Με μεγάλη μας χαρά φιλοξενούμε τον κύριο Στέλιο Πετράκη, εκ των πρωταγωνιστών της παράστασης «Surriento – Ο κόσμος ξανά». Μιλάμε για το ίδιο το έργο, για το πώς έλαβε χώρα η «στρατολόγησή» του, αν και θα διαπιστώσετε πως είχαμε κάτι πιο «εξτρεμιστικό» κατά την προσφορά και ζήτηση για ανάληψη καθηκόντων πρωταγωνιστή, για τη συνεργασία του με τους συντελεστές και για τα μελλοντικά πλάνα του. Ναι, έχουμε και αποκλειστικό και – καθώς φαίνεται – θα έχουμε σύντομα τον εξαίρετο αυτό ηθοποιό ξανά κοντά μας για συνέντευξη. Ευχαριστούμε θερμά τον Αντώνη Κοκολάκη και την ακούραστη ομάδα του, η οποία φρόντισε να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη.

Πότε και πώς σας πλησίασαν για να πρωταγωνιστήσετε στο «Surriento – Ο κόσμος ξανά»; Πότε αποφασίσατε να προχωρήσετε με τη συγκεκριμένη παράσταση;

Η ιστορία είναι λίγο αστεία, αφού στην ουσία αυτό-προτάθηκα για τον ρόλο. Είχαμε συναντηθεί τυχαία με την Έφη Μεράβογλου και τον Γιώργο Κάλτσα σε μια παραλία της Κρήτης, τυχαίνει να έχουμε καταγωγή από το ίδιο μέρος. Αφού πιάσαμε την κουβέντα και είπαμε τα σχέδιά μας για τον χειμώνα που θα ακολουθούσε, η Έφη με ρώτησε αν είχα υπόψη κάποιον ηθοποιό που θα ταίριαζε στον ρόλο, όπως μου τον είχε περιγράψει. Τα υπόλοιπα μπορείτε να τα φανταστείτε… Εμένα το έργο μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον και έτσι αυτό-προτάθηκα.

Πόσο καιρό κράτησαν οι πρόβες; Υπήρξε κάποιο σημείο που να δώσετε ιδιαίτερο βάρος κατά τη διάρκειά τους;

Οι πρόβες, αυτή τη δεύτερη φορά που ανεβήκαμε τώρα, με την Ιωάννα Πηλιχού στον ρόλο της γυναίκας, ήταν διακεκομμένες γιατί εγώ έλειπα το καλοκαίρι σε περιοδεία, από τον Σεπτέμβρη όμως που επέστρεψα, μπήκα σε σειρά που λένε. Βέβαια το κείμενο έχει πολύ υψηλό βαθμό δυσκολίας και ακόμα και εγώ, που είχα ξαναπαίξει αυτόν τον ρόλο, έπρεπε να μάθω το κείμενο ξανά από την αρχή. Ευτυχώς η Ιωάννα Πηλιχού, εκτός από εξαιρετικά ταλαντούχα, μαθαίνει και πολύ γρήγορα και έτσι κατάφερε να με συμπαρασύρει στον ρυθμό εκμάθησής της, κάτι απαραίτητο για ένα τόσο δύσκολο έργο.

Είναι αυτή η διάδραση μεταξύ των πρωταγωνιστών και μεταξύ εκείνων και του κοινού η επιτομή στην τέχνη σας; Είναι ώρες-ώρες απίστευτο το πόσο και πώς περνάει «κάτω» αυτό που εσείς στέλνετε από σκηνής;

Το Surriento έχει δουλευτεί υποκριτικά σε νατουραλιστικούς υποκριτικούς κώδικες, παρά το μελλοντικό-ονειρικό πλαίσιο στο οποίο διαδραματίζεται η ιστορία. Τα συναισθήματα πραγματικά κυριεύουν τον ηθοποιό, αυτή η τόσο δυνατή ιστορία αγάπης, απώλειας και πένθους, που βιώνουμε επί σκηνής, δεν αφήνει κανέναν θεατή ασυγκίνητο. Ο κόσμος φεύγει κλαίγοντας ή δακρυσμένος, είναι τόσο έντονη η κλιμάκωση των συναισθημάτων όσο η ιστορία προχωράει προς το τέλος της, που πραγματικά δεν μπορεί κανένας να μην την αισθανθεί, είτε βρίσκεται επάνω στη σκηνή, είτε στην πλατεία.

Θα λέγατε, όσον αφορά τη δουλειά σας σαν ηθοποιός, πως είστε ο πιο αυστηρός κριτής σας;

Μάλλον ναι, αν και ο αυστηρότερος κριτής μου είναι εξακριβωμένα η… μητέρα μου!

Σας γοητεύει μία τέτοιου είδους αφήγηση; Το δυστοπικό στοιχείο είναι εκείνο που σας ιντριγκάρει περισσότερο ίσως;

Και όμως, ενώ είμαι άνθρωπος και ηθοποιός που αγαπά πολύ την επιστημονική φαντασία και τα δυστοπικά περιβάλλοντα, στο Surriento του Θανάση Τριαρίδη, εκείνο που με ιντριγκάρει περισσότερο είναι αυτή η αδιανόητα άμεση ανταλλαγή συναισθημάτων που γίνεται επί σκηνής Ο υψηλός βαθμός δυσκολίας και εγρήγορσης που απαιτείται από αυτό το συγκεκριμένο θεατρικό έργο.

Μέχρι πότε θα είστε στο Εργοτάξιον;

Ακόμα είναι νωρίς και δεν έχουμε παίξει πολλές παραστάσεις, αλλά αν συνεχιστεί έτσι η προσέλευση του κόσμου, φαντάζομαι θα είμαστε για κάμποσο καιρό ακόμα.

Έχετε άλλα πλάνα, τα οποία να είναι ανακοινώσιμα;

Ναι, μέσα στα επόμενα πλάνα μου είναι το ξεκίνημα της προεργασίας και στη συνέχεια η έναρξη των προβών για την καινούρια παράσταση που θα σκηνοθετήσω με την Θεατρική μου Ομάδα, την Akatsuki Theatre Company, με προοπτική να κάνουμε πρεμιέρα τον Ιανουάριο ή τον Φεβρουάριου του 2025. Το έργο όμως δεν είναι ανακοινώσιμο ακόμα.

Τι είναι αυτό που σας συγκινεί περισσότερο στην τέχνη σας και σας κάνει να την υπηρετείτε με τέτοιο ενθουσιασμό;

Νομίζω πως η τέχνη του ηθοποιού προϋποθέτει αγάπη για τον άνθρωπο και μεγάλη περιέργεια για τους κώδικες συμπεριφοράς και την ψυχολογία των ανθρώπων. Εκεί ανιχνεύεται το σημείο εκκίνησής μου και του ενθουσιασμού μου.

Κώστας Κούλης