατρέπεται σε λέξεις και ο καλπασμός σε συναισθήματα. Και ο ίδιος μας παίρνει μαζί του με την απόδοσή του.

Στον ρόλο του πατέρα του αναβάτη ο κύριος Δημήτρης Μαργαρίτης. Πολύ άνετος, πολύ μέσα στον ρόλο του, πολύ ανθρώπινος. Δεν παίζει. Απλά ζει. Είναι σημαντικό το να βλέπεις την εξτραβαγκάνζα να αγκαζάρει τόσο όμορφα τη φυσική παρουσία και να μην προκαλεί αίσθηση, παρά μόνο αν το καλοσκεφτείς. Η σκηνοθεσία της κυρίας Χριστίνας Χριστοφή εκμεταλλεύεται όλο τον χώρο, η χρήση του προτζέκτορα είναι λειτουργικότατη και οι εναλλαγές τόσο φυσικές, που μάλλον δεν τις πρόσεξε κανείς.

Δεν ξέρω πώς θα αισθανθείτε εσείς. Αν ρωτάτε πάλι εμένα… Αυτό το έργο μιλά για το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής, όταν φέρεται ανθρώπινα. Όταν δεν υπακούει στα σκοτεινά ένστικτα. Όταν δεν βάνει κατά νου να γίνει «κακό ζώο». Το άλογο, ένα από τα πιο όμορφα πλάσματα του κόσμου και ο κυρίαρχος του πλανήτη, ο οποίος τώρα πια φαντάζει περιττός. Και η μεταξύ τους επαφή. Ο αγώνας, οι νίκες, οι όποιες – έστω και λίγες – αποτυχίες, το πείσμα, το τέλος του δρόμου. Όταν μαθαίνεις ότι ο Πρίγκιπας πρέπει να πάει το τελευταίο του ταξίδι…

Είναι μια πολύ ζεστή παράσταση. Και με τόσο κρύο που έκανε εκείνη τη βραδιά, μας ήταν δυο φορές χρήσιμη. Πολλά μπράβο στους συντελεστές, που δεν καταλαβαίνουν από χειμώνες και χαμηλές θερμοκρασίες και πραγματοποιούν όμορφες δουλειές. Πολλά μπράβο στους θεατές, που παρά τα αντίξοα, βγήκαν στον δρόμο και ήλθαν να στηρίξουν. Καμιά φορά είναι τόσο απλό; Ναι, είναι! «Με βραχεία κεφαλή ενός ευγενούς πουλαριού… Και όταν γυρίζει μοιάζει να λέει ‘Μην ξεχνάς, αδερφέ, εσύ ξέρεις ότι δεν πρέπει να παίξεις’»…

Κώστας Κούλης