Άραγε σε βρίσκει η κατάθλιψη αν δεν έχεις παιδιά ή μήπως επειδή έχεις κάνει ένα τσούρμο; Αν είχες αδέλφια ή μήπως επειδή δεν είχες; Και στην τελική, τι δικαίωμα έχεις να θλίβεσαι, αφού στα προσφέρουν όλα έτοιμα και εσύ δεν χρειάζεται να βγεις ούτε έξω από το σπίτι σου; Ε, εντάξει, μπορεί να μην έχει και τόση σημασία το να μην σε βλέπουν καν και η προτεραιότητά τους να είναι ένα τηλέφωνο που χτυπά διαρκώς για τις μπίζνες, που, ως γνωστόν, δεν τελειώνουν ποτέ. Αλλά από την άλλη, πώς αλλιώς να σου προσφέρουν μια ζωή με τόσα όσα πολλοί ούτε καν μπορούν να φανταστούν;

Όλα αυτά τα εύλογα ερωτήματα είναι ο πυρήνας της αγωνίας και του θεατρικού έργου του Μίλερ. Δηλαδή το αν τα χρήματα εξασφαλίζουν την ευτυχία ή το κυνήγι αυτών, σε συνδυασμό με τη ματαίωση των προσδοκιών σου, θα σε κλείσουν σε κάποια ψυχιατρική κλινική. Αυτά αποτελούν το επίκεντρο του «Τελευταίου Γιάνκη». Αναζητούμε μαζί του το πού τοποθετείται ο κάθε ήρωας, βάσει των αξιών του και μέσα από τις σχέσεις του. Αυτά είναι μόνο μερικά από τα ερωτήματα που τίθενται σε αυτό το όμορφο μικρό θέατρο με τις θέσεις περιμετρικά της σκηνής και τόσο κοντά στους ηθοποιούς, που φτάνεις να αφουγκράζεσαι τις αγωνίες, τα διλήμματα, τις αναζητήσεις, τον παλμό και τον ρυθμό τους. Αυτή η εγγύτητα άλλωστε, όπως σε ένα χώρο όπου άνθρωποι παλεύουν με τους εσωτερικούς τους δαίμονες, δεν ξέρω πως αλλιώς να περιγράψω μία ψυχιατρική κλινική, είναι το ζητούμενο.

Για να «γιατρευτείς» πρέπει να πλησιάσεις, να νιώσεις και να επικοινωνήσεις. Ωστόσο, η σκηνή δεν είναι τόσο ζοφερή όσο μπορεί κάποιος να φανταστεί, στο επίκεντρο υπάρχει ένα τραπέζι του πινγκ πονγκ και όταν τα αίματα ανάβουν και οι χαρακτήρες εκρήγνυνται, τα μπαλάκια πετάγονται δεξιά κι αριστερά, κάπως παιχνιδιάρικα και ίσως και λίγο αισιόδοξα, διότι όπως και στη ζωή μετά τη βροχή, εμφανίζεται κάπου κι ένα ουράνιο τόξο.

Ο τελευταίος Γιάνκης, το έργο που αναφέρεται στον Λιρόι Χάμιλτον, αποτελεί ένα από τα πιο ώριμα έργα του Άρθουρ Μίλερ, γραμμένο το 1993 και το οποίο καταπιάνεται με ένα από τα αγαπημένα του θέματα. Την επίδραση του οικονομικού μοντέλου ανάπτυξης της οικονομίας στον άνθρωπο, τις αξίες και τις σχέσεις του. Ίσως, στο τέλος της παράστασης, μπορεί ακόμα και να τσαντιστείς που δεν παρακολούθησες νωρίτερα έργα του τεράστιου αυτού θεατρικού συγγραφέα, ο οποίος έχει θίξει όλα τα επίκαιρα θέματα αρκετά χρόνια πριν να αρχίσουν οι δικές σου αγωνίες.

Από τη μία λοιπόν, η γυναίκα του ξυλουργού, ο οποίος είναι πνιγμένος στα χρέη, ενώ οδηγεί μία σαραβαλιασμένη Σεβρολέτ, περιμένεις ότι έχει λόγους να μπαίνει για τρίτη φορά σε ψυχιατρική κλινική, αλλά από την άλλη, η Κάρεν… τι λόγους μπορεί να έχει; Ε, λοιπόν, δεν υπάρχει συνταγή για το ποιον θα βρει και ποιον θα αφήσει η κατάθλιψη, διότι μάλλον όλοι από το ίδιο ύφασμα είμαστε φτιαγμένοι και αυτή η άτιμη ζωή κάτι θα σου δώσει και κάτι θα σου πάρει. Όμως οι δυο γυναίκες αφήνουν το δικό τους ξεχωριστό αποτύπωμα πάνω στη σκηνή. Η Ναταλία Στυλιανού, ως Πατρίσια, με περίσσια ζωντάνια και αεικίνητη, σε σημείο να νιώθεις την ενέργειά της, μπορεί και την απελπισία της ζωής της. Στον αντίποδα, η Μένη Κωνσταντινίδου, ως Κάρεν, γλυκύτατη, αφελής, που απορείς αν όντως ακούει τη συνομιλήτριά της, σε συγκινεί και σου αφυπνίζει ανάμικτα συναισθήματα. Οι άντρες εξίσου διαφορετικοί μεταξύ τους, ο Πέρης Μιχαηλίδης ή Λιρόι, τόσο πειστικός ως ήρεμη δύναμη, που όντως απορείς αν τα έχει βρει τόσο με τον εαυτό του και τα πατήματά του, που καλό θα ήταν να τον καλέσεις για μία συνεδρία. Τέλος, ο Φρικ (Βαγγέλης Ψωμάς), επίσης υπέροχος ως νευρωτικός σύγχρονος γιάπης, αλλά με φόρμα, έτσι σε εγρήγορση, μήπως προκύψει κανένα επαγγελματικό ντιλ και δεν είναι ετοιμοπόλεμος.

Ήταν μία πολύ ζεστή παράσταση, με εξαιρετικές ερμηνείες πάνω σε ένα διαχρονικό κείμενο. Η σκηνοθεσία είναι λιτή και προτεραιότητα δίνεται στο κείμενο και στους ταλαντούχους ηθοποιούς. Νομίζω ό,τι πρέπει προς τέρψιν ψυχής μία καθημερινή χειμωνιάτικη μέρα και σε διάρκεια όπου επιτρέπει την έξοδο, καθώς διαρκεί μόνο εβδομήντα λεπτά και παίζεται Τετάρτες και Πέμπτες.

Τατιάνα Μπεβεράτου

To Συμβούλιο Επικρατείας έκρινε πως το προεδρικό διάταγμα 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου, ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΙ το ελληνικό σύνταγμα (παράγραφοι 1 και 7 του άρθρου 16). Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε τι πρόκειται να πράξουν οι ιθύνοντες. Θα επανέλθουμε. Φαίνεται ότι κάτι πάει να γίνει.

Μετάφραση: Θωμάς Βούλγαρης

Σκηνοθεσία: Αγγελική Καρυστινού

Σκηνικά – Κοστούμια: Γιώργος Λιντζέρης

Φωτισμοί: Νίκος Βλασσόπουλος

Μουσική:  Αρχοντούλα Μαρούση

Video – Trailer : Στέφανος Κοσμίδης

Φωτογραφίες – Κατασκευή Αφίσας: Δώρα Πανταζοπούλου

Μακιγιάζ: Πάνος Ερμίδης

Βοηθός σκηνοθέτη: Μελίνα Καριώρη

Υπεύθυνη επικοινωνίας: Νταίζη Λεμπέση

 Υπεύθυνη παραγωγής: Λία Κίκερη

 Παραγωγή: ΕΩΣ Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

Παίζουν: Πέρης Μιχαηλίδης, Ναταλία Στυλιανού, Μένη Κωνσταντινίδου, Βαγγέλης Ψωμάς

Η παράσταση πραγματοποιείται με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού.

Πληροφορίες:

Μικρό Γκλόρια, Ιπποκράτους 7, 10679 Αθήνα.

Παραστάσεις: Τετάρτη  και Πέμπτη

Ώρα έναρξης: 21:00

Διάρκεια: 70’

Τιμές εισιτηρίων: 18€ γενική είσοδος | 15€ μειωμένο | ισχύουν ειδικές τιμές για ομαδικές κρατήσεις

Προπώληση εισιτηρίων:  more.com και στο ταμείο του θεάτρου καθημερινά 11:00 – 17:00

Ευχαριστούμε θερμά την Ελληνική Φίλαθλη Ομοσπονδία Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης (Ε.Φ.Ο.Επ.Α.), τον Πρόεδρο  κ. Παναγιώτη Τζόβολο, καθώς και τους Προπονητές της εθνικής ομάδας κ. Κωνσταντίνο Βατσακλή και κ. Χρήστο Λάμη, για την πολύτιμη συμβολή τους