Μουσική παράσταση: Χρήστος Λεοντής, «Αριστοφάνεια» @ Ωδείο Ηρώδου Αττικού

Που λέτε, καλά μου παιδιά, ο κύριος Σταμάτης Κραουνάκης αποφάσισε να ντυθεί Αριστοφάνης. Πήρε παραμάσχαλα τα χαρτιά του και ξεκίνησε να μιλάει. Και να λούζει. Άπαντες. Δεν γλύτωσε κανείς. Όσοι αποφάνθηκαν πιπεράτα, κέρδισαν μία πρόσκληση για το backstage. Μπα, ποτέ δεν πήγαν, αλλά η πρόθεση μετράει. Και η απάντηση. Όσοι πάλι του μίλησαν για αλκοόλ, εισέπραξαν μία ντελικάτη άρνηση. Ο ποιητής απέχει. Και όσοι – καθ’ υπόδειξη του αυτού ποιητή – φώναξαν δυνατά το επώνυμό μου… Ε, αυτοί πλέον μπορούν να καυχώνται ότι ήταν παρόντες στη γέννηση μίας νέας κραυγής, πολλαπλών χρήσεων.

Μία μουσική παράσταση από τις λίγες. Τραγούδια που πατούσαν σε έργα του τεράστιου αρχαίου Έλληνα δημιουργού, εντυπωσιακές ενορχηστρώσεις και μία ορχήστρα που μπορούσε να παίξει τα πάντα. Μέτρησα τραγούδια σε 3/4, σε 6/8, σε 7/8, 8/8, μέχρι και εννιά και δέκα όγδοα! Προγκρεσσιβάδες, όσοι ήσαστε εκεί στις κερκίδες του Ηρωδείου, πώς σας φάνηκε; Σας έπεσε το σαγόνι στην ορχήστρα; Μαζί σας!

Ο κύριος Χρήστος Λεοντής ξεκίνησε τη γιορτή, δεκαοκτώ λεπτά μετά τις εννιά. Μίλησε για τις κουβέντες του με τον Αριστοφάνη, ήταν απλός, περιεκτικός και χιουμοριστικός και στη συνέχεια ανέβηκε στο πόντιουμ. Εκείνη τη στιγμή μπούκαραν και οι χορωδίες, με τη δύναμη και το τάλαντο φωτεινών ρούχων και γάργαρων φωνών, καθώς και το πάθος των νεαρών ηθοποιών – και πολλά περισσότερα – του Θεάτρου Τέχνης.

Δίπλα στον μαέστρο ένας έτερος μαέστρος στο πιάνο, πάνω από μια ντουζίνα εξαίρετοι παίχτες και τέσσερις πανάξιοι τραγουδιστές. Τρομερός ο κύριος Τάσης Χριστογιαννόπουλος, ένας βαρύτονος που θα μπορούσε άνετα να είναι λυρικός τενόρος – και λίγα γράφω – και από κοντά ο κύριος Πέτρος Δαμουλής, με τη θαυμάσια χροιά και το θεατράλε ύφος. Όσο για τις δύο κυρίες, η κυρία Ιωάννα Φόρτη ήταν απόλυτα συγκινητική, ενώ η κυρία Αγγελική Τουμπανάκη πρέπει να το διασκέδασε πιο πολύ από όλους του παρευρισκόμενους. Μοιράστηκαν τα τραγούδια με κέφι, με ενθουσιασμό, με συγκέντρωση σε αυτό, για το οποίο κλήθηκαν να εμφανιστούν.

Ο μαέστρος μας έκανε να δακρύσουμε όταν αναφέρθηκε σε έναν μοναδικό σολίστ της φυσαρμόνικας, τον οποίο είχε πάντα κοντά του στις συναυλίες του. Πενήντα δύο χρόνια είναι αυτά και όταν ο τελευταίος έπρεπε κάποια στιγμή να σταματήσει… Τότε μίλησαν οι προβολείς του Ηρωδείου και η τεχνολογία. Ο κύριος Μάνος Αβαράκης, ο οποίος καθόταν πολύ κοντά στη σκηνή, έγινε κεντρικό θέμα του spotlight! Χαιρέτησε το κοινό, είπε δυο κουβέντες από καρδιάς και έπαιξε σε ένα κομμάτι, αποτυπώνοντας με τη φυσαρμόνικα, ανάμεσα στα κουπλεδορεφρέν, το «Χάρτινο Το Φεγγαράκι» με υπέροχη φινέτσα. Μία από τις μαγικές στιγμές της βραδιάς.

Ο Κραουνάκης ήταν πραγματικός ποταμός. Μιλούσε συχνά πυκνά με το κοινό, έβγαλε πολύ γέλιο και ήταν απολαυστικός, ιδίως όταν τα ‘χωσε στην κυρούλα με τη στέκα, για το κλείσιμο του Ηρωδείου, για «ανακαίνιση». Τρία χρόνια; Καλά, θα το χτίσετε ξανά από την αρχή; Ο ίδιος πάλι, προς το τέλος της μουσικής παράστασης, έδωσε το έναυσμα για το σύνθημα. Μάλλον… για τα συνθήματα. Λευτεριά στην Παλαιστίνη! Λευτεριά στην Κύπρο! Ελπίζω να μην στείλει ο αντιτουριστικός κάνα εξώδικο για καταπάτηση του ρατσιστικού νόμου…

Στο τελευταίο μέρος παρακολουθήσαμε κάτι απίστευτα γλυκύ και συγκινητικό. Ένας καλός χαμός, από παιδάκια ντυμένα στα λευκά (Xορωδία του CGS, Εκπαιδευτήρια Κωστέα – Γείτονα), με συνοδό την κυρία Κλαυδία, συνέδεσε φωνές και συναίσθημα και η Ειρήνη ξεπρόβαλε, πιο αναγκαία και πιο επιτακτική από ποτέ. Ο Αριστοφάνης τρόλαρε το σύμπαν δυόμισι χιλιάδες χρόνια πριν. Και δεν σταματά να το κάνει, μέσω των έργων του.

Όσοι ήταν εκεί, μόνο κέρδος είχαν. Είδαν και απόλαυσαν έναν σπάνιο συγκερασμό ήχων, πρόζας, δεξιοτεχνίας και μεγαλοσύνης. Μπήκε με το δεξί η νέα σεζόν. Μοναδική παραφωνία η ώρα πέρατος του έργου. Το τελευταίο χειροκρότημα έπεσε στις δώδεκα και κάτι και ο κόσμος ήταν έξω από το Ηρώδειο γύρω στις δωδεκάμισι. Όπως καταλαβαίνετε, ούτε μετρό προλάβαμε ούτε τίποτα. Αν όλα είχαν ξεκινήσει μία ώρα πριν, κάτι εφικτό φαντάζομαι, τότε όλα θα είχαν περατωθεί γύρω στις έντεκα και μισή. Χωρίς να αγκομαχάμε για την επιστροφή, χωρίς να χρυσώνουμε τους ταξιτζήδες. Μήπως κάποιος να το σκεφτόταν αυτό, από τη διοργάνωση; Όχι πολλοί… Ένας να το σκεφτόταν…

Κώστας Κούλης

Η μουσική αυτή παράσταση βασίζεται στη μουσική που έγραψε ο Χρήστος Λεοντής για τις παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης και του Εθνικού Θεάτρου, στην Επίδαυρο, για τις κωμωδίες του Αριστοφάνη: Αχαρνείς, Πλούτος, Εκκλησιάζουσες, Σφήκες, Ιππείς, Λυσιστράτη, Ειρήνη.

«Χείμαρρος οι μελωδίες και τα τραγούδια σε μια ουράνια αρμονία»

όπως ονειρεύεται και ο ποιητής.

τον Αριστοφάνη υποδύεται

o Σταμάτης Κραουνάκης

Ερμηνεύουν

Τάσης Χριστογιαννόπουλος, Ιωάννα Φόρτη,

Αγγελική Τουμπανάκη, Πέτρος Δαμουλής

και ηKlavdia

Συμμετέχουν

η 16μελής ορχήστρα που αποτελείται από τη

Λαϊκή Ορχήστρα του Χρήστου Λεοντή και οι Polis Ensemble.

Οι Τρείς χορωδίες που αποτελούν τον Χορό είναι: