Θεώμενοι: The Big Game @ Θέατρο Αλκμήνη

Τι θα κάνατε αν κερδίζατε ένα εκατομμύριο δολάρια; Άλλως, η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου δολαρίων. Ένα ποσόν που από μόνο του φωτογραφίζει χιλιάδες εναλλακτικά σενάρια, το εξής ένα. Αντίο, προηγούμενη ζωή μου! Τέσσερις άνθρωποι, δύο άντρες και δύο γυναίκες, καλούνται να διεκδικήσουν αυτό το αντίο. Η περίφημη “Royal Bank”, η τράπεζα του αύριο, θεσμοθετεί ένα διαγωνισμό, ο νικητής κερδίζει χίλιες χιλιάδες ντόλλαρς (ναι, αυτά με τον George Washington) και… και κάπου εδώ η ιστορία μας αρχίζει.

Τέσσερις καρέκλες μπροστά μας, στην αίθουσα. Ισάριθμα τάμπλετ, ένα πάνω σε κάθε καρέκλα. Το κείμενο της κυρίας Λείας Βιτάλη σκηνοθετεί ο κύριος Θοδωρής Βουρνάς, ο οποίος φέρνει επί σκηνής μία δυστοπία, τη βαφτίζει ουτοπία, κρατά όλα τα πλην της πρώτης και κάνει να αιωρούνται κάποια από τα συν της δεύτερης. Λυτό σκηνικό, όμορφα κοστούμια, τα οποία έχει επιμεληθεί η κυρία Έλενα Φιλιππίδου και μουσική. Διάφορα τραγούδια, διάφορα «είδη» και συνεχής ροή και κίνηση.

Οι διαγωνιζόμενοι ερωτώνται για διάφορα θέματα. Και βαθμολογούνται βάσει των απαντήσεων. Δεν πρόκειται για ερωτήσεις γνώσεων. Καλούνται να πουν τη γνώμη τους. Κάθε φορά η φωνή που τους απευθύνεται, που είναι στην ουσία φωνή Google, πρέπει να «ανταπαντήσουν». Και η φωνή ακούγεται με όλα αυτά τα χαζά που «περνάνε» στη γράμμα-προς-γράμμα απόδοση των λέξεων. Για παράδειγμα «Ωμέγα, αυτό είναι υπέροχο». Αντιλαμβάνεστε το χάλι, έτσι; Κι αυτό όμως προσδίδει μία νότα «απαραίτητης» μιζέριας στο δυστοπικό της παράστασης. Η τράπεζα θέλει να είναι όλοι ευτυχισμένοι και να βγάζουν λεφτά. Να επενδύουν στα προϊόντα της και να κάνουν αυτό που τους λέει. Κάτι μας θυμίζει; Λέω τώρα εγώ…

Εντυπωσιακές οι κυρίες Μαρία Θωμά και Ειρήνη Στεριανού. Δεν είναι μόνο ότι ενδυματολογικά αναδεικνύεται το φιζίκ τους ή το ότι είναι κούκλες αμφότερες, είναι πως δουλεύουν πάνω στους ρόλους τους με σθένος και τιμιότητα. Οι χαρακτήρες τους κρύβουν διάφορους σκελετούς σε διάφορες ντουλάπες και οι δυο τους αποκαλύπτουν στοιχεία κατά περίπτωση και κατά διαστήματα. Το γέλιο τους, ο θυμός τους, οι αντιδράσεις τους, είναι φυσικές και ανθρώπινες. Θέλουν να αγαπηθούν, αλλά δεν τους βγαίνει. Προσπαθούν να ελέγξουν μία κατάσταση, η οποία είναι γεμάτη ανατροπές και η προσαρμογή είναι δύσκολη και απαιτητική. Θα μπορούσε να πει κάποιος πως οι δύο κυρίες είναι γιν και γιανγκ ενός χαρακτήρα χωρίς όνομα, ο οποίος όμως στέκεται εκεί, χάριν όλων των γυναικών του κόσμου. Τις συζύγους, τις συντρόφους, τις μάνες, τις αδελφές, τις γνωστές άγνωστες. Θα δείτε σκηνές και θα σιχαθείτε, διαπιστώνοντας το πόσο υποκριτές μπορεί να είναι οι άνθρωποι και δη οι άντρες, σε βάρος πάντα των γυναικών.

Ο κύριος Χρήστος Παρδάλης είναι ήπιος και κατά τι αφελής, μιλάει συνέχεια στο τηλέφωνο με την σύντροφό του, η οποία είναι ασιατικής προέλευσης και κουμπώνει πολύ χαριτωμένα στον ρόλο του. Χάι τεκ Χαμίνι, καλλιεργημένος μεν, λούζερ δε, της ευκαιρίας και της corporate καρπαζιάς. Και μας πείθει για όλα αυτά. Στον αντίποδα, ο κύριος Νικόλας Πανταζής, με τα αστραφτερά παπούτσια του και το Ρόλεξ των πέντε χιλιάδων Ευρώ, ο οποίος είναι μεγαλοστέλεχος, αλλά η ασυδοσία και η ατελείωτη δίψα για εξουσία και χρήμα, τον κάνουν κτήνος και τίποτα λιγότερο. Είναι υπερφίαλος, είναι εγωμανής και εγωπαθής, είναι εκνευριστικός και καταφέρνει και τα περνά όλα τούτα στον θεατή. Εννοείται ότι ήθελα το κακό του καθόλη τη διάρκεια της παράστασης, μέχρι που…

Επίλογος ανατρεπτικός, με όλα τα αουτσάιντερ να παίρνουν πρωτάθλημα και όλα τα φαβορί να καταποντίζονται. Ηθικό δίδαγμα; Καλά τα λεφτά, ακόμα καλύτερα τα πολλά λεφτά, αλλά ο σκοπός είναι ο άνθρωπος. Όχι εκείνα. Δείτε αυτή την παράσταση. Προβληματιστείτε. Ο Μεγάλος Αδελφός δεν παρακολουθεί απλά. Δεν επεμβαίνει απλά. Καθορίζει. Γιατί εμείς του το επιτρέπουμε.

Κώστας Κούλης

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.