Παρατηρώντες: Tabula Rasa @ Θέατρο Μικρός Κεραμεικός

Η ερμηνεία των ονείρων… Σαν σκηνές ταινίας… Πρώτο take. Έχουμε το κείμενο, το έχουμε διαβάσει, το έχουμε μάθει, αλλά δεν μας είναι σίγουρο. Αυτοσχεδιάζουμε και λιγάκι, λέμε κάτι σαν ματσαφολιά σε κάθε δεύτερη ατάκα που μας στοχεύει. Στο δεύτερο take έχουμε την πληροφορία και πάμε την κουβέντα ένα βήμα πιο κάτω. Στο τρίτο take πάλι… Δυσανασχετούμε με την τροπή της στιχομυθίας. Ναι, θέλουμε να περπατήσουμε στη βροχή. Κι τι έγινε αν βραχούμε δηλαδή; Δεν είμαστε δα κι από ζάχαρη…

Μία σύγχρονη Αλίκη πέφτει στη μεταμοντέρνα κουνελότρυπα και στην άλλη άκρη του δοκιμαστικού σωλήνα συναντιέται με ένα ον που μπορεί να της «δώσει» ιστορίες. Αρκεί να διαλέξει εκείνη ποια επιθυμεί. Μπορεί, καθώς φαίνεται, να έχει όποιον ρόλο της αρέσει. Οι δύο «συμπρωταγωνιστές» της βρίσκονται κάπου στον χώρο και το μόνο που μένει είναι να δοθεί η εντολή να εκτελεστεί το «λιμπρέτο». Έτσι η Αλίκη της ιστορίας μας θα βιώσει τη σχέση, την ένταση, τη διαφωνία και το μεγάλο ερώτημα. Τελικά οι άνθρωποι έχουν την τάση να τα κάνουν όλα δύσκολα;

Δύσκολο και δύσβατο το μονοπάτι. Μιλάμε για ένα πολύ απαιτητικό κείμενο, αφού ναι μεν οι εναλλακτικές των ιστοριών είναι εκεί, αλλά ο τρόπος πραγμάτωσης φαίνεται πολύ δύσκολος. Το κείμενο υπογράφει ο κύριος Βαγγέλης Μάγειρος (πρόκειται για κείμενο βασισμένο στο μονόπρακτο του Αστέριου Γούσιου «Η Μάσκα»), ο οποίος έχει αναλάβει και τη σκηνοθεσία και την ορίζει και στα δύο επίπεδα της σκηνής (έχει επιμεληθεί επίσης τη σκηνογραφία και την ενδυματολογία). Οι τέσσερις ηθοποιοί κινούνται πάντα σύμφωνα με τις ιστορίες και τις «παρεμβάσεις» πάνω σε αυτές. Η κυρία Χρύσα Νταή, η οποία υποδύεται την κοπέλα – την οποία βαφτίσαμε, αυθαίρετα αλλά όχι τυχαία, Αλίκη – που φτάνει σε μία χώρα-μεσοτοιχία με τη γη του ποτέ, έχει κλειδώσει στον χαρακτήρα της, υιοθετώντας ακόμα και ένα άβολο περπάτημα, για να δείξει πως βρίσκεται εντελώς έξω από τα νερά της.

Ο κύριος Απόστολος Μαλεμπιτζής, στον ρόλο του… τρελοκαπελά ίσως; Του κονφερασιέ από το “Alegria” ίσως; Τι χαρακτήρας πάλι κι αυτός… Και τι ερμηνεία! Ίσως να μιλάμε για μία από τις πιο ριζοσπαστικές προσεγγίσεις της σεζόν που διανύουμε. Τρομερή αντίληψη, άψογη εκτέλεση, ακόμα κι αν το κείμενο δεν χαρίζεται σε κανέναν, με τις ατάκες είναι περιτυλιγμένες από την οξύνοια του συγκεκριμένου καλλιτέχνη. Στο αυτό επίπεδο και με μία πλαστικότητα και ξεχωριστή ευελιξία, συναντάμε το ερμηνευτικό ζευγάρι του κυρίου Τάσου Προβιά και της κυρίας Κωνσταντίνας Σκανδάλη, οι οποίοι σπάζουν σε χίλια κομμάτια και ένα σωρό ρόλους, δίνοντας μία εντυπωσιακή κίνηση στην εξέλιξη του έργου.

Ένα «Τρέξε Λόλα Τρέξε» με κάτι από σουρεάλ του αξέχαστου Κρόνεμπεργκ. Θα μπορούσατε να ταυτιστείτε με τα πρόσωπα που κινούνται στη σκηνή; Θα μπορούσατε να αναρωτηθείτε αν υπάρχει και άλλη «εναλλακτική» των σκηνών και «απλά» δεν έτυχε να παιχτεί; Οι τέσσερις ηθοποιοί κινούνται παράλληλα μεταξύ τους, αλλά όταν τέμνονται… Και όχι, δεν πρόκειται για υπερβολή. Κινούνται στις τρεις διαστάσεις, κατά συνέπεια οι παράλληλες τροχιές των δύο διαστάσεων, τέμνονται στην τρίτη και κάπως έτσι γεννιούνται οι ιστορίες, οι αντιδράσεις, οι εντάσεις, οι παύσεις και οι επόμενες ιστορίες. Η Αλίκη ποτέ άλλοτε δεν ένιωσε τόσο αμήχανα. Και ίσως να ήταν η μοναδική φορά που να της άρεσε αυτό.

Κώστας Κούλης

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.