Θεατρίζομαι: Κάθε Τρίτη με τον Μόρι @ Θέατρο Ιλίσια Βολανάκης

Υπάρχει κάποιος άνθρωπος που να κάνει την εβδομάδα σας να έχει νόημα; Υπάρχει κάποια συνάντηση που την περιμένετε πώς και πώς; Για τον Μόρι και τον Μιτς ή Μίτσελ, κάθε Τρίτη ήταν μια ιεροτελεστία, ήταν μια μέρα όπου μαθητής και καθηγητής, παιχταράς και κόουτς, συναντιόντουσαν και συζητούσαν, μελετούσαν, απολάμβαναν ο ένας την παρέα του άλλου. Ήταν ο αγαπημένος του καθηγητής, ο μέντοράς του. Είχε παρακολουθήσει όλα τα μαθήματά του. Είχαν δεθεί. Μέχρι που ο Μιτς τελείωσε το πανεπιστήμιο και πέρασε την «πόρτα» της ζωής. Η φιλία αυτή χανόταν με τα χρόνια, καθώς οι ζωές των δύο ανθρώπων δεν τέμνονταν πια πουθενά.

Δεκαέξι χρόνια μετά, μέσα από μια εκπομπή, στην οποία ο Μόρι ήταν καλεσμένος, ο Μιτς μαθαίνει ότι ο μέντοράς του πεθαίνει. Έχει τη νόσο ALS (Amyotrophic Lateral Sclerosis), μυατροφική πλευρική σκλήρυνση. Η καταραμένη αυτή νόσος έχει ως αποτέλεσμα τη δυσκολία στην ομιλία και την κατάποση, τη ραγδαία επιδείνωση της γενικότερης υγείας του οργανισμού και εν τέλει τη διακοπή της αναπνοής. Δεν χάνει καιρό. Στην επόμενη πτήση για Βοστώνη είναι μέσα. Φτάνει στο σπίτι του αγαπημένου του καθηγητή για να τον συναντήσει. Η πρώτη αυτή συνάντηση έμελλε να είναι η αρχή μιας νέας αναζήτησης και για τους δύο. Ο Μιτς, έχοντας καταφέρει πολλά σε προσωπικό επίπεδο, έχοντας γίνει ένας υπέρ-επιτυχημένος δημοσιογράφος, θεωρούσε ότι όλα στη ζωή του κυλούσαν ποτάμι. Ο Μόρι, έχοντας μάθει πως η ζωή του κρέμεται – όχι πια – από μια κλωστή και ότι ο χρόνος του πάνω στη Γη είναι περιορισμένος, πίστευε πως δεν υπήρχε χώρος για μεμψιμοιρία. Καθηγητής και μαθητής είχαν άλλη μια ευκαιρία για μάθηση. Μια ευκαιρία να πάρουν όσα περισσότερα μπορούσαν μαθήματα ζωής. Αυτή την καταγραφή εκείνων των στιγμών βιώσαμε στο θέατρο Ιλίσια Βολανάκης. Τον κοινωνιολόγο Μόρι να «διδάσκει» τη ζωή στον μαθητή του.

Η παράσταση ξεκινά με το Μιτς να επισκέπτεται τον τάφο του φίλου του Μόρι. Του μιλά και περιμένει απαντήσεις που δεν έρχονται ποτέ. Από εκείνο το σημείο, ξεκινά η ιστορία μας, από κείνο το σημείο ζωντανεύουν οι αναμνήσεις του μαθητή. Μιλά για τα πρώτα χρόνια στο Πανεπιστήμιο και τη συνάντηση που έμελλε να είναι καθοριστική για τη ζωή του. Έτσι ξεκινάμε και εμείς ως θεατές να γνωρίζουμε τον Μόρι. Η ιστορία περιγράφει τη σχέση των δυο ανδρών, αλλά και φωτίζει πολλά σημεία των χαρακτήρων τους. Ο Μόρι και ο Μίτσελ γίνονται οικείοι καθώς μαζί τους εξερευνούμε και εμείς τη δική μας θέση στη ζωή.

Ο Γρηγόρης Βαλτινός για άλλη μια φορά μας κατέπληξε. Είναι από τους ηθοποιούς που μεγαλουργούν πάνω στη σκηνή. Που φωτίζουν τον χώρο με το «φως» τους. Μοναδικός στον ρόλο του Μόρι. Μας συγκίνησε βαθύτατα. Ο ίδιος μάλιστα υπογράφει και την σκηνοθεσία, δείχνοντας γιαα κόμα μια φορά το μεγαλείο της οξύνοιάς του. Ο Γιάννης Σαρακατσάνης έδωσε πνοή στον ρόλο του Μίτσελ. Οι δύο τους αποτελούν ένα μοναδικό δίδυμο επιτυχίας. Αξίζει να τονισθεί ότι το έργο βασίζεται σε μία πραγματική και αληθινή ιστορία.

Μια παράσταση που σου δίνει τα δικά της μαθήματα. Σε ταρακουνά. Σε φέρνει αντιμέτωπο με τον θάνατο και τη ζωή. Σου κλείνει το μάτι και σου υπενθυμίζει πως η ζωή δεν είναι για πάντα. Πως ο καθένας έχει τη δική του μοίρα, τα δικά του όνειρα και επιβάλλεται να τα κυνηγήσει. Σου θυμίζει τις αξίες που ίσως ξέχασες ή άφησες στην άκρη, προκειμένου να επιβιώσεις στο σκληρό αυτό κόσμο. Σου δίνει την ώθηση να αγαπήσεις τον εαυτό σου και τους γύρω σου. Να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Γιατί, όπως είπε και ο Επίκουρος «Μια φορά υπάρχουμε, δεν υπάρχει τρόπος να υπάρξουμε δυο φορές και μάλλον δεν θα υπάρξουμε ξανά ποτέ. Κι εσύ που δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις τη χαρά. Και η ζωή πάει χαμένη με τις αναβολές και ο καθένας πεθαίνει απασχολημένος».

Την προηγούμενη φορά που είχα δει αυτή εδώ την παράσταση, ήταν παρέα με έναν φίλο, που ακολούθησε, κάποια χρόνια μετά, τον Μόρι στο φως. Στον επίλογο του έργου έκλαιγε σαν μικρό παιδί. «Μεταξύ μίας αγκαλιάς και οτιδήποτε άλλου, πάντα να διαλέγεις την αγκαλιά». Ο κύριος καθηγητής και ο αγαπημένος του μαθητής. Η φιλία που άνθισε, που χάθηκε στην πορεία, που αναγεννήθηκε, που πέρασε στην αιωνιότητα. Μία από τις πιο ωραίες και συγκινητικές παραστάσεις που έχουμε παρακολουθήσει ποτέ, το έργο «Κάθε Τρίτη με τον Μόρι», ευθύνεται για το γέλιο, το δάκρυ και τις πιο αγνές εξάρσεις των συναισθημάτων μας. Θυμάμαι την πρώτη φορά (γιατί εννοείται ότι θα ακολουθήσει κι άλλη) που βρεθήκαμε με τον Γρηγόρη Βαλτινό και τον Γιάννη Σαρακατσάνη, οι οποίοι τότε μας είχαν φιλοξενήσει και μιλήσει για την ουσία του έργου, του θεάτρου και όχι μόνο. Θυμάμαι που ο φωτογράφος μας τότε, ο ΕΜΑΝΟΝ, είχε φροντίσει να τους ξεθεώσει με τις φωτογραφίες και σίγουρα αιφνιδιάστηκε όσο κι εγώ από τις γνώσεις του Βαλτινού πάνω στην τέχνη της φωτογραφίας. Γατάκια, πού πάμε οι κακόμοιροι, κόντρα στο θηρίο; Ο Γιάννης μάλιστα, βλέποντάς με να βγάζω από την τσάντα μου τη συσκευή ηχογράφησης, θυμήθηκε μία άλλη, προηγούμενη συνάντησή μας, περίπου έξι χρόνια πριν. «Τι, ακόμα αυτό έχεις»; Και ο Γρηγόρης με είχε βάλει στη θέση μου, όπως έπρεπε άλλωστε και μάλιστα με τον πιο γλυκό τρόπο. «Φάε, παιδί μου, σοκολατάκι, που θα κάνεις και σχόλιο»!

Παρατηρήστε τον Μόρι που καταρρέει σταδιακά και δεν εννοεί να σταματήσει να αστειεύεται και να αυτοσαρκάζεται. Παρατηρήστε τον Μιτς να αναθεωρεί διάφορα πράγματα, που μέχρι τότε τα θεωρούσε αδιαπραγμάτευτα και μάλιστα αξιωματικά. Παρατηρήστε τους θεατές που σκουπίζουν επιμελώς τα δάκρυά τους, για να μπιζάρουν τους δύο εξαίρετους πρωταγωνιστές. Και θυμηθείτε και κάντε το μπλουζάκι. Μεταξύ μίας αγκαλιάς και οτιδήποτε άλλου, πάντα να επιλέγετε την αγκαλιά.

Μαίρη Ζαρακοβίτη, Κώστας Κούλης

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Παίζουν: Γρηγόρης Βαλτινός, Γιάννης Σαρακατσάνης

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Βαλτινός

Μετάφραση: Ζαφείρης Χαϊτίδης

Απόδοση: Νικορέστης Χανιωτάκης / Γρηγόρης Βαλτινός

Σκηνικά: Γιάννης Μουρίκης

Κοστούµια: Γιώργος Σεγρεδάκης

Φωτισµοί: Μελίνα Μάσχα

Φωτογραφίες: Διονύσης Κούτσης

Τρέιλερ παράστασης: Κωνσταντίνος Δαβίλας

Βοηθός σκηνοθέτη: Σεμέλη Δημητρακοπούλου

Επικοινωνία: Μαρκέλλα Καζαµία