Μια συνέντευξη όχι σαν αυτές που ίσως έχουμε συνηθίσει, προκαλεί την ιδιοσυγκρασία μας στο θέατρο Αλκμήνη. Πιθανότατα πολλοί από εσάς έχετε περάσει από συνέντευξη για δουλειά τα τελευταία χρόνια. Είμαι σίγουρη ότι είχατε άγχος, μην ξέροντας τι ερωτήσεις θα «χρειαστεί» να απαντήσετε.

Αν ψάξεις στο διαδίκτυο, θα βρεις όλα σχεδόν τα είδη συνεντεύξεων που κατά καιρούς έχουν σκαρφιστεί οι εργοδότες για να τεστάρουν τα όρια των μελλοντικών υπαλλήλων τους. Πιστέψτε με, είναι πολλά. Και κάποια από αυτά είναι μάλιστα πολύ τραβηγμένα.

Μπαίνοντας στην αίθουσα, γινόμαστε και εμείς υποψήφιοι, καθώς μας δίνονται νούμερα, ενώ μας δείχνουν τις θέσεις μας.

Μια φωνή (Βασιλική Κούλη) ανακοινώνει τα νούμερα για την πρώτη ομαδική συνέντευξη. Δεκαεπτά, δεκατέσσερα, είκοσι τέσσερα και έντεκα. Η ίδια φωνή, σε φιλικό κλίμα, αρχίζει να ρωτάει τον κάθε υποψήφιο χωριστά για τις σπουδές, για την οικογενειακή κατάσταση και εκείνοι απαντούν λίγο αμήχανα στην αρχή, αλλά η χροιά της φωνής τους κάνει σιγά σιγά και ανοίγονται. Οι ερωτήσεις όμως αρχίζουν να βγαίνουν από τα πλαίσια της συνέντευξης, να γίνονται πιο προσωπικές, πιο δύσκολες και οι υποψήφιοι, παρόλη την απορία τους, συνεχίζουν να απαντούν. Νοιώθω σαν θεατής πως αυτό το interview δεν έχει σκοπό την πρόσληψη κάποιων ανθρώπων. Κάτι κρύβεται στο βάθος και ταλανίζομαι να βρω ποιον λάκκο έχει η φάβα. Η φωνή από μειλίχια γίνεται επιτακτική, αλλάζει χρώμα, αλλάζει ύφος ανά περίπτωση, οδηγώντας τους συνεντευξιαζόμενους πολλές φορές στα όριά τους ή στην υπέρβαση αυτών.

Όλα όσα διαδραματίζονται στη παράσταση “Interview” έχουν μια ανατριχιαστική ζωντάνια, που υπερβαίνει τα τετριμμένα, οδηγώντας τον θεατή σε σκοτεινά μονοπάτια. Ίσως και να του θυμίζει παρόμοιες, μέχρι ενός ορίου βέβαια, συνεντεύξεις για εργασία.

Το κείμενο είναι τραχύ αλλά τόσο επίκαιρο. Σκύβει σε ένα από τα πιο ουσιαστικά προβλήματα της εποχής. Η ανεργία με ό,τι αυτό συνεπάγεται, έχει «δώσει» χώρο σε εργοδότες να «κανιβαλίζουν», να μην σέβονται και να χρησιμοποιούν όπως θέλουν το εργατικό προσωπικό τους. Η ανεργία και η ανέχεια από την άλλη, έχουν κάνει τον εργαζόμενο θύμα τέτοιων περιπτώσεων.

Η σκηνοθεσία της παράστασης από τον Χρήστο Θάνο είναι εκρηκτική, ακροβατώντας στην ψυχοσύνθεση των ηρώων αλλά και σε αυτή των θεατών. Αντικατοπτρίζει την ωμότητα της σημερινής κοινωνίας, την εκμετάλλευση στο βωμό του κέρδους, χωρίς κανέναν ηθικό ενδοιασμό.

Παρατηρούσα τις κινήσεις και την γλώσσα του σώματος σε όλους τους συνεντευξιαζόμενους. Η Κατερίνα Μίχου, με το νούμερο 24, είχε μια απέχουσα στην αρχή αίσθηση. Απαντούσε μηχανικά στις ερωτήσεις και δεν ήταν έτοιμη και δεν ήθελε να συμμετάσχει σε αυτά που ζητούσε η φωνή. Πρόβαλε αντίσταση, αλλά δυστυχώς με την πάροδο της ώρας και τη συναίνεση των υπολοίπων, κατέβασε τις αντιστάσεις της και μπήκε στον «χορό». Ήταν εξαιρετικός ο τρόπος που χειρίστηκε τον ρόλο της, είχε έναν υπέροχο μαγνητισμό στη σκηνή.

Ο Δημήτρης Χατζημιχαηλίδης, με το νούμερο 14, είχε τόσο οικεία συμπεριφορά, φαινόταν εξαρχής ότι θα μπορούσε κάποιος να τον επηρεάσει, μη βέβαιος για τον εαυτό του, παρόλη την επιστημονική του κατάρτιση. Η ανάγκη του για εργασία, για να μπορέσει να βιοποριστεί, ρίχνουν εξαρχής τις ανθρώπινες αντιστάσεις του και αφήνεται να καθοδηγηθεί από τη φωνή, πετώντας τις αξίες του και την ελευθερία της σκέψης στα τάρταρα. Ίσως ο πιο συναισθηματικά δεμένος χαρακτήρας στην παράσταση. Κατάφερε να μας περάσει πιο βαθιά στο κείμενο και να ταράξει τις σκέψεις μας για το που έχει φτάσει η σημερινή κοινωνία.

Η Ναταλία Αθανασιάδη, με το νούμερο 17, είχε μια αέρινη υπόσταση. Θύμιζε τους ανθρώπους που βλέπουν τα πάντα μέσα από ένα θετικό πρίσμα, που αεροβατούν, που γίνονται εύκολα θύματα χειραγώγησης. Αντιμετώπισε με γλυκύτητα τον ρόλο της, πέρασε στους θεατές εύκολα τον χαρακτήρα που υποδυόταν. Ο Νάσος Φρίγγης, με το νούμερο 11, έγινε μέρος του συνόλου. Ο ρόλος του ήταν τόσο καθάριος και σημερινός, όσο και γήινος.

Σας προτείνω να δείτε άμεσα αυτή την παράσταση, που θα στοιχειώσει το είναι σας και ίσως γίνει και η αιτία για να αλλάξουμε ρότα ως άνθρωποι και μετά ως κοινωνία.

Πολλά συγχαρητήρια σε όλη την ομάδα για την εξαιρετικά υπέροχη παράσταση!

Μαίρη Ζαρακοβίτη

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Ταυτότητα παράστασης:

«Interview» – Θέατρο Αλκμήνη