Mr. Big

Ten

2024 – Frontiers Records

Good Luck Trying

I Am You

Right Outta Here

Sunday Morning Kinda Girl

Who We Are

As Good As It Gets

What Were You Thinking

Courageous

Up On You

The Frame

8 Days On The Road (bonus track)

Οι Mr. Big είναι εδώ και o τραγουδιστής Eric Martin έχει δηλώσει συνοπτικά τη στάση του συγκροτήματος, καθώς ξεκινούν την τελευταία παγκόσμια περιοδεία τους με το όνομα “The BIG Finish: No more Mr. Big, touring-wise”. 

Και αφού ένιωσα τη θετική ενέργεια που με διαπέρασε με αυτό το νέο άλμπουμ, εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι θα μπορούσαν να καταφέρουν καλύτερα. Όχι, δεν αναφέρομαι στην παραγωγή του άλμπουμ, η οποία είναι εξαιρετική και μου θύμισε “Lean Into It” και “Bump Ahead”, που είχαν κυκλοφορήσει το 1991 και το 1993 αντίστοιχα (αυτά για τους νέους ακροατές του συγκροτήματος).

Η ενέργεια σε αυτό το άλμπουμ είναι κάτι που σε «πετυχαίνει», είτε είσαι οπαδός των Mr. Big είτε όχι. Το συγκρότημα ακούγεται τόσο δεμένο όσο ποτέ, με την προσθήκη του ντράμερ Nick D’Virgilio, φημισμένου στους prog κύκλους για τη δουλειά του με τους Spock’s Beard, Big Big Train και – εν συντομία – Genesis, όταν επελέγη (μαζί με τον Nir Zidkyahu) να παίξει στον τελευταίο δίσκο τους (…Calling All Stations…). Μαζί με τον Paul Gilbert και τον Billy Sheehan, τους βιρτουόζους των Mr. Big στην κιθάρα και το μπάσο, ο D’Virgilio παίζει με όλη τη δύναμη και τη φινέτσα του αρχικού ντράμερ του συγκροτήματος, του αείμνηστου, του σπουδαίου Pat Torpey. Και αν η φωνή του Μάρτιν έχει μεγαλώσει κάπως μετά από τόσα χρόνια,  εξακολουθεί να είναι πλούσια στις ψηλές νότες και δυνατή.

Ο Martin περιγράφει το άλμπουμ Ten ως «ακατέργαστο, ανόθευτο riff rock και blues». Ένα μεγάλο μέρος αυτού του riff rock σερβίρεται στο πρώτο κομμάτι, το “Good Luck Trying”, μια αναδρομή στα τέλη της δεκαετίας του ’60, που κινείται όπως το “Manic Depression” του Jimi Hendrix και απογειώνεται με ένα καυστικό σόλο κιθάρας από τον Gilbert. Η γεύση του μπλουζ έρχεται με το “Who We Are”, στο οποίο ο Μάρτιν τραγουδά υπέροχα, έχοντας κατά νου τους θρύλους της σόουλ μουσικής που τον ενέπνευσαν για πρώτη φορά. Το εύρος της μπάντας είναι ακόμα τόσο ευρύ, όσο ήταν όταν ξεκίνησαν για πρώτη φορά στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Το “I Am You” θα μπορούσε να περάσει για ένα σύγχρονο τραγούδι των Bon Jovi. Το “Sunday Morning Kinda Girl” και το “As Good As It Gets” έχουν την ποπ ευαισθησία του κλασικού “Green Tinted Sixties Mind” των αρχών της δεκαετίας του ’90 και απηχώντας τη μεγαλύτερη επιτυχία τους, το No.1 hit στις ΗΠΑ “To Be With You».

Το “I Am You” είναι πιο συμβατικό, όμως, γίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον, με την έξυπνη χρήση της ακουστικής. Υπάρχει μια συναρπαστική ποιότητα στην κιθάρα του Paul Gilbert στο “Right Outta Here”. Και η απόλυτη δεξιοτεχνία όλων αυτών φαίνεται, καλύτερα από όλα, στο “Sunday Morning Kinda Girl”, το οποίο κινείται εντελώς με τους δικούς του όρους. Το “As Good As It Gets” λάμπει το ίδιο με τα υπόλοιπα και υπάρχει μια πινελιά Springsteen σε αυτό πριν από την Rock ‘n Roll επίθεση του “What Were You Thinking», που λάμπει σαν διαμάντι. το άλμπουμ τελειώνει με μια ακουστική μπαλάντα, το “The Frame”, που είναι από τις καλύτερες μπαλάντες που έχω ακούσει φέτος.

Γενικά το album μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις, δεν υστερεί πουθενά και θα είναι ο μουσικός προορισμός μου για την τρέχουσα χρονιά.

Νικόλας Κεραμήτσος