Παρατηρώντες: Ξέρξης @ Θέατρο Αλκμήνη

Ο Ξέρξης ο Α’, βασιλιάς των Περσών και φαραώ της Αιγύπτου, έζησε μόλις πενήντα τέσσερα χρόνια (κλασσικά δολοφονήθηκε) και βασίλεψε τα είκοσι ένα από αυτά. Το όνομά του σημαίνει «Κυρίαρχος ηρώων» και ο ίδιος έμεινε στην ιστορία για τις απίστευτες ήττες που υπέστη από τους Έλληνες, κατά τη διάρκεια των περσικών πολέμων. Μέχρι εδώ όλα καλά. Τίποτα το περίεργο και τίποτα το μυστήριο. Ο Ξέρξης όμως ήταν και φλογερός εραστής.

Παντρεύτηκε δεκαεπτά γυναίκες – παρακαλώ πολύ δηλαδή – και απέκτησε από αυτές ΠΟΛΛΑ παιδιά. Και κάπου εδώ τέμνεται η «ποιότητα» του Πέρση άνακτα με τις ηρωίδες στη σκηνή.

Τέσσερις φιλενάδες, κολλητές και αυτοκόλλητες, συναντώνται συχνά πυκνά και μοιράζονται αυτά που τους συνέβησαν τις μέρες που μεσολάβησαν από την προηγούμενη συνάντησή τους. Δικηγόρος η μία, γιατρός η άλλη, σούπερ μοδίστρα η τρίτη και καθηγήτρια (και οσονούπω συγγραφέας) η έσχατη της παρέας. Μαζεύονται και μιλάνε για τα δικά τους. Δηλαδή για άντρες. Έτσι κι αλλιώς – και μην το αρνείστε οι κυρίες, γιατί εκτίθεστε – όταν ξεκινάνε να κουβεντιάζουν οι γυναικοπαρέες, έντεκα στα δέκα θέματα που θα θίξουν, αφορούν τους άντρες και δη τους γκόμενους.

Επιτυχίες, αποτυχίες, ευσεβείς πόθοι και απογοητεύσεις. Μα κανένας να μην είναι της προκοπής πια; Και τι γίνεται σε περιπτώσεις και περιόδους «ξηρασίας»; Τη λύση θα δώσει ένας πωλητής μεγάλης εταιρείας «διαφόρων ειδών», ο οποίος έχει φέρει μαζί του, για επίδειξη, το «τάπερ» του μέλλοντος. Έναν hi-tech δονητή, o οποίος μάλιστα φέρει το όνομα… Ναι, καλά το μαντέψατε. Ξέρξης ιζ δε νιου μπλακ…

Μία δροσερή, ζουμερή και καλοκουμπωμένη τετράδα μας περιμένει στη σκηνή του θεάτρου. Τέσσερις κυρίες, οι οποίες πάνω από όλα διασκεδάζουν με το έργο και τους ρόλους τους. Κάπου το ζουν όλο αυτό, κάπου το κανιβαλίζουν χαριτωμένα, κάπου το αφήνουν να διαδράσει με το κοινό. Οι κυρίες Γεωργία Πιλιτσίδου, Κωνσταντίνα Μυρίτη, Αλεξάνδρα Μπαούση και Πηνελόπη Μπουρλή έχουν δέσει με χάρη με τους χαρακτήρες που ενσαρκώνουν και ειλικρινά δεν θα μπορούσα να φανταστώ να έχουν δοθεί σε εκείνες άλλοι ρόλοι από αυτούς που υποδύονται. Η κίνησή τους είναι φυσικότατη, οι ατάκες τους απλές και ανθρώπινες και οι στιχομυθίες μεταξύ τους ακόμα πιο φυσικές.

Η κυρία Μαρία Δριμή (η οποία είναι και γιατρός, είναι και φιλόλογος και ο κατάλογος δεν έχει τέλος) υπογράφει το κείμενο και έχει κάνει το εξής ριζοσπαστικό. Έχει πάρει από το κουαρτέτο των κυριών της Νέας Υόρκης τη λάμψη της μεγαλούπολης και την έχει αντικαταστήσει με την ηλιοφάνεια των γειτονιών της Αθήνας. Από το Ψυχικό στην Καλλιθέα και από το τώρα στο εδώ. Οι εναλλαγές σε συναισθήματα και οι εντάσεις μεταξύ των τεσσάρων είναι όπως ακριβώς θα τις περιμέναμε στο δικό μας περιβάλλον. Δεν υπάρχουν σαπουνόπερες εδώ. Μόνο αγνό γέλιο, που βγαίνει αβίαστα στους θεατές.

Ο πέμπτος της παρέας… Σοβαρά τώρα, νομίζατε ότι θα καθαρίζατε τόσο εύκολα; Ο πέμπτος της παρέας λοιπόν, ο Αλκιβιάδης, ο πωλητής του σούπερ-ντούπερ-ντιλντοειδούς, κατά κόσμον Γιάννης Καραμάνος, είναι το κερασάκι στην τούρτα. Καλαίσθητα εξωφρενικός στην εκφορά του, μου θύμισε τον αξέχαστο Meshach Taylor, ο οποίος είχε παρουσιάσει μία τέτοια εκθαμβωτική περσόνα στην ταινία “Mannequin”. H σκηνοθεσία του ευφυέστατου κυρίου Γιώργη Κοντοπόδη βοήθησε στο να φανεί το τάλαντο των πέντε ηθοποιών, αφήνοντάς τους να παίξουν με το κείμενο και να κοιτάξουν «λίγο πιο κει», βάζοντας τις δικές τους πινελιές. Ακόμα και παίζοντας με το κοινό, όπως στην υπέροχη σκηνή με το σβήσιμο της τούρτας γενεθλίων.

Το οποίο κοινό τώρα… Εδώ μπερδεύτηκα λιγάκι… Λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση, ήταν το χειρότερο – με διαφορά μάλιστα – κοινό που έχω δει ποτέ σε θεατρική αίθουσα. Μιλούσαν όλοι μεταξύ τους, άλλαζαν θέσεις συνεχώς, λες και ήταν οκτάχρονα σε εκδρομικό πούλμαν, έκαναν ό,τι μπορούσαν για γίνουν αντιπαθείς και γενικά προκαλούσαν χάος και τίποτε άλλο. Και ο ένας από αυτούς έλεγε ότι θα πήγαινε για τσάι στο «Μεγάλη Βρετανία». Κάνε μας τη χάρη, ρε σκερβελέ! Και όταν ξεκίνησε η παράσταση… Μεταμορφώθηκαν! Χτυπούσαν παλαμάκια, συμμετείχαν κόσμια (εκτός από μία περίπτωση, που ευτυχώς τη χειρίστηκαν όμορφα οι ηθοποιοί) και γενικά έδωσαν ένα πολύ όμορφο χρώμα στην όλη βραδιά. Κύριε πρόεδρε… δικαίωμα!

Δροσάτη παράσταση. Ιδανική για Σάββατο απόγευμα μάλιστα. Παρακολουθείς, περνάς καλά και στη συνέχεια σκέφτεσαι τους φίλους σου. Γιατί αυτή είναι η ουσία του έργου. Η φιλία και πώς εκείνη στέκεται πάνω απ’ όλα. Όσο για τον Ξέρξη… τον περίμενε στη γωνία ο Αρτάβανος ήτοι Ηρακλής. Πώς είπατε; Δεν καταλαβαίνετε τίποτα; Να πάτε να δείτε την παράσταση! Ορίστε μας!

Κώστας Κούλης

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Κείμενο: Μαρία Δριμή

Σκηνοθεσία: Γιώργης Κοντοπόδης

Βοηθός σκηνοθέτη: Πηνελόπη Μπουρλή

Σκηνικά: Πηνελόπη Μπουρλή

Φωτισμοί: Γιώργης Κοντοπόδης

Μουσική Επιμέλεια : Γιώργης Κοντοπόδης

Bίντεο: Μαριαλένα Μπόη

Κοστούμια: Έλλη Δριμή

Κίνηση: Γιώργης Κοντοπόδης

Διανομή

Μίνα : Γεωργία Πιλιτσίδου

Φαίη: Κωνσταντίνα Μυρίτη