Degenerate Mind

Vortex

2024 – Self release

In A Golden Cage
I Walk Alone
Glow In The Abyss
Clouded Sky
Day Zero
Vortex
Nothing Left
Alive

“In A Golden Cage”. Εισαγωγικό σημείωμα. Τύμπανα και… Και τι RIFFAPA είναι τούτη; Μέταλ του σκοτωμού, με κάτι αιγυπτιακό στον στροβιλισμό της και ένα κουπλέ που θα έκανε πολλές μπάντες μεγάλου βεληνεκούς να παραμιλάνε. Στο ρεφρέν φλερτάρουν ακόμα και με το Nu Metal! To σημείο που μένει μόνο του το μπασοτύμπανο, το λατρέψατε; Πώς; Σας ξετρέλανε πιο πολύ το τέμπο σε μισό χρόνο στη συνέχεια; Μου τη φέρατε δηλαδή… ΟΚ, επιφυλάσσομαι, να πάρω εκδίκηση στη συνέχεια.

Είναι το δεύτερο άλμπουμ της ελληνικής μπάντας και τρανή απόδειξη πως με πολλή δουλειά και μόνο καταφέρνεις πολλά πράγματα. Μας άρεσε το “B.L.E.V.E.”, αλλά αυτό εδώ… Έρωτας!

Συνέχεια με το “I Walk Alone” και το θεοβρώμικο μπάσο συμπράττει με τις μελωδικές κιθάρες και – εννοείται – τα στακάτα τύμπανα, για να μπει η φωνή και να θυμίσει συναγερμό. Αν το άκουγε αυτό ο Mike Patton, θα έφερνε κατευθείαν τη ντουντούκα και θα προέτρεπε για πραξικόπημα! H παραγωγή είναι καμπάνα, όλοι και όλα ακούγονται όπως πρέπει και ο συνήθης ύποπτος, Διονύσης Χριστοδουλάτος, έκανε πάλι τα μαγικά του στα CFN Studio, για να έλθει ο επίσης συνήθης ύποπτος, Νάσος Νομικός (VU Productions mastering studio), να επιμεληθεί το mastering.

“Glow In The Abyss” και το κατά τι πιο αργό από mid tempo κοπάνημα, μας κάνει το ίδιο, αφού καταστρέφει τον αυχένα με την ίδια ποιότητα και αποτελεσματικότητα. Ακολουθεί το “Clouded Sky”, με τις θολές κιθάρες στο ξεκίνημα, με τη φωνή να οδηγεί. Μπουκάρουν και τα υπόλοιπα όργανα. Γκάζι και κάγκελο για μπάσο, με μία πολύ ενδιαφέρουσα φωνητική δομή και το αγαπημένο μου από το άλμπουμ. Να παρακαλέσω για βίντεο;

Ακολουθεί το “Day Zero”, με μία απίστευτα κινηματογραφική εισαγωγή. Είναι το δικό τους μανιφέστο, όσον αφορά εκείνη τη μέρα που θα σημάνει την αρχή κάθε εφιάλτη. Την απόλυτη γιορτή της δυστοπίας. «Μέρα μηδέν, πουθενά δεν μπορώ να πάω. Τα έχω σιχαθεί όλα». Επιθετικότητα και ενορχήστρωση από μπετόν. Το σόλο είναι θεματικό και ακούγεται σαν πύρινη γλώσσα που τρυπά ανθρώπινο σώμα. Στη συνέχεια «εισέρχεται» το “Vortex”. Θεματάρα στις κιθάρες και όλα τα όργανα ρίχνονται στη μάχη. Ροκάκι με Μέταλ μπουφάν και κράνος. Μικροφωνισμός πριν σκάσει η φωνή. Πριμάτη, ενοχλητική, εριστική, έτοιμη για καυγά.

To “Nothing Left” ξεκινάει επίσης αέρινα. Ο αρπισμός μας πάει στην ηλεκτρική του έκδοση και το rhythm section λυσσομανά πάνω στις εξάχορδες φόρμες. Σπάσιμο και ηπιότητα, για να έλθει ξανά το γκάζι. Το ρεφρέν προδιαθέτει και παρακινεί για ξύλο. Είναι μία μελωδική επίθεση ή μια επιθετική μελωδία. Και στο καπάκι αυτό το Porcupine Tree μοτίβο, με τα «αγνά» θέματα, πριν έλθουν ξανά οι «βάρβαροι». Υποψήφιο για βίντεο και τούτο εδώ και άνετα μάλιστα. Πώς είπατε; Το έχουν κάνει ΗΔΗ βίντεο; Πού είναι τα στελέχη του περιοδικού, να υποκλιθούν μπροστά μου;

Straight forward προπηλακισμός από το “Alive”, το οποίο ακούγεται σαν να συμμαχούν όλες οι καφρίλες με όλες τις πόζες και στη μέση να είναι οι Motorhead, οι Ramones, οι NWOBHM μπάντες και οι… όχι, δεν θα το πω. Όχι, θα το πω. Και οι System Of A Down. Ό,τι πρέπει για συναυλίες, για ξύλο στις πρώτες σειρές, για πολύ ιδρώτα. Ένας εντυπωσιακός επίλογος για ένα εντυπωσιακό άλμπουμ, με καταπληκτικό εξώφυλλο, δημιουργημένο από τον μετρ του είδους, τον Γιάννη Νάκο (Remedy art design). Ανυπομονώ για το μπλουζάκι.

Το ακούω και το ξανακούω. Και το ψηφίζω για όποια λίστα θέτε. Η μουσική των παιδιών, τα τραγούδια των παιδιών, είναι μελετημένα, είναι από την ψυχή τους, είναι δύναμη και πώρωση. Μου κάνει, μου φτάνει, μου περισσεύει, πέρας ακροάσεως. Καλοτάξιδο, κύριοι!

Κώστας Κούλης

Buy the album HERE!