Floating Worlds

Skywatcher

Self release

Strange Kid
Starlight Wish
Parade
Nostalgic Alleys
Ignorance Goodbye
Hello From Out There
In The Dark
Lost
Skywatcher
Extraterrestrial

Μπήκα στο αρχείο μου και βρήκα την παρουσίαση του τρίτου δίσκου της μπάντας, του “Battleship Oceania”. Είχα γράψει τότε «Τούτο εδώ το άλμπουμ θα μπορούσε να γίνει μία πρώτης τάξεως Ροκ όπερα… Θα έλεγα ότι τέτοια πώρωση σε αυτού του τύπου μοτίβα μπορούν να προκαλέσουν άλμπουμ επιπέδου “Wake Of Magellan” και πάνω. Όπως αντιλαμβάνεστε, με το δίσκο αυτό τα παιδιά βάζουν τον πήχη πολύ ψηλά και μπράβο τους!» και εννοείται ότι ό,τι διαβάζετε το εννοώ ακόμα μέχρι κεραίας.

Είχα φιλοξενήσει τον Ανδρέα και τον Γιάννη στην εκπομπή μου πριν λίγο καιρό και είχαμε μιλήσει για τη μουσική εξέλιξη της μπάντας και τη νέα ηχητική πρότασή τους. Οι FW (και μόνο τα αρχικά γράμματα εξιτάρουν) απομακρύνθηκαν από το Hard Rock και το Heavy Metal και πήγαν κάπου αλλού. Πήγαν ένα ταξίδι στη δεκαετία του ’80. Φλέρταραν με την Pop, τη Funk, ίσως και τη Disco και επέστρεψαν τη DeLorean σώα και αβλαβή. Η εισαγωγή του “Strange Kid” είναι το αρχείο-έκπληξη της Amiga σας, η οποία θέλησε να σας ξετρελάνει, ευχαριστώντας σας για την επιλογή. Κιθάρες, πλήκτρα, μπάσο και τύμπανα γκρουβάρουν ατελείωτα και η φωνή του Γιάννη δένει ιδανικά. “My name’s Paul Rogers, the famous news man”.

H ιστορία του άλμπουμ αυτού συνδέεται με εκείνη του προηγούμενου, με τον καταξιωμένο δημοσιογράφο Paul Rogers να αφηγείται την ιστορία του Winston Smith. Ενδιαφέρουσα η επιλογή των ονομάτων, αφού αμφότερα παραπέμπουν σε πραγματικούς και φανταστικούς χαρακτήρες, με συγκινησιακό επίπεδο μερικών «μόλις» γιγατόνων.

Το ”Starlight Wish” θα μπορούσε να είχε γραφτεί από τους Tears For Fears ή τους Level 42 και ναι, μιλάμε για πολυώροφες ονοματάρες, αφού η έμπνευση των παιδιών είναι τέτοιου βεληνεκούς. Εξαιρετικά τα δεύτερα φωνητικά, πανέξυπνες οι ιδέες που μοιράζουν το κομμάτι ρυθμικά και πρώτης τάξεως rhythm section, με απίθανες μπασογραμμές και αντίστοιχες στίξεις τυμπάνων.

To “Parade” μας χτυπάει την πόρτα, τυλιγμένο στη μυστηριακή γούνα του. Θα μπορούσε να είναι σύνθεση του Robert Palmer, των Cameo, θα μπορούσε να ανήκει σε καλλιτέχνες που έχουν πουλήσει εκατομμύρια δίσκους. Η καθαρότητα των φωνητικών κάνει την αφήγηση παιχνιδάκι και η ιστορία ξεδιπλώνεται αβίαστα. Οι κιθάρες σολάρουν θεματικά και το ταξίδι στην ογδονταχώρα καλά κρατεί.

Πίσω από την κονσόλα κάθεται για ακόμα μία φορά ο Διονύσης Χριστοδουλάτος (CFN Recordings Studio), ο οποίος είναι πλέον και κατ’ ουσίαν μέλος της μπάντας και αυτό είναι κάτι που και τα ίδια τα παιδιά ανέφεραν, με μεγάλη χαρά και τιμή. Ο Dion της καρδιάς μας υπογράφει μία ακόμα θαυμάσια δουλειά, η οποία μπορεί να είναι και η πιο ξεχωριστή και «έξω από το κουτί» από όλες όσες έχει κάνει ως τώρα. Στον Διονύση ανήκει και η μίξη, ενώ το mastering έγινε, για ακόμα μία φορά, από τον Νάσο Νομικό, στο Vu Productions Mastering Studio.

Το ”Nostalgic Alleys” ξεδιπλώνεται με χάρη, με μελωδία χωρίς όρια και γεμάτο ήχο, αφού τα όργανα καλύπτουν όλες τις συχνότητες. Για να έλθει το “Ignorance Goodbye”… Electro και Pop συμμαχούν. “Extra-terrestrial civilizations” που ξαμολιούνται μέσα από κινηματογραφικές ηχητικές ομοβροντίες και ένα μουσικό χαλί που θα το έβαζα άνετα παντού, από αθλητικές εκπομπές μέχρι teaser θεατρικών παραστάσεων.

“Hello From Out There” και το μπάσο συμμαχεί με την τεχνολογία των μαυρόασπρων θαυματουργών πατωδαχτύλων. Ακούστε προσεκτικά τα εφέ και όλα εκείνα τα «τσαχπίνικα» που χώνονται στο τραγούδι και αποτελούν τόσο δημιουργική έκφραση. Μιλάμε για το εναλλακτικό OST του “Back To The Future”; ANETA! Όσο για το “In The Dark”, που ακολουθεί, θα μπορούσε να είναι η 80’s άποψη μίας Ροκ όπερας. Mid tempo, με «άπλα» στα όργανα και τη φωνή να ανεβαίνει συχνωτικά όπως θέλει, ώστε να οδηγεί την ιστορία σε κορύφωση, ανάλογα με τις υποδείξεις από το λιμπρέτο. Νομίζω ότι αν ακούσει αυτό το άλμπουμ ο Anton Kabanen, τον κόβω να έρχεται καρφωτός από τις Χίλιες Λίμνες, μόνο και μόνο για να υποβάλει τα σέβη του και να συγχαρεί τα παιδιά για τη δουλειά που έχουν κάνει.

Sequencers, βαράτε αλύπητα! Ο Vangelis στα χαρακώματα, παρέα με τον Paul Speer και μία σύνθεση που θα αγαπηθεί πολύ. Το ομώνυμο του άλμπουμ είναι ένας ευγενής συναγερμός, που το ρεφρέν του θα σας ξεσηκώσει και μάλιστα με άνεση. Το άλμπουμ κλείνει με το ορχηστρικό “Extraterrestrial”, το οποίο θα μπορούσε να είναι άνετα τραγούδι και το οποίο καραμελώνει την εντύπωσή μας για όλο αυτό το πακέτο μελωδιών. Πολύ εύκολα μιλάμε για τον πλέον πρωτότυπο δίσκο της χρονιάς, με τραγούδια που δεν υπάρχει περίπτωση να μην συμπαθήσετε. Εύχομαι ολόψυχα να είναι καλοτάξιδο το άλμπουμ και να είναι τα αυτιά – όλων εκείνων που θα ακούσουν – ανοιχτά. Γιατί, όπως και τα αλεξίπτωτα… δουλεύουν καλύτερα.

Κώστας Κούλης