Θεώμενοι: Προλαβαίνουμε; @ Μικρός Κεραμεικός

«Προλαβαίνουμε να ζήσουμε τη ζωή που ονειρευόμαστε»;

Δυο φίλοι, ο Στάθης και ο Χρήστος, έρχονται αντιμέτωποι με τη μοίρα. Εκείνη έχει δείξει τα «δόντια» της και ετοιμάζεται να «πάρει» τον έναν μακριά από τον άλλον. Μπροστά στον θάνατο οι δύο φίλοι δεν μεμψιμοιρούν, αλλά προτάσσουν τα στήθη τους. Την ζωή τους, τα όνειρά τους, οι επιθυμίες τους. Θα προσπαθήσουν μέσα σε μια εβδομάδα να ζήσουν όλα όσα δεν έζησαν. Θα τα καταφέρουν;

Η σκηνή χωρίζεται σε δυο επίπεδα, που βοηθούν όλα όσα έπονται. Δεν υπάρχουν σκηνικά, πέρα από κάποιες καρέκλες που γίνονται κρεββάτι, πολυθρόνες, σκαμπό σε μπαρ και πολλά άλλα, μια βαλίτσα με τρομερά καλούδια, που θα βοηθήσουν στην εκτέλεση των επιθυμιών. Σιγά μην σας αποκαλύψω περισσότερα. Το αυθόρμητο γέλιο είναι το καλύτερο. Μια σκάλα που γίνεται Ιμαλάια και μια πόρτα που… δεν θέλει να κλείσει και έβγαζε τους ηθοποιούς από τη ρότα που είχαν πάρει. Παρόλο που αυτό δεν ήταν στο κείμενο, δεν πτοήθηκαν και μέσα σε δευτερόλεπτα το έκαναν μέρος της παράστασης.

Μια από τις σκηνές που πραγματικά λάτρεψα, ήταν όταν οι δυο φίλοι θέλησαν να «περάσουν» ανάμεσα από το Ρόκυ 5828 και το Ράκος 2031. Ναι, πολύ καλά ακούσατε.

Ο Δημήτρης Τσολάκης ντύθηκε Ρόκυ και ίσως να ξεπέρασε στις ατάκες και τον αείμνηστο Ράκο, τον Στάθη Ψάλτη. Η σκηνή όπου ο «μελλοθάνατος» επιθυμούσε να γίνει κόουτς, έφερε γέλια μετά δακρύων. Ειλικρινά απορώ πώς έμειναν τόσο σοβαροί. Απορία, κύριε συγγραφέα Βαγγέλη Σαμιώτη! Είναι δυνατόν κάποιος που μαθαίνει ότι του μένει μια εβδομάδα ζωής, να έχει ως επιθυμία να τσακωθεί μια τελευταία φορά με την πρώην του; Για να είμαι πιο λεπτομερής, θέλει να κάνει ότι την πιάνει στα πράσα με τον φίλο του. Ότι τον απατά δηλαδή. Αυτά είναι βίτσια που λένε, αλλά, παιδιά, έγινε χαμούλης όταν ο Στάθης (Δημήτρης Τσολάκης) έκανε τη γυναίκα. Σείστηκε το θέατρο από τα γέλια. Ο Χρήστος (Βαγγέλης Σαμιώτης), ο μελλοθάνατος, καλέ, από την άλλη έδωσε ρεσιτάλ δράματος. Στο τσεπάκι την έχεις την Επίδαυρο!

Και ενώ φτάνοντας στο τέλος της εβδομάδας, οι δύο φίλοι δεν χωρίζονται (spoiler not), έχω απλά να πω ότι… δεν τους άντεξε το κλίμα, ή έγινε λάθος στο λογισμικό του reaper ή ότι απλά δεν ήταν η ώρα να…

Εξαιρετική παράσταση, ίσως από τις καλύτερες κωμωδίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια.

Ο Δημήτρης Τσολάκης ήταν σε μεγάλα κέφια και δεν μας άφησε σε ησυχία. Ατάκα στην ατάκα με τον Βαγγέλη Σαμιώτη, κατόρθωσαν να μας «γυμνάσουν» τους κοιλιακούς.

Ο Βαγγέλης Σαμιώτης υπογράφει και το κείμενο της παράστασης. Έχει κάνει εξαιρετική δουλειά. Είναι ατακαδόρικο, χωρίς να κουράζει. Έχει μια δραματική βάση, αλλά καταφέρνει να αντικρύσει το πρόβλημα από μια εύθυμη και αισιόδοξη πλευρά. Η σκηνοθεσία της Αγγελικής Παρδαλίδου είναι ολοζώντανη. Αναπνέει, ακροβατεί στο μαύρο χιούμορ, ενώ παράλληλα βάζει τον θεατή να χωθεί βαθιά στη ρίζα του θέματος και να κάνει τον δικό του απολογισμό.

Είναι μια κωμωδία που θα σας συγκλονίσει.

Μην με ρωτάτε αν προλαβαίνετε. Σπεύσατε!

Μαίρη Ζαρακοβίτη

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.