Οι Ινδιάνοι της Αμερικής… Καλά, πάντα ήθελα έναν τέτοιο πρόλογο για ανταπόκριση θεατρικής παράστασης. Πιο σουρεάλ πεθαίνεις; Αντιθέτως, ζεις! Πρέπει να ζήσεις, οφείλεις να επιβιώσεις. Γιατί οι Ινδιάνοι, γιατρέ μου, έχουν ρίξει τρελές κατάρες, λόγω του αφανισμού τους και των επιτυχημένων γενοκτονιών των «Αμερικάνων» και η πλέον πρόσφατη κατάρα τους αφορά τη μεταμόρφωση των ανθρώπων σε πράσινα άλογα. Γι’ αυτό, καλό θα είναι να κλειδωθούμε μέσα, μέχρι να περάσει η πανδημ… ηηηη κατάρα, ναι; Να ζήσουμε και να επιβιώσουμε χωρίς κάποιου είδους χλιμίντρισμα.
Ένα δυναμικό σκηνοθετικό δίδυμο έχει γεννηθεί, έχει ανθίσει και χαιρετίζουμε με ενθουσιασμό τη δημιουργικότητά του. Ο κύριος Στέφανος Παπατρέχας και ο κύριος Λάζαρος Βαρτάνης υπογράφουν τη σκηνοθεσία, με τον κύριο Παπατρέχα να υπογράφει το κείμενο του έργου. Ένα κείμενο που τα περιέχει όλα. Κωμωδία, μαύρη κωμωδία, φάρσα, ό,τι άλλο είδος μπορεί να περάσει από τη σκέψη σας. Και μοιράζει αυτό το κείμενο σε πέντε ρόλους, οι οποίοι μπορούν να χαρακτηριστούν τόσο γήινοι και καθημερινοί, αλλά και τόσο γκροτέσκοι και μποουτρεϊσικοί. Δικό μου το άρθρο, δικές μου και οι λέξεις. Βάνω φωτιά και το καίω άμα θέλω!
Τέσσερις «μοναδικοί» χαρακτήρες φτάνουν σε ένα πολυτελές σπα. Το πρόγραμμα είναι πενταήμ… πενθήμερο – να τα γράφουμε σωστά, να μην λυσσάξει μια ψυχή – και αφορά πλήρη απεξάρτηση από τα της σύγχρονης κοινωνίας. Όχι κινητά, όχι καταχρήσεις στο φαγητό, όχι αλκοόλ, όχι όσα θα έκαναν «έξω». Η κτήτωρ κουβαλάει τα μυστικά της, όπως και οι τέσσερις καλεσμένοι της και οι ανατροπές έρχονται να πάρουν θέση η μία μετά την άλλη, ενώ η δράση εκτυλίσσεται μέσα στον χώρο του σπα και στα «πλαίσια» της περίφημηΣκατάρας. Έτσι μου είπαν να το γράψω, αφού – λέει – έτσι αναφέρεται στον πρόλογο. Θα καταλάβετε – λέει – όταν δείτε την παράσταση. Δεν σποϊλάρω άλλο – λέω.
Η κυρία Σύνθια Μπατσή είναι απίστευτη! Τι γιορτή, τι γιορτάρα είναι τούτη; Μεταμφιέσεις και ξανά μεταμφιέσεις, αλλαγές κοστουμιών, περούκες και φυσικά αλλαγές στη χροιά και τον τόνο της φωνής. Είναι μία υπέρ-κτήτωρ, η οποία παλεύει με τους δαίμονές της και τους δαίμονες του σπα ήτοι τους καλεσμένους. Βγάζει άφθονο γέλιο και πραγματικά εντυπωσιάζει με τις ερμηνευτικές της αρετές. Το ισοδύναμό της σε αυτή την παράσταση είναι ο κύριος Παπατρέχας. Υποδυόμενος μία larger-than-life περσόνα, φέρνει τα πάνω κάτω στο έργο και γίνεται σταρ παγκοσμίου βεληνεκούς, για να επιστρέψει στο αγόρι από τη Λάρισα, που απλά ήθελε να κάνει κάτι άλλο. Ακόμα και η ελιά στο πρόσωπό του είναι αναρχική, ακόμα και το ντύσιμό του είναι φρενήρες. Και ο ίδιος ανταποκρίνεται στα του ρόλου του με μία υπέροχη άνεση, που θα σας κάνει εντύπωση από το πρώτο δευτερόλεπτο.
Ο κύριος Βαρτάνης, η ήρεμη δύναμη του θιάσου, υποδύεται έναν χαρακτήρα «βατό», ο οποίος όμως εμπεριέχει τόσα πολλά ερωτηματικά, που αυτόματα σε ευχαριστεί να τον παρακολουθείς στη σκηνή. Είναι τίμιος στον ρόλο του, είναι καλό-κουμπωμένος και κρατά τις ισορροπίες. Η κυρία Κωνσταντίνα Κλαψινού υποδύεται έναν χαρακτήρα, ο οποίος κρατά το κλειδί των νοημάτων και των «ηθικών διδαγμάτων» του έργου. Μοναξιά. Μέγας εχθρός του ανθρώπου. Θα δείτε το έργο και θα με θυμηθείτε. Η ίδια είναι άνετη, προσηλωμένη, παίζει απόλυτα φυσικά και το διασκεδάζει σίγουρα. Η ίδια μας παραχώρησε συνέντευξη και μιλά για όλα αυτά αναλυτικά. Θεωρώ ότι θα μπορούσε άνετα να είναι η επόμενη Ελληνίδα ενζενί και παραμένει χαρακτηριστικό δείγμα τάλαντου το ότι ένας τόσο όμορφος άνθρωπος μπορεί να ερμηνεύσει επιτυχημένα κωμικούς ρόλους, κάνοντάς μας να μην εστιάζουμε στην ομορφιά αλλά στον ρόλο.
Ο κύριος Κωνσταντίνος Ελματζίογλου είναι ένας υπέροχος «μπρούτος» στην παράσταση, ένα «σερνικό» που δεν δέχεται μύγα στο σπαθί του και που ήλθε στο σπα για ένα σωρό άλλους λόγους, πλην αυτών που οδηγούν σε σπα. Έχει μία εκπληκτική άνεση καθόλη τη διάρκεια της παράστασης, γίνεται άνετα αντιπαθής στην αρχή και απόλυτα συμπαθής στη συνέχεια και ατακάρει με πολύ κωμικό τρόπο, σχεδόν καταιγιστικά. Είναι ένας redneck μεταμορφωμένος σε Έλληνα λαμογάκο, ο οποίος έχει χρυσή καρδιά, απλά δεν το ξέρει ούτε ο ίδιος. Μέχρι που μία χορευτική φιγούρα θα μιλήσει μέσα του. Πώς είπατε; Ωραία ακούγονται και διαβάζονται όλα αυτά; Και πού να πάτε και να τα δείτε κιόλας!
Τα σκηνικά και τα κοστούμια της κυρίας Έλλης Εμπεδοκλή είναι ευφάνταστα, καλοκαμωμένα και λειτουργικά και η κυρία Ζωή Μολυβδά Φαμέλη έχει σχεδιάσει με πολύ όμορφο τρόπο τους φωτισμούς. Η σκηνοθεσία του νταϊνάμικ ντούο είναι γρήγορη, εύστροφη και τονίζει όλα τα καλά του έργου, όλα τα καλά των ερμηνειών. Πανέξυπνη η σκηνή του βίντεο, με τη συμμετοχή της κυρίας Εμμανουέλας Βεϊνόγλου, λειτούργησε άψογα. Με χαρά μας μαθαίνουμε ότι έχει ήδη πάρει παράταση και ευχόμαστε να πάει με άνεση μέχρι το Πάσχα. Ορίστε; Αν θα κάνουμε κάτι γι’ αυτό; Εμμμ… Στέφανε;
Κώστας Κούλης
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.
0 Comments