Το θεατρικό έργο “18/9” είναι ένας σπαρακτικός μονόλογος, που εστιάζει στην ένταση, την αγωνία και τον αγώνα απέναντι στη βία και την αδικία, με κεντρικό θέμα την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής και τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Στην παράσταση, η οποία συνδέεται άμεσα με την ιστορική δίκη, που αποκάλυψε τον ναζιστικό χαρακτήρα της οργάνωσης, παρουσιάζονται όχι μόνο τα γεγονότα της δολοφονίας, αλλά και το βαθύ κοινωνικό και πολιτικό αντίκτυπο που προκάλεσε στην ελληνική κοινωνία.
Ο τίτλος “18/9” αναφέρεται στην ημερομηνία της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, ο οποίος έπεσε θύμα της ρατσιστικής και φασιστικής βίας της Χρυσής Αυγής. Το έργο, ωστόσο, δεν περιορίζεται μόνο στην καταγραφή των γεγονότων, αλλά διερευνά τον ψυχισμό και τις συνέπειες αυτής της τραγικής νύχτας στους ανθρώπους που την έζησαν και συγκεκριμένα τον ψυχισμό της πρωταγωνίστριας.
Στο κέντρο της αφήγησης βρίσκεται η Δώρα Χρυσικού, η οποία υποδύεται ένα νεαρό κορίτσι που υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας ενός ακροδεξιού εγκλήματος. Μέσα από τη ματιά της, το κοινό παρακολουθεί πώς η ζωή της αλλάζει δραματικά μετά το συμβάν. Αναγκάζεται να αντιμετωπίσει σκληρές αλήθειες και να παλέψει με αδυσώπητα διλήμματα. Η αφήγησή της είναι μια μορφή προσωπικής εξομολόγησης, ένας εσωτερικός μονόλογος, που εκφράζει τον φόβο, τη σύγχυση, αλλά και την αποφασιστικότητα να σταθεί απέναντι στη βία και την αδικία.

Μέσα από το έργο ξεδιπλώνεται σιγά σιγά ο χαρακτήρας της πρωταγωνίστριας. Είναι ένα δραματικό πρόσωπο, που βιώνει ταυτόχρονα την «ατυχία» και την «τύχη» να γίνει μία από τους αυτόπτες μάρτυρες της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα. Από τη μία πλευρά, η «ατυχία» έγκειται στο γεγονός ότι έρχεται αντιμέτωπη με τη σκληρή πραγματικότητα της αδικίας, της ανέχειας και των τύψεων που την καταδιώκουν όλα αυτά τα χρόνια, επηρεάζοντας βαθιά την ίδια και την οικογένειά της. Από την άλλη, μέσα από αυτή την τραυματική εμπειρία, ανακαλύπτει απροσδόκητες πτυχές του εαυτού της, δυνάμεις και αντοχές που δεν γνώριζε ότι διέθετε, μετατρέποντας τη δοκιμασία αυτή σε μια διαδικασία εσωτερικής ανακάλυψης και προσωπικής εξέλιξης. Η ηρωίδα δεν είναι μια ακατανίκητη, ατρόμητη ή εξιδανικευμένη μορφή. Αντίθετα, είναι μια βαθιά ανθρώπινη παρουσία,
γεμάτη ευαισθησίες και αδυναμίες. Η εύθραυστη φύση της την κάνει διάφανη μπροστά στο κοινό, αποκαλύπτοντας τα εσωτερικά της τραύματα και τους φόβους που την κυριεύουν.
Μέσα από τον μονόλογό της θίγει τον ρόλο που διαδραμάτισαν οι δικαστές, οι αστυνομικοί και οι πολιτικοί στη διαχείριση και συγκάλυψη του εγκλήματος. Αναφέρεται στην αδιαφορία και την απάθεια των αρχών, με φράσεις που λειτουργούν ως κεντρικά σημεία του έργου. Εκφράσεις όπως «Μην ανακατεύεσαι και ας μυρίζει παντού φωτιά», αποτυπώνουν την ανοχή και τη σιωπηρή συνενοχή της κοινωνίας. Η φράση «Το κακό δεν έχει τέλος. Απλώνεται» τονίζει τη συνεχιζόμενη διάβρωση του κοινωνικού ιστού από τη βία και τον φασισμό. Οι λέξεις «Δεν τ’ ακούς, δεν υπάρχουν» αντικατοπτρίζουν την εκούσια άγνοια και την αδιαφορία απέναντι στην αλήθεια, ενώ το «Δηλώνουν αθώοι κοιτάζοντας το κακό στα μάτια» εκφράζει την τραγική ειρωνεία της αθώωσης αυτών που ευθύνονται για τη βία, κοιτώντας κατάματα τη φρίκη που δημιούργησαν. Αυτά τα σημεία αναδεικνύουν την κριτική που ασκεί το έργο στις δομές εξουσίας και την κοινωνική ευθύνη.

Το κείμενο, γραμμένο από τον Κοραή Δαμάτη και τη Μαρία Λούκα, βασίζεται σε αληθινές μαρτυρίες και πραγματικά περιστατικά, τα οποία συνδέονται με τη δίκη της Χρυσής Αυγής. Η μυθοπλασία μπλέκεται με την αλήθεια, δημιουργώντας μια έντονα συναισθηματική και κοινωνικά φορτισμένη αφήγηση, που αντικατοπτρίζει τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα και την εσωτερική καταπίεση.
Η σκηνοθεσία ανήκει στον Κοραή Δαμάτη, ο οποίος επιδιώκει να αναδείξει την ψυχολογική πίεση και τον αγώνα των ανθρώπων που βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον ακροδεξιό τρόμο. Η παράσταση επιδιώκει να υπενθυμίσει στο κοινό τον ρόλο της ατομικής και συλλογικής ευθύνης απέναντι στα φαινόμενα βίας και φασισμού.
Μέσα από αυτό το έργο, οι συντελεστές επιδιώκουν να τιμήσουν τη μνήμη του Παύλου Φύσσα, αλλά και να αναδείξουν το ευρύτερο κοινωνικό ζήτημα του φασισμού, το οποίο παραμένει επίκαιρο στην Ελλάδα και τον κόσμο.
Ανθή Κωστοπούλου
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.
Απο 10/10/2024 εως 03/11/2024
Πειραιώς 206 , Ταύρος (ύψος Χαμοστέρνας) Πέμπτη/Παρασκευή/Σάββατο: 20:30
Σάββατο: 18:30
Κυριακή: 19:30( μετά την παράσταση ακολουθεί συζήτηση με το κοινό)
Τιμές Εισιτηρίων:Γενική είσοδος: 15€ Μειωμένο: 12€ Ανέργων: 10€
Πληροφορίες:Προπώληση εισιτηρίων στο ticket-services
Link Εισιτηρίων:https://www.ticketservices.gr/event/mcf-dekaokto-enatou/ Διάρκεια:70 λεπτά
Παίζουν: Δώρα Χρυσικού, Εκφώνηση δελτίου ειδήσεων: Νατάσα Γιάμαλη , Φωνή μητέρας: Ασπασία Κράλλη
Σκηνοθεσία:Κοραής Δαμάτης
Σενάριο:Μαρία Λούκα, Κοραής Δαμάτης, Συμμετοχή στην α’ γραφή του δικαστικού κειμένου: Χρύσα Λύκου
Σκηνικά:Αρετή Μουστάκα Κοστούμια:Βασιλική Σύρμα
Μουσική Διεύθυνση:Παύλος Ιωάννου Φωτισμοί:Νίκος Βλασσόπουλος
Φωτογραφίες:Μάριος Λώλος , Αλέξανδρος Κατσής
0 Comments