Desolation Row

Afraid To Dream

2024 – Self release

Chasing Shadows
Mercury
Better Without Me
Peaceful Scenes
Bad Neighborhood

Αρχικά να πω ότι καλώς ορίζουμε όλους τους νέους ανθρώπους, οι οποίοι από νωρίς μπαίνουν «στα βάσανα» της δισκογραφίας. Ένα σεξτέτο, αποτελούμενο από φοβερούς και τρομερούς πιτσιρικάδες, κυκλοφορεί το πρώτο του ΕΡ. Πέντε τραγούδια πρωτότυπα, δικά τους, παιγμένα από αυτά τα παιδιά. Εισαγωγή με το “Chasing Shadows”, με τις κιθάρες να παίζουν ένα χαρακτηριστικό riff και να μας ταξιδεύουν περίπου είκοσι έξι χρόνια πίσω. Τα παιδιά δεν είναι εντάξει; Μωρέ, είναι και παραείναι! Μπουκάρουν όλα τα όργανα και τελευταία η φωνή. Ένρινη κατά τι, ειρωνική, με χαρακτηριστική χροιά και εξαιρετικά δεύτερα φωνητικά. Θα το έλεγες Nu Metal, θα το έλεγες εναλλακτικό, θα το έλεγες μελωδικό μέχρι παρεξηγήσεως.

“Better Without Me” και τι εισαγωγάρα είναι πάλι τούτη; Τα παιδιά γουστάρουν Spoken; Απλά δείξτε μου πού υπογράφω, μάγκες. Σπάει το θέμα και μπαίνουν ακουστικά θέματα. Η φωνή hiphopάρει και γίνεται κάργα μελωδική στο ρεφρέν, συνοδεία δεύτερων φωνητικών σε σημεία. Λοιπόν, αυτό εδώ το ομορφάκι, έτσι και έπαιζε σε κάποιο ραδιοφωνικό σταθμό πανεπιστημίου, έστω και λυκείου, στις ΗΠΑ, θα έκανε τα παιδιά γνωστά μέσα σε ένα βράδυ. Έχουν μελετήσει οι παίχτες, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Και έχουν επιρροές από παντού. Κάτι παρήγορο και ενθαρρυντικό. Πρέπει να έχεις αυτιά και μάτια ανοιχτά, οι πληροφορίες είναι πολλές. Εξαιρετικό το σόλο κιθάρας – όχι, σιγά μην ξεχνούσα να αναφερθώ.

Συνέχεια με το “Mercury”, ένα τραγούδι που ξεκινά με καθαρές κιθάρες και τίποτα άλλο. Πλήκτρα μετά τον πρώτο «κύκλο», ακόρντα και θέμα. Ηρεμία και γαλήνη στο κουπλέ. Πόσο ωραία ακούγεται η μπαγκέτε στη στεφάνη του ταμπούρου! Και κάπου εκεί, στο όνειρο επάνω, ο ηλεκτρικός εφιάλτης. Γκάζια από παντού. Ανεβαίνει σε συχνότητες η φωνή, ενώ οι κιθάρες παίζουν θέματα δίπλα της. Wah με καθαρά και αναφορές σε σχήματα θεριά, της δεκαετίας του ’70. «Δώσε μου οτιδήποτε για να πιστέψω, για να έχω κάτι που να το αποκαλώ δικό μου». Και ακούστε το μπάσο, που έχει συμπεριφερθεί σαν κιθάρα, με τρελό γρέζι και όχι μόνο. Το σόλο είναι σπαρακτικό, είναι ενδεικτικό σημάδι πως η χρονοκάψουλα έχει ανοίξει για τα καλά.

“Peaceful Scenes” και κάτι Megadethικό πήγε να με αρπάξει στα πρώτα δύο-τρία δευτερόλεπτα. Μετά επενέβη το προσωπικό υβρίδιο της μπάντας. Καθαρή μπασογραμμή, άκρως ενδιαφέρουσα και τα riff ορίζουν το περιεχόμενο και την κίνηση του ρυθμού. Το πιο heavy κομμάτι στο άλμπουμ και ένα ρεφρέν επίσης αγαπητό στ’ αυτιά. Τα τύμπανα γκρουβάρουν και… Πώς να ονειρευτώ; Δεν μ’ αφήνουν… Αυτό θα το έκανα βίντεο και ελπίζω να εισακουστώ.

Επίλογος με το επτάλεπτο “Bad Neighborhood”. Καρφάτη εισαγωγή, με γεμάτες κιθάρες και στη συνέχεια riffάρα και θέμα από πάνω της. Βαρβάτο και αυτό εδώ στη δομή του, με tribal ρυθμούς στα κρουστά και tutti σε διάφορα σημεία. Αμερικανιά σε Ευρωπαϊκή έκδοση και γέφυρα σε αργό τέμπο, με τις κιθάρες να σολάρουν ή να επιλέγουν κινηματογραφικές θεματικές. Και η δισολία πραγματικό κουφέτο, ίσως και φόρος τιμής σε κάποιους υπέροχους μουσικούς, λίγα χρόνια πριν μπει η δεκαετία του ’80.

Με το δεξί μπήκαν τα παιδιά. Εύχομαι να είναι καλοτάξιδο, εύχομαι να το χαρούν πολύ και εμείς θα τα πούμε σε κάποιο LiVE τους, ναι; Γιατί έτσι πρέπει. Πολλά μπράβο!

Κώστας Κούλης

Ακούστε/αγοράστε ΕΔΩ!