Ομολογώ πως δεν το ήξερα ότι υπάρχει ταινία με τίτλο “Invasion, USA”, γυρισμένη το 1952, η οποία μάλιστα έχει κοινά σημεία με τη «δικιά μας», όσον αφορά την ιστορία της. Επειδή όμως δεν με ενδιαφέρει καθόλου η ενασχόληση με την «ξένη», θα σπεύσω να την αγνοήσω και να γράψω για τα καμώματα και κατορθώματα του Θείου Τσακ. Την άλλη θα τη δω κάποια στιγμή. ΑΝ το επιτρέψει ο Carlos Ray…
To σωτήριον έτος 1986 η βιντεομανία χτυπάει. Και όχι απλά κόκκινο. Εκτινάσσεται στα ουράνια και κάνει όλους τους πιτσιρικάδες να τρέχουν στα βιντεοκλαμπατζίδικα και να ενοικιάζουν με το κιλό, με το καρότσι, με ό,τι μπορείτε να φανταστείτε. Καράτε με τον Τζάκι Τσαν; ΟΛΕΣ οι ταινίες που είχε γυρίσει μέχρι τότε. «Το γεράκι» και κάτι άλλες άθλιες καταστάσεις, που θα τις λατρεύουμε μέχρι να ψοφήσουμε (ακόμα και «Το γεράκι ΙΙ», που ούτε καν ο ίδιος ο Τζάκι θα ήθελε να θυμάται), αφού σημάδεψαν την εφηβεία μας, αφού μας έκαναν να πιστέψουμε πως και εμείς έχουμε μαύρη ζώνη δέκα νταν, αφού δεν ήταν δυνατό να χάσουμε, ακόμα κι αν ο Μπρους Λι ερχόταν καταπέναντί μας με ένα στόλο Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ. «Βρε, άμα κατέβω κάτω, θα σας απαυτώσω και τους τέσσερις» και διάφορα χαριτωμένα. Όλες οι ταινίες του Σταλλόνε, όλες οι ταινίες δράσης και… ο Τσακ!
Για μπάσκετ με την παρέα της γειτονιάς, στο γηπεδάκι στα Σελήνια και σε κάποιο διάλλειμα για να βρέξουμε λαιμό και μούτρα, πίνοντας κλασσικά νερό από τη σωλήνα, ένας γνωστός τότε μου πετάει το μυστικό. Με ρωτάει αν έχω δει το «Η δύναμη του ενός». Ακολούθησε η ετοιματζίδικη «Πώς είπατε, ορίστε;» γκριμάτσα, έξι ολόκληρα χρόνια πριν τη Νονά και ο συνομιλητής μου ξεκίνησε να μου αραδιάζει τίτλους. Η ταινία «Κώδικας σιωπής» ήταν η πρώτη που είδα και μέσα σε δέκα μέρες είχα εθιστεί. Μάλλον τόσες φορές την είχα δει. Τσακ και ξερό Uzi και όποιος τολμήσει να αμφισβητήσει, τον περιμένει η στριφογυριστή… Λίγο καιρό μετά και ενώ έκανα το πρώτο διδακτορικό μου στον Αμερικανό ξυλοφορτωτή, ένας ηρωικός συμμαθητής και φίλος μου είπε για την ταινία «Η ώρα του γερακιού». Προφανώς πρόκειται για ένα κλασσικά αποτυχημένο και πατατοειδές «ελληνικό» βάφτισμα και μία από τις πιο μούφες προσπάθειες να αποδοθεί η ιστορία της ταινίας με έναν τίτλο. Δεν μάσησα όμως ούτε με αυτό. Εδώ οι Ρώσοι πάνε να εισβάλουν σε μία χώρα που δεν έχει γίνει ποτέ πόλεμος στο εσωτερικό της, εκτός από τον εμφύλιο, αυτά θα προσέξουμε τώρα; Μέχρι σήμερα οι ΗΠΑ μετρούν πάνω από διακόσιες πενήντα πολεμικές επιχειρήσεις εκτός των συνόρων τους… για το καλό του ανθρώπινου γένους φυσικά. “This is the oil business, yes”?

Φοβερή η ιστορία λοιπόν και στην ταινία έρχονται να συνδράμουν όλες οι μεγάλες δυνάμεις. Οι Menahem Golan και Yoram Globus στην παραγωγή, ο θεόρατος Joseph Zito πίσω από την κάμερα και τα δύο αδέλφια Norris, στο σενάριο και τους διαλόγους. Πολλοί θα υποστηρίξουν ότι ο Zito δεν ήταν ούτε για ζήτω, αφού έχει κάνει πολύ λίγες ταινίες από τότε και είχε μία σχετικά χαριτωμένη καριέρα στην τηλεόραση. Αηδίες, αηδίες! Ο άνθρωπος έχει γυρίσει ΑΥΤΟ! Τσακ! Φατς! Αν και – μεταξύ μας πάντα – ο ίδιος ο Τσακ ΔΕΝ ξαναδούλεψε με τον εν λόγω σκηνοθέτη, αφού ο τελευταίος έκανε του κεφαλιού του και δεν προσέλαβε στην ταινία τη Whoopi Goldberg. O Μεγάλος δεν τα συγχωράει αυτά. Ο Θεός μπορεί. Ο Τσακ ποτέ!
Η ταινία θεωρείται κάργα κιτς και μάλιστα καρακιτσαριό, για μας όμως, τα αγοράκια που μάζευαν «Αγόρι», «Μπλεκ», «Τρουένο» και μερικούς ακόμα τόνους χαρτιού με τετραγωνάκια και σκιτσάκια από τα επτά τους, αυτή η ταινία συγκαταλέγεται στις πολύ – μα πολύ – αγαπημένες. Η φιγούρα του Τσακ, με τα δύο Uzi ανά χείρας ή/και το ρουκετοβόλο, είναι η πλέον χαρακτηριστική αυτού του τύπου ταινιών. Ναι, ναι, εντάξει, αγαπάμε και καραγουστάρουμε Ράμπους και Κομμάντους, αλλά εδώ μιλάμε για τον έρωτα τον ίδιο!
Η μουσική της ταινίας πάλι, ίσως να έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το καρακιτσαριό και τα όσα επιθυμούν να καταμαρτυρήσουν οι πολέμιοι, οι οποίοι δεν υφίστανται, λόγω του ότι έμαθε για την ύπαρξή τους ο ίδιος ο Τσακ. Ο Jay Chattaway, ο οποίος μάλιστα έχει γράψει, μεταξύ άλλων, μουσική για τα τηλεοπτικά Star Trek, έκατσε και δημιούργησε ένα αξεπέραστο θέμα. Επικό, συμφωνικό, μεγαλειώδες και εντελώς ΤσακΝορρικό, το εισαγωγικό της ταινίας, με εκείνο το φοβερό «Ράντανταν» και τα πνευστά από πίσω, ήταν βάλσαμο για τα αυτιά μας και πρέπει να έγδαρα πολλές φορές τον λαιμό μου, προσπαθώντας να αποδώσω μουρμουρίζοντας όλα τα όργανα μαζί. Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί πως το υπέροχο θέμα του Chattaway υιοθετήθηκε και σε άλλη ταινία. Πρόκειται για το φιλμ “Assassination”, του 1987, στο οποίο πρωταγωνιστούσε ο πολύ μεγάλος Charles Bronson. Δεν ξέρω τι και πώς και μέσω ποιων μηχανισμών προέκυψε αυτό, μπορώ να μαντέψω όμως ότι μια και πρόκειται και εδώ για παραγωγή Golan-Globus, ίσως… Ίσως δηλαδή…
Κακά τα ψέματα. Και ο Μακλέιν, όπως και όλοι οι όμοιοί του, είναι όλοι τους καλοδεχούμενοι. Εδώ όμως πρόκειται για ιστορία και μάλιστα για ιστορία χωρίς πολλά πολλά. Την ιστορία των ανεγκέφαλων ταινιών δράσης, χωρίς κάτι ιδιαίτερο. Ξύλο για το ξύλο και εκρήξεις για τις εκρήξεις. Το μήνυμα που ήθελαν να περάσουν; Ποιο μήνυμα; Μου θυμίζει εκείνες τις ατυχείς ατάκες του Zakk Wylde (αυτά κάνει η πρωτότυπη παραγωγή ζύθου), τύπου «Έχουμε τον καλύτερο στρατό και θα τους σκίσουμε τον κώλο»… Φαντάζομαι ότι αν είχαμε τον ίδιο τον Τσακ μαζί μας και συζητούσαμε για την ταινία, το θεωρώ δεδομένο ότι θα είχαμε μουρλαθεί στο γέλιο και – φαντάζομαι κυρίως – με τα αστεία που θα έκανε για την ίδια την ταινία, όπως η με πολλά ερωτηματικά ερμηνεία του «κακού» Richard Lynch ή τα στενά τζιν. Κατά τα άλλα… #monochuck
Κώστας Κούλης
Άμα ξανάρθεις εδώ, θα σου ρίξω τόσες δεξιές κλωτσιές, που θα παρακαλάς για μία αριστερή (Και καλά επιλογάρα – κόλπο του σκηνοθέτη… Παπάρια μάντολες)
0 Comments