Παρατηρώντες: Η τελετή του τσαγιού @ Αrtiria Athens

Ακούγεται σαν μια μαγική εμπειρία! Ένα κρύο Σάββατο σε έναν ζεστό, ατμοσφαιρικό χώρο, με τις κουρτίνες βαριές και τη σκηνή φωτισμένη με απαλό φως. Ο ήχος των ψιθύρων πριν ξεκινήσει η παράσταση, η προσμονή του κοινού, η αίσθηση της θεατρικής μαγείας που γεμίζει τον αέρα.

Είναι από αυτές τις στιγμές που σε ταξιδεύουν – όταν ο κόσμος έξω είναι παγωμένος, αλλά μέσα, η τέχνη, η αφήγηση και οι ερμηνείες ζεσταίνουν την ψυχή.

Ο μονόλογος, είτε στη σκηνή είτε στη ζωή, μπορεί να φαντάζει μοναχικός, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια βαθιά συνομιλία με τον εαυτό μας. Στο θέατρο, ένας μονόλογος έχει πάντα αποδέκτη, ακόμα κι αν δεν υπάρχει κανείς άλλος στη σκηνή.

Στην πραγματική ζωή όμως, όταν βυθίζεσαι σε έναν εσωτερικό μονόλογο στο «εδώ και τώρα», η μοναξιά μπορεί να γίνει πιο έντονη. Ίσως γιατί η σιωπή γύρω μας δεν σημαίνει απαραίτητα ηρεμία – μερικές φορές σημαίνει απουσία, απόσταση, το βάρος του ανείπωτου.

Όλα τα συναισθήματα είναι θεμιτά, γιατί είναι κομμάτι μας. Δεν υπάρχουν «σωστά» ή «λάθος» συναισθήματα. Υπάρχουν μόνο συναισθήματα που έρχονται και φεύγουν, όπως οι εποχές.

Κάποιες μέρες είναι Άνοιξη, γεμάτες φως και αναγέννηση, σαν τη χαρά που ξεχειλίζει χωρίς λόγο. Άλλες φορές, ο εσωτερικός μας κόσμος βυθίζεται στο Φθινόπωρο, όπου τα συναισθήματα πέφτουν σαν φύλλα, έτοιμα να δώσουν χώρο για το επόμενο στάδιο. Και έπειτα έρχεται ο Χειμώνας, εκεί που η μοναξιά και η σιωπή βαραίνουν, αλλά μέσα τους υπάρχει και η προετοιμασία για κάτι νέο.

Οι εποχές δεν μένουν ποτέ ίδιες, όπως και εμείς. Και αυτό είναι το όμορφο. Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα, ούτε η λύπη ούτε η χαρά, αλλά κάθε συναίσθημα έχει τη θέση του στον δικό μας κύκλο.

Μαζί μπορούμε να αντέξουμε τις καταιγίδες και να χτίσουμε έναν κόσμο, όπου κανείς δεν αισθάνεται μόνος ή απροστάτευτος.

Είναι ένας μονόλογος που θα έπρεπε όλοι μας να παρακολουθήσουμε, γιατί μέσα από εκείνον θα ακούσουμε και τον εαυτό μας.

Η τελετή του τσαγιού είναι μια βαθιά συμβολική και πολιτισμικά σημαντική πρακτική, ιδιαίτερα στην Κίνα, την Ιαπωνία και άλλες ασιατικές χώρες. Δεν πρόκειται απλώς για την προετοιμασία και την κατανάλωση τσαγιού, αλλά για μια τελετουργία που εμπεριέχει στοιχεία φιλοσοφίας, αισθητικής, πνευματικότητας και κοινωνικής αλληλεπίδρασης.

Vois – Θεοδώρα Ράπο

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Κείμενο: Achim Wieland, Μάριος Ιωάννου

Σκηνοθεσία / Δραματουργία: Achim Wieland

Ερμηνεία: Μάριος Ιωάννου

Ελληνική Μετάφραση: Μάριος Ιωάννου, Κωστής Μεγάλης, Ρούλα Στράτου

Σκηνογραφία: Achim Wieland

Κοστούμι: Ιωάννα Τσάμη

Κίνηση: Αλέξης Βασιλείου

Χορογραφία: Zuiou Shinozuka

Ήχος και Φως: Μάριος Ιωάννου

Υποδοχή: Στέφανη Νεοφύτου

Μουσική για το τραγούδι της παράστασης: Αντρέας Βουλιάκης

Στίχοι, ραπ: Κωστής Μεγάλης (ΆλφΑ του ΆλφΑ )

Τραγούδι: Στέφανη Νεοφύτου

Επικοινωνία: Νατάσα Παππά

Γραφιστικά και βίντεο: Ανδρέας Παύλου

Φωτογραφίες Προώθησης: Marco Paparella, Achim Wieland, Flavio Bruno

Παραγωγή: liminal

Ευγνωμοσύνη για την υποστήριξη στους: Όλια Λαζαρίδου, Δήμο Αβδελιώδη, Χρίστο Παπαμιχαήλ, Μυρτώ Γράψα, Marion Delhees, Otavia Ch Orticello, Νάταλυ Φλουρή, Marco Paparella, Σύλβια Νεοφύτου, Ανδρόνικο Κωνσταντίνο Δημόπουλο, Ileana Nicholson, Sakari Laurila.