O Tom Cruise είναι ο μεγαλύτερος σταρ στην εποχή που ζούμε. Είναι ο σούπερ σταρ των σούπερ σταρ. Δεν είναι μόνο το πορτφόλιο ή μόνο οι αμοιβές, δεν είναι η δημοσιότητα ή όλα αυτά που βγήκαν προς τα έξω με το θέμα της σαϊεντολογίας. Ο άγουρος ηθοποιός του “Risky Business” που δούλεψε τόσο πολύ και που «φέρει την ευθύνη» για πολλές από τις ταινίες που όλοι μας έχουμε δει και θα ξαναδούμε, είναι ο ορισμός του δουλευταρά, είναι ο εργασιομανής που παλεύει για την τέχνη του. Πώς είπατε; Αν έχει κάνει πατάτες; Φυσικά και έχει κάνει! Και το δικαιούται. Μπορεί στο “Far Away” τα ιρλανδικά του να έρχονταν και να φεύγαν και η προφορά του να έκανε τον κόσμο να γελάει, ιδίως όσους είδαν μερικά χρόνια μετά το θεόρατο “Devil’s Own”, στο οποίο ο Brad Pitt «καρφώνει» την ιρλανδική προφορά για την πλάκα του, μπορεί να έχει κάποια αμφιλεγόμενα σημεία στην καριέρα του, το βασικό όμως παραμένει ένα. Είναι ένας τεράστιος ηθοποιός, με τεράστια καριέρα και με αποδείξεις εδώ και δεκαετίες.

Σε μας που ακούμε Μέταλ, ο Θωμάς Κρουαζιέρας θα είναι πάντα ο άνθρωπος που έφερε τους Metallica στο soundtrack. O Lars Ulrich έχει αναφερθεί στη συνάντησή τους και την πειθώ του και το αποτέλεσμα ήταν ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ βίντεο κλιπ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ, ίσως και το πιο δαπανηρό από Μέταλ μπάντα, το “I Disappear”, ένα βίντεο που μας έχει μείνει σίγουρα για την απίστευτη πτώση αλά bungee jumping του Δανού (εντάξει, του κασκαντέρ του) από ένα ουρανοξύστη. Κατά τα άλλα, ο Cruise θα είναι κλασσικά ο ηθοποιός που ξετρέλαινε τα κοριτσάκια στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και για μερικά (πολλά) χρόνια ακόμα, θα είναι ο τύπος που έμπλεξε με μια άλλη Cruise (μεγάλε, τι σκεφτόσουν) και θα είναι πάντα ο τιμιότατος καρατερίστας που ξέρει πώς να κάνει μια ταινία μεγάλη. Αφήνω τελευταίο ένα χαρακτηριστικό του, βασικό θα έλεγα, το οποίο τον κυνηγά σε όλες τις ταινίες του (σχεδόν). Το τρέξιμο.

Σε κάθε ταινία του (σχεδόν) ο Τόμας θα έχει μια σκηνή που πατάει μια σπίντα και διανύει οχτακοφτακόσα μέτρα σε δέκα δευτερόλεπτα. Βέγγος σε μια άλλη διάσταση, ο Αμερικανός έχει αφήσει το στίγμα του μέσω και αυτής της παραμέτρου. Διάλεξα τρεις ταινίες από το τεράστιο ρεπερτόριό του, στις οποίες τρέχει του σκοτωμού – ναι βρε, με τα πόδια. Τη μία μάλιστα δεν την αλλάζω με τίποτα. Και μακάρι να τη δούμε και στο θέατρο, εδώ στην Ελλάδα μας, αφού στην ουσία πρόκειται για θεατρική παράσταση.

Days Of Thunder (1990)
Σε βίντεο το είχα πρωτοδεί – φυσικά. Στο soundtrack (που έγραψε ο υπέρτατος Hans Zimmer) ακούμε μέχρι και… Whitesnake! Όσον αφορά τη φωνή τουλάχιστον. O David Coverdale ηχογράφησε το εν λόγω σε κάποιο διάλειμμα πριν από την περιοδεία για το “Slip Of The Tongue”, που είχε κυκλοφορήσει ένα χρόνο πριν. Ο ίδιος ο Cruise ήθελε τον Coverdale σε αυτό το κομμάτι (“Last Note Of Freedom”) και τον έπεισε. To τραγούδι συνυπογράφουν ο τραγουδισταράς, ο ίδιος ο Zimmer και ο Billy Idol. Τι λέγαμε για την πειθώ πιο πάνω; Η ιστορία έχει να κάνει με έναν οδηγό αυτοκινήτων NASCAR (αμερικάνικο ράλι), ο οποίος έρχεται από το πουθενά ήτοι μικρότερες κατηγορίες, για να πρωταγωνιστήσει στις κορυφαίες πίστες ράλι στις ΗΠΑ. Το καστ περιλαμβάνει τον εξαίρετο και Οσκαρικό Robert Duvall, ο οποίος υποδύεται τον μέντορα και «κόουτς» του Cruise και είναι έξοχος πραγματικά. Ένα σύνολο από καρατερίστες ηθοποιούς φιλοξενείται στο φιλμ, όπως ο Michael Rooker ή όπως ο πολυπράγμων Cary Elwes. Πρόκειται για το πρώτο από τα τρία έργα που γύρισε ο Cruise με τη Nicole Kidman, η οποία υποδύεται μια γιατρό που μπλέκει συναισθηματικά με τον ήρωα της ταινίας μας και η οποία σε αυτή την ταινία είναι… πω-ρε-μάγκα-μου! Βλέποντάς την να παίζει, σκέφτηκα να αναθεωρήσω για τις ξανθιές γυναίκες και ίσως να το κατάφερα για μερικά δευτερόλεπτα, πριν ξαναγυρίσω στην καψούρα μου για τις μελαχρινές.

A few good men (1992)
Ο περίφημος Αμερικανός συγγραφέας Aaron Sorkin είχε γράψει την ιστορία βασισμένος σε μια υπόθεση που χειριζόταν η αδελφή του, η οποία είναι δικηγόρος και για τρία χρόνια συνεργαζόταν με το πολεμικό ναυτικό. Ένας πεζοναύτης πέφτει θύμα καψωνιού, κάτι καθόλου περίεργο όταν ο εν λόγω υπηρετεί στο Γκουαντάναμο στην Κούβα, αλλά πολύ περίεργο συνάμα, μια και ο πεζοναύτης πεθαίνει. Οι δύο στρατιώτες που ήταν παρόντες κατηγορούνται για φόνο και η υπόθεση πάει στο ναυτοδικείο. Ο Sorkin το κάνει όλο αυτό παραγωγή για το θέατρο και η παράσταση ανεβαίνει το 1989. Από το 1988 όμως είχε πουλήσει τα δικαιώματα για ταινία στον παραγωγό David Brown, ο οποίος έκανε τη δουλειά του αθόρυβα και αποτελεσματικότατα. Το σενάριο είναι εκπληκτικό. Ένας νεαρός δικηγόρος, απόφοιτος του Χάρβαρντ, γιος μεγαλοδικηγόρου, ο οποίος δεν ζει πια, υπηρετεί στο ναυτικό και μάλλον ετοιμάζεται για τη μεγάλη καριέρα. Οξυδερκής και από εξαιρετική πάστα, δείχνει μεγάλη έφεση στους διακανονισμούς και ξεπετάει τις υποθέσεις σε χρόνο dt. Όταν του ανατίθεται η υπόθεση της δολοφονίας του πεζοναύτη, το μυαλό του δουλεύει πέρα από τα συνήθη όρια του ανθρώπινου εγκέφαλου. Γιατί αυτός; Κλειδί στην υπόθεση είναι ο διοικητής των πεζοναυτών στην Κούβα, ο οποίος καλείται να καταθέσει…

Ο Tom Cruise σκοτώνει στον ρόλο του δικηγόρου! Είναι φαινόμενο, είναι πραγματικός καλλιτέχνης αυτός ο άνθρωπος! Γύριζε τις σκηνές ξανά και ξανά, έκανε διορθώσεις και πάντα έλεγε με το πέρας κάθε σκηνής. «Να το ξανακάνουμε; Σκέφτηκα και κάτι άλλο»… Από την άλλη μεριά, ο Jack Nickolson είναι ΟΛΑ τα λεφτά στη σκηνή του δικαστηρίου (και όχι μόνο, θα πρόσθετα), όταν φτύνει στον Cruise τη φράση “You can’t handle the truth”. Εξαιρετικό το cast, φιλοξενεί μερικούς απίστευτους ηθοποιούς, όπως οι Kevin Bacon, Kiefer Sutherland, Demi Moore. Η τελευταία είναι, όπως συνήθως, υπέροχη στο ρόλο της, «φιλοξενεί» όμως ένα από τα πιο άκυρα κουρέματα/χτενίσματα στην ιστορία του κινηματογράφου. Η ταινία ξεκινά με μια τρομερή επίδειξη συγχρονισμού από την Texas A&M University Corps of Cadets Fish Drill Team, η οποία μας δίνει τα μυαλά στο χέρι από την πρώτη σεκάνς! Ταινιάρα μεγατόνων, ό,τι και να γράψουμε γι’ αυτήν θα είναι λίγο. Με το καλό να ανεβεί και σε κάποιο ελληνικό θέατρο αυτή η παραγωγή.

The firm (1993)
Από τη μια ταινιάρα στην άλλη, στο καπάκι! Δεν έχει περάσει καλά-καλά ένας χρόνος από το “A few good men” και η επόμενη ταινία του Tom Cruise είναι εξίσου τρομερή, μπορεί και καλύτερη. Βασισμένη στο ομώνυμο best seller βιβλίο του John Grisham, σκηνοθετημένη από την Αυτού Ιδιοφυία, το Sydney Pollack, η ταινία αφηγείται την ιστορία ενός λαμπρού αποφοίτου του Χάρβαρντ (τι, πάλι δικηγόρος ο Κρουαζιέρας; Κι απ’ το ίδιο πανεπιστήμιο; Μάστα…) που δέχεται μια ελκυστικότατη προσφορά από μια δικηγορική εταιρεία στο Memphis. Οι παροχές είναι απίστευτες, λίγο αργότερα όμως έρχεται η κατραπακιά της πραγματικότητας. Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να φύγεις από τη «φίρμα». Μέσα σε ένα κουτί που κουβαλάνε τέσσερις. Μαντέψτε ποιος είναι ο πέμπτος της παρέας… Στο φιλμ πρωταγωνιστούν θηρία της υποκριτικής, όπως ο Gene Hackman και ο Ed Harris και η μουσική είναι ένα ρεσιτάλ στο πιάνο από τον τεράστιο Dave Grusin. Δεν θα πω τίποτα για την πλοκή γιατί απλά είναι καταιγιστική και η κάθαρση έρχεται κυριολεκτικά από το πουθενά. Πριν λίγο καιρό την πέτυχα κατά τύχη στην τηλεόραση. Ήταν περασμένη η ώρα και το πρωί δούλευα, πλην όμως… το αφήνεις κάτι τόσο ωραίο; ΕΤΣΙ!

Και στις τρεις αυτές ταινίες ο Τομ τρέχει σε κάποια σκηνή. Και όταν λέμε τρέχει… ξεβιδώνεται στο τρέξιμο. Τώρα, αν σώνει και καλά πρέπει να διαλέξουμε την καλύτερη «απόδοση»… Για δείτε λίγο το παρακάτω βίντεο…

Κώστας Κούλης