Η παράσταση «Ιππόκαμπος» ανεβαίνει στον Χώρο Κ4 και ο πλοηγός του ανθρώπου – διαβάσαμε και μάθαμε τι άλλο σημαίνει η συγκεκριμένη λέξη – πρόκειται να μας απασχολήσει πολιτισμικά, μέσα από τις ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών και τη μουσική. Η Βερόνικα Μπακόλα και ο Δημήτρης Μπούρας, παρέα με τον σπουδαίο μουσικό Βασίλη Ράλλη, θα μας ταξιδέψουν στις γαίες της μνήμης και τις θύμησες που εκείνη προβάλλει στο σεντόνι μας. Μιλήσαμε με τον Βασίλη Ράλλη, μάθαμε για τα της παράστασης και τα μελλοντικά πλάνα του, καθώς και για τον έρωτά του για τη μουσική. Θερμές ευχαριστίες στη Μαρίκα Αρβανιτοπούλου, η οποία φρόντισε να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη.

Πέρα του ότι έχετε συνθέσει την πρωτότυπη μουσική της παράστασης, βρίσκεστε και πάνω στη σκηνή, παράλληλα με τους ηθοποιούς. Πώς γεννήθηκε αυτή η ιδέα; Πόσο δύσκολη ή εύκολη ήταν η εφαρμογή της;
Είναι μεγάλη μου χαρά και τιμή να βρίσκομαι στη συγκεκριμένη παράσταση με τόσο όμορφους ανθρώπους και κυρίως φίλους, λειτουργώντας για το καλό της ομάδας, με αστείρευτη ενέργεια και υπομονή. Οι μουσικές γεννήθηκαν πολύ γρήγορα στις πρόβες και σε προσωπική δουλειά στο σπίτι, με αυτοσχεδιασμούς και διάφορες εναλλαγές. Βρίσκομαι πίσω από τους ηθοποιούς, σε ένα συμπαντικό περιβάλλον, το οποίο δημιουργεί έναν αστρικό και γαλαξιακό χωροχρόνο, όπου όλα μετουσιώνονται. Η αμφίεση του αστροναύτη δίνει ένα συμβολικό χαρακτήρα στον ρόλο του ΙΠΠΟΚΑΜΠΟΥ και στην έννοια που εμείς θέλουμε να εστιάσουμε. Οι ιδέες γεννήθηκαν με συλλογικό τρόπο και η εφαρμογή ήρθε κυρίως από την σκηνοθεσία, τις ερμηνείες και τις χορογραφίες που προσεγγίσαμε για να πετύχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Από την αρχή επίσης θέλαμε η μουσική να κινεί τα νήματα και να μην σταματάει ποτέ, δίνοντας ρυθμό και παλμό που θα σε καθηλώνει μέχρι το τέλος.

Πόσο καιρό κράτησαν οι πρόβες; Εστιάσατε κάπου συγκεκριμένα;
Τα παιδιά προβάρουν αρκετό καιρό με πολύ κόπο και μεράκι. Εγώ κούμπωσα τους τελευταίους δύο μήνες και εστίασα στο να συνδυάσουμε τις αισθητικές μας, κάτι που ήρθε και έδεσε κατευθείαν. Χρησιμοποιούμε διάφορα είδη μουσικής σε κάθε σημείο ανάλογα με τα συναισθήματα και αφήνουμε χώρο στον θεατή να προβληματιστεί και να ταυτιστεί με αυτά. Υπάρχουν κάποια τραγούδια, τα οποία έρχονται στο να συμπληρώσουν το παζλ και διάφορες μελωδίες είτε στην κιθάρα είτε στο πιάνο, που στόχο έχουν να δείξουν το φορτισμένο κλίμα και την ιστορία που εκτυλίσσεται. Παρουσιάζουμε ένα θέμα που αφορά όλους, το οποίο κάθε φορά όμως σκαλίζεται ακόμα πιο βαθιά και απαιτεί, πέρα από πρόβες, έντονη αυτοσυγκέντρωση και ουσία.

Έχετε μία σημαντική διαδρομή στη μουσική, έχετε δισκογραφήσει αρκετές φορές. Αυτό εδώ είναι κάτι εντελώς διαφορετικό;
Είναι κάτι τελείως καινούργιο για μένα και απίστευτα ενδιαφέρον. Αυτό οφείλεται στο εξαιρετικό κείμενο και τη σκηνοθεσία των Κώστα Κουτρούλη και Θύμιου Διαμαντή, στις υπέροχες ερμηνείες της Βερόνικα Μπακόλα και Δημήτρη Μπούρα, στη μοναδική επιμέλεια κίνησης της Εύης Τσακλάνου, που σε συνδυασμό με τη μουσική δημιουργούν ένα ονειρικό περιβάλλον. Για μένα η συγκεκριμένη παράσταση είναι μεγάλο σχολείο, καθώς για μια ώρα υπάρχει μια μυσταγωγική ατμόσφαιρα, όπου όλα παίζουν τον ρόλο τους, από την κάθε νότα, λέξη, μουσική υπόκρουση, ερμηνεία.

Θυμίζει κάτι από συναυλία η διάδραση με το κοινό και τη μουσική σας, όσον αφορά τη ροή της παράστασης;
Μια συναυλία, όπως και μια παράσταση, έχει στόχο να επηρεάσει το κοινό και να το πλημμυρίσει με συναισθήματα, οπότε σίγουρα θυμίζει, απλά είναι διαφορετικός ο τρόπος. Σε κάθε live εμφάνιση, όπως και σε ένα θεατρικό έργο, πρέπει να δίνεις στο εκατό τοις εκατό όλη την ψυχή και το είναι σου, με ευλάβεια και σεβασμό, σαν να είναι η τελευταία φορά. Όταν τελειώνει όλο αυτό και βλέπεις ότι ο κόσμος αγαπάει και ενστερνίζεται αυτό που κάνεις, είναι η μεγαλύτερη επιβράβευση και επιτυχία.

Μέχρι πότε θα είστε στον Χώρο Κ4 με αυτό το έργο;
Όλες οι παραστάσεις μέχρι στιγμής είναι sold-out, κάτι το οποίο μας δίνει μεγάλη χαρά και ώθηση στο να συνεχίσουμε. Έχουμε ακόμα τέσσερις παραστάσεις και σίγουρα θα πάρει παράταση.

Υπάρχουν άλλα πλάνα σας για το μέλλον; Είναι ανακοινώσιμα;
Ετοιμάζω μια μεγάλη συναυλία στο Κύτταρο την Κυριακή 7 Μαΐου, με τη μπάντα μου, πολλά νέα τραγούδια, αρκετές εμφανίσεις σε όλη την Ελλάδα, τις οποίες ανακοινώνω από τις προσωπικές μου σελίδες στα social media και σίγουρα να συνεχίσουμε με την παράσταση που έχουμε φτιάξει με τόση αγάπη.

Πώς αισθανθήκατε όταν μάθατε για το ΠΔ 85;
Νομίζω, ειδικά τα τελευταία τέσσερα χρόνια, ο καλλιτεχνικός χώρος και ο πολιτισμός γενικότερα, δεν υπάρχουν στον χάρτη της κυβέρνησης. Πέρα από όλα τα αδιανόητα που βιώνουμε και ακούμε κάθε μέρα σε ένα «Κράτος δικαίου», το ΠΔ 85 στερεί πλήρως τα επαγγελματικά δικαιώματα και υποβαθμίζει τις σπουδές, την ίδια στιγμή που το ίδιο Προεδρικό Διάταγμα αναγνωρίζει επαγγελματικά δικαιώματα σε απόφοιτους ιδιωτικών κολλεγίων. Η καλλιτεχνική εκπαίδευση στη χώρα μας επιβεβαιώνει έμμεσα το «προνόμιό» μας, την πρόσβασή μας και την ταξική μας συσχέτιση με την τέχνη, καθώς οι περισσότερες καλλιτεχνικές σχολές είναι ιδιωτικές, με ένα πολύ μικρό ποσοστό πρόσβασης στις δημόσιες σχολές. Οι σπουδαστές καλλιτεχνικών σχολών ζούνε με ένα πολύ αυστηρό πρόγραμμα σπουδών, με τη δωδεκάωρη παρουσία σε καθημερινή βάση στις σχολές, η οποία στερεί τη δυνατότητα εργασίας, με την έλλειψη βασικών φοιτητικών δικαιωμάτων. Είναι σαφές πως δεν αναγνωρίζονται οι τριετείς και εντατικές σπουδές, με αποτέλεσμα να υποβιβάζονται σε αποφοίτους λυκείου, κάτι το οποίο είναι τραγικό.

Τι είναι αυτό που σας κάνει να υπηρετείτε τόσο πιστά την τέχνη σας; Ποια η κινητήρια δύναμη;
Είμαι στην κυριολεξία ερωτευμένος και εξαρτημένος με/από τη μουσική και την τέχνη γενικότερα. Εδώ και δέκα χρόνια και ειδικά τα τελευταία έξι που βρίσκομαι στην Αθήνα, δουλεύω καθημερινά και ασταμάτητα με ζωντανές συναυλίες, πέντε ολοκληρωμένα album, single, δύο ταινίες μικρού μήκους, videoclip και πολλές καλλιτεχνικές δραστηριότητες. Η μουσική, το θέατρο και κάθε μορφή τέχνης, έχουν στόχο να αφυπνίσου και να οδηγήσουν στην κάθαρση της ψυχής, οπότε δεν σταματάμε ποτέ και ο δρόμος στο να ψάχνουμε νέες ιδέες και να γινόμαστε καλύτεροι δεν τελειώνει. Το όνειρο μας τρέφει και κάθε καινούργια δημιουργία είναι η αφορμή να γεννιόμαστε ξανά και να ζούμε για τη στιγμή και το έργο που θα μείνει πίσω.

Κώστας Κούλης