Κούπες

Αντάρα

2024 – Ανεξάρτητη παραγωγή

Μπάσιμο με το «Πατρίδα». Ακούω το τραγούδι μία φορά. Το πάω ξανά στην αρχή του. Ακόμα κι αν τα υπόλοιπα τραγούδια είναι αναπαραγωγή λευκού θορύβου, πάλι εγώ δέκα με τόνο θα του βάλω του άλμπουμ. Κρυστάλλινο αρχίνημα, κάτι από Mike Oldfield και οι μουσικές παραδόσεις και καταβολές της χώρας μας εισέρχονται με γκάζια και γκάιντες στον χώρο. Αργό ως mid tempo το τραγούδι, μπλέξιμο ανδρικών και γυναικείων φωνητικών και στίχοι που αφηγούνται μία πικρή ιστορία. Με πραγματικά καλλιτεχνικό τρόπο. Με πνευστά και δη κλαρίνο και άπειρη μελωδία. «Ποια ελπίδα, ποια όνειρα; Η ζωή μας σ’ ένα κέρμα».

Μετά το αρχικό σοκ, το επόμενο στη σειρά. «Χαραυγή» και ένα θέμα σε επτά χρόνους μας παίρνει το σκαλπ! Η γκάιντα ξεσαλώνει, παρέα με τις γεμάτες κιθάρες και πάρτε και το tribalίστρικο πάνω στο κουπλέ. Το folk ζει και φοράει τα γαλανόλευκά του και φαίνεται κι ακούγεται κραταιό και τεράστιο. Το επόμενο, «Σκάλα», κινείται στο αυτό μοτίβο. Τα δημοτικά μας, η παράδοσή μας και η παραμόρφωση στις έξι χορδές. Μιλάμε για το απόλυτο soundtrack επικής ταινίας, ανεξαρτήτως προελεύσεως. Θα μπορούσε να αφορά Μογγόλους πολεμιστές. Kαι πάλι μέσα θα ήταν. Συγγνώμη, το τρίτο άλμπουμ τους είναι αυτό; Και δεν είχα πάρει μυρωδιά; Θα ψάξω το αρχείο μου. Και μάλλον θα του βάλω φωτιά…

Το ομώνυμο είναι εντελώς διαφορετικό. Θα έλεγα πως πρόκειται για μίξη Κίτρινα Ποδήλατα και του προσωπικού τους υβριδίου. Το κλαρίνο μπουκάρει, για να υποδηλώσει τη διαφορά με τα συνήθη. «Όλα ξεχνιούνται κι όλα πάλι αντάρα». Και μετά έρχεται η γκάιντα και τα συνθλίβει όλα. Για καλό των αυτιών μας και όχι μόνο. Το «Έρημες Σιωπές» είναι μία ακόμα παραδοσιακή διαδρομή, μέσα από προσεγμένο ηλεκτρισμό και εντυπωσιακά φωνητικά στο ρεφρέν.

To «Να Είσαι Το Φως» είναι μία όμορφη σπουδή πάνω σε καλπασμό έξι ογδόων και κουπλέ «ίσιου», που μπλέκονται εξαιρετικά, ελέω γκάιντας, που λάμπει σαν ήλιος. «Να ‘ταν τα δάκρυα χαρές»… Και τάκατα-τάκατα και το άτι το λευκό δεν χαμπαριάζει από χιλιόμετρα και αποστάσεις.

«Ψες Είδια» και το τέμπο μας πάει μια βόλτα μέχρι το “Over The Hills…”. Ναι, αυτά είναι, παιδιά μου! Τα δικά μας, ολόδικά μας παραδοσιακά, είναι ταμάμ με τις μελωδίες των πράσινων γαιών και το σχήμα εδώ ξεσπά με ένα μείγμα ταραντέλας και Μέταλ. Ιδανικό για LiVE, όπως θα διαπιστώσετε και από το σχετικό βίντεο.

Το «Κάπου Εκεί Ανάμεσα» διαθέτει ένα άλλο, ανεξάρτητο, μοτίβο. Είναι πιο «σύγχρονο» – όσο το επιτρέπει η γκάιντα φυσικά – και η γυναικεία φωνή του δίνει μία άλλη υφή. Πιο ήπια, πιο «αφηγηματική». Όσο για το «Να Μη Σε Δω Ποτέ Να Κλαις»… Δεν περιγράφονται εύκολα τέτοιες συνθέσεις. Ένα υπέροχο αντί-μοιρολόι, που το είχαμε ονειρευτεί άπειρες φορές, αλλά χάρη σε αυτά τα παιδιά καταφέραμε να το ακούσουμε.

Το άλμπουμ είναι διπλό. Τι, δεν σας το είπαμε αυτό; Α, καλά… Προετοιμαστείτε, γιατί έρχονται άλλα δέκα τραγούδια – αγγλόφωνα αυτή τη φορά – και τον χορό σέρνει το “When We Feel The Pain”. Στα γκάζια και στα καθαρά και «Εγώ ζω στα βουνά και πετάω με τα κοράκια»… Και για ακούστε το “Hear Me” (όνομα και πράμα). Και ξετρελαθείτε με το επικό-λυρικό της πρότασης και του πονήματος. Με το πώς τυλίγονται τα όργανα γύρω από τη φωνή.

“Servants Of Time” και ποιος θα μου το ‘λεγε ότι θα κοπανιόμουν με τη γκάιντα; Το συγκρότημα μας σερβίρει μερικά θανατηφόρα (για τον αυχένα μας) riff και φλερτάρει και με το Prog. Αυτονόητο; Μπορεί, αλλά τούτοι εδώ δεν αφήνουν τίποτα να πέσει κάτω.

Το “Dead End” έρχεται καρφώτο! Δεν γίνεται να μην κουνήσεις το κεφάλι σου με τον ρυθμό, δεν γίνεται να μην πορωθείς. Στο κουπλέ γίνονται όλα πιο ήρεμα, σύμφωνα με την αισθητική του σεξτέτου. Και στο κουπλέ ανταμώνουν οι Nightwish με τους Elysion και οι επικές μπάντες του μυαλού. Το ”In Our Heaven” το έχει γράψει ο Steven Wilson; Ουράνια μελωδία, με ακουστικές και ηλεκτρικές και φωνητικά έτσι όπως θα υποδείκνυε ο μεγάλος Άγγλος μουσικός.

Ακολουθεί το “Holy Earth”. Επικό, μεγαλόπρεπο, με γκάιντες και… Και σπάει! Φωνή και ήπιες μελωδίες. Κορύφωση μέχρι το ρεφρέν.

Επίλογος με το “Wow Signal”. Σε ένα καζάνι ανακατεύουμε Nu Metal, όργανα της πατρίδας μας, όμορφες ενορχηστρώσεις και κινηματογραφική άχνη και έχουμε ένα προϊόν που τιμά τον εαυτό του, τη μπάντα και τους ακροατές.

Έχω πάθει με όλο αυτό το υπέροχο μπουκέτο τραγουδιών. Και έπαιζαν εδώ και δεν πήγα να τους δω; Θα το φτιάξω. Σύντομα. Να τα ακούει μια ψυχή, για να οργανώσει και να κανονίσει. Άριστα δέκα! Πολλά μπράβο στα παιδιά!

Κώστας Κούλης