Παρατηρώντες: Surriento – Ο Κόσμος Ξανά @ Τεχνοχώρος Εργοτάξιον

Στην εποχή της καλπάζουσας εξέλιξης της τεχνολογίας, ο εμπνευστής Θανάσης Τριαρίδης παρουσιάζει το εξαιρετικό έργο «Surriento-Κόσμος Ξανά», στο θέατρο Τεχνοχώρος Εργοτάξιον, σκηνοθετημένο από την Έφη Μεράβογλου. Ένα δημιούργημα απολύτως ταιριαστό με τον μελλοντικό κόσμο, για τον οποίο προετοιμάζεται η ανθρωπότητα, όπου η περιβαλλοντική καταστροφή έχει σαρώσει τα πάντα και η κοινωνία έχει καταρρεύσει σε χαοτικά ερείπια.

Η σκηνοθετική προσέγγιση της Έφης Μεράβογλου δημιουργεί ένα θεματικό ταξίδι ανάμεσα σε δύο κόσμους, την Trashworld και την Hyperlife, αναδεικνύοντας την αντίθεση μεταξύ της σκληρής πραγματικότητας και της ελκυστικής παραπραγματικότητας. Μέσα από αυτή την τολμηρή αντίθεση, το έργο θίγει ηθικά διλήμματα, καθώς οι χαρακτήρες καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα στην τεχνολογία που προσφέρει μια «εκπληκτική» πλασματική ζωή και στην οδυνηρή πραγματικότητα της μοναξιάς.

Η άρση των ταμπού και των στερεοτύπων είναι εξίσου παρούσα στην πλοκή, αφού οι ήρωες μιλούν ανοιχτά για ποικίλα από αυτά, όπως εκείνα των ψυχασθενειών και των όριων της ελευθερίας, αναγκάζοντας το κοινό να στοχαστεί και να ορίσει τις δικές του αξίες στον χώρο της τεχνολογικής επανάστασης.

Στο επίκεντρο της αφήγησης βρίσκεται μια ιστορία βαθιάς αγάπης. Ένας άντρας βιώνει ξανά και ξανά την ίδια ανάμνηση με τη γυναίκα του, προσπαθώντας να διορθώσει τα λάθη του μέσα από το project που πρόσφερε η τεχνητή νοημοσύνη. Είναι τουλάχιστον συγκινητικό το πώς ένας άνθρωπος ευαίσθητος, καλλιτεχνικός και ρομαντικός, καταφεύγει στην κατανόηση μιας πλασματικής και προσομοιωτικής ζωής, προκειμένου να καλύψει το κενό στην καρδιά του και να γαληνέψει τη συνείδησή του.

Η έλξη των ετερώνυμων, δηλαδή η σχέση του ήρωα με τη γυναίκα του, μέσα από τις διαφορετικές εκδοχές του ίδιου εαυτού, προσφέρει μια ενδιαφέρουσα διάσταση του έργου. Η αναπόφευκτη σύγκρουση ανάμεσα στην πραγματική του ζωή και τις φανταστικές του αναπαραστάσεις αποδεικνύει πως τα αντίθετα έλκονται και συνυπάρχουν με έναν παράδοξο, αλλά φυσικό τρόπο.

Ο φωτισμός ήταν απόλυτα κατάλληλος για την παράσταση, τονίζοντας εμφατικά τις συναισθηματικές αλλαγές της γυναίκας στο έργο. Κάθε εναλλαγή του φωτός φαινόταν να αντανακλά τις εσωτερικές της μεταπτώσεις, από το χιούμορ στον προβληματισμό, από την αβεβαιότητα στην αποδοχή, κάτι που ενίσχυε τη συναισθηματική ένταση και συνέβαλλε στο να δώσει βάθος στους χαρακτήρες και την ατμόσφαιρα.

Εκείνο που μου έδωσε εξίσου τροφή για σκέψη, είναι το πώς ένας προσομοιωτής, ένας τόσο ακριβής και υπολογιστικός μηχανισμός, μπορεί να φορτιστεί συναισθηματικά. Πόσο «ζωντανές» μπορεί να γίνουν οι συναισθηματικές αναπαραστάσεις μέσω της τεχνολογίας; Πόσο μπορεί να προσομοιωθεί η αυθεντική ανθρώπινη εμπειρία μέσα από έναν κόσμο τεχνητής νοημοσύνης; Αυτές οι ερωτήσεις κάνουν το έργο ακόμα πιο επίκαιρο και προκλητικό, καθώς εγείρει ανησυχίες για την αυθεντικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης σήμερα.

Η καταπληκτική ερμηνεία του ταξιδιού αυτού, αποδίδεται από τους ηθοποιούς Ιωάννα Πηλίχου και Στέλιο Πετράκη. Ήταν συναρπαστικό το πώς οι δύο καλλιτέχνες κατάφεραν να προκαλέσουν τόσα ανάμικτα και έντονα συναισθήματα στο κοινό τους.

Αρετή Μερκούρη

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Σκηνοθεσία – Μουσική επιμέλεια : Έφη Μεράβογλου

Βοηθός σκηνοθέτη : Γιώργος Πανόπουλος

Πρωτότυπη μουσική: Ρωξάνη Χατζηδημητρίου

Σχεδιασμός Φωτισμών: Γιάννης Καραλιάς και Τάκης Σπανός

Σκηνογράφος: Art and Media Zone

Κοστούμια: Σοφία Κατσουρά

Χειρισμός ήχου & φωτισμών: Τάκης Σπανός

Οργάνωση παραγωγής: Γιώργος Κάλτσας

Trailer: Μάκης Τσούφης

Φωτογραφίες: Ιουλία Λαδογιάννη

Επεξεργασία φωτογραφιών: Σωτηρία Μπράμου

Σχεδιασμός αφίσας: ANMZ