Simone Simons

Vermillion

2024 – Nuclear Blast Records

Aeterna

In Love We Rust

Cradle To The Grave (feat. Alyssa White Gluz)

Fight Or Flight

The Weight Of My World

Vermillion Dreams

The Core

Dystopia

R.E.D

Dark Night Of The Soul

H φωνή των Epica αποφάσισε να κυκλοφορήσει σόλο άλμπουμ. Μετά από οκτώ δίσκους με τους ιπτάμενους Ολλανδούς και μετά από δεκαπέντε χρόνια… γενικά! Έπαιρνε τον χρόνο της η Simone Johanna Maria Simons, δεν πίεζε καταστάσεις και φρόντισε να στραφεί στον άνθρωπο που δεν κάνει – σχεδόν – ποτέ λάθος. Ο θεόρατος (σε αξία και θωριά) Arjen Lucassen, o υπέρ-νους πίσω από τους Ayreon, συμμετείχε, εννοείται, στις συνθέσεις, μαζί με τη Simone και τη Lori Linstruth, έχει αναλάβει και την παραγωγή και δηλώνει κάτι παραπάνω από ενθουσιασμένος. Είναι σαν χθες που άκουγα τη Simone να σκοτώνει στο πανέμορφα λυρικό (ή και λυρικά πανέμορφο, αν θέλετε) “Web Of Lies”, παρέα με τον Phideaux Xavier.

Κάπου εκεί κόλλησα με την κοκκινομάλλα θεά. Μμμ… Τι ψεύτης! Με δίνω στεγνά, μια και μπορεί να διαβάσει τούτο εδώ το άρθρο κάνας φίλος και να με κάνει χου σε όλη την Αττικοβοιωτία και τη μισή Αιτωλοακαρνανία. Το κόλλημα ξεκίνησε να υφίσταται όταν κάναμε μία συνέντευξη, περίπου είκοσι ένα χρόνια πριν. Δεν θα μιλήσω καν για το πόσα εγκεφαλικά πάθαμε όταν εμφανίστηκε. Θα τονίσω το πόσο ξεκάθαρα μίλησε για τη μουσική της και για το θέμα «Γυναίκα πίσω από μικρόφωνο». Κάποια στιγμή θα επαναδημοσιεύσω και θα δείτε πόσο σπουδαία καλλιτέχνις ήταν και είναι.

Με το ξεκίνημα, το “Aeterna”, παρατηρούμε πως η κυρία Simons ΔΕΝ τραγουδά όπως στους Epica. Δεν είναι η σοπράνο με τις απίστευτες ψηλές και την οπερετική διάθεση. Το αιγυπτιακό θέμα απλώνεται και τα πλήκτρα δένουν με τα υπόλοιπα όργανα. Να πούμε εδώ πως ο Lucassen παίζει όλα τα όργανα στον δίσκο, εκτός από τύμπανα (Koen Herfst) και μπάσο (Rob van der Loo). Να πούμε επίσης πως συμμετέχει ένα μάτσο κόσμος και πως δεν υπάρχει περίπτωση να μην τους αναφέρουμε όλους εκείνους τους υπέροχους καλλιτέχνες.

Mark Jansen, Alissa White-Gluz, Joost van den Broek (έχει συμμετάσχει και στη σύνθεση του “Dark Night Of The Soul”), Perttu Kivilaakso, John Jaycee Cuijpers, Ben Mathot και Jurriaan Westerveld. Ομαδάρα; Και λίγα γράφω; Μαζί σας!

Στο “Cradle To The Grave” η Simone συμπράττει με τη χαλύβδινη Alissa White-Gluz και μαζί καλπάζουν στον ρυθμό των 12/8, που κυριαρχεί στην εισαγωγή και τα ρεφρέν. Για μια στιγμή πήγα να ψάξω ποιος κάνει καφρωνητικά στο τραγούδι αυτό, το σκέφτηκα για τρία – τέσσερα δευτερόλεπτα και χαμογέλασα γεμάτος ενοχή. Και οι δύο κυρίες είναι απίστευτες στα καθαρά τους και χαζεύουν με το ντουέτο τους.

Ακούστε στο “The Weight Of My World” και αναρωτηθείτε φωναχτά πόσο γάτος είναι ο ψηλός. Κάτι από Pop, κάτι από Ροκ όπερα, με τη Simone να διπλογράφει φωνές και το κομμάτι να κινείται σε δρόμους Industrial, με μια ακαθόριστη σκιά Jethro Tull στο background. Πώς είπατε; Τα έχω χαμένα; Καλά… Για ακούστε μία και πείτε μου.

Το ”Vermillion Dreams” εκτυλίσσεται σαν προσωπικό στοίχημα του Lucassen. Η ενορχήστρωση, εκείνες οι ακουστικές κιθάρες ανάμεσα στα γκάζια… Είναι ευφυής η όλη «πακετοποίηση» του τραγουδιού. Και η φωνητική έκταση της κοκκινομάλλας της επιτρέπει να παρεκτραπεί όσο θέλει. Από τα αγαπημένα μου στο άλμπουμ.

“Dystopia” και μετά το διαστημικό intro μπαίνουμε σε ένα μοτίβο γκαγκαγκαγκαγκάν γκαγκάν, σε mid tempo ταχύτητα, με τη φωνή να βγαίνει ονειρικά και να ακούγεται σχεδόν προζάτη σε σημεία της. Στο “R.E.D”, που ακολουθεί, συμμετέχει ο Mark Jansen (έχει growlάρει και στο “The Core”). Blade Runner κατάσταση και καλή γέφυρα, για να μπει το υπέροχο “Dark Night Of The Soul”. Χωρίς γκάζια, χωρίς ουάργκα, χωρίς πολεμικές ιαχές, ένα τραγούδι για την ψυχή, χωρίς σκοτεινές νύχτες. Ιδανικός επίλογος και μία από τις κορυφαίες συνθέσεις της χρονιάς.

Δεκαπέντε χρόνια σου πήρε για να το κυκλοφορήσεις, ε; Καλά έκανες! Σε αγαπάμε, σε γουστάρουμε, θέλουμε να ανθίζεις συνέχεια και να κάνεις ποικιλόμορφες δουλειές. Καλοτάξιδη, κοπελάρα!

Κώστας Κούλης