Δυο γυναίκες ενώνουν τις μοναξιές τους… Έχουν γνωρίσει η μια την άλλη σε ένα μπαρ, πριν κάμποση ώρα. Λίγο αργότερα η Ράνια (Δήμητρα Σύρου) καλεί τη νέα της φίλη Μαρία (Έλενα Τυρέα) για ένα ακόμα ποτό, στο σπίτι της.

Η κουβέντα ξεκινά περί ανέμων και υδάτων, με ερωτήσεις και απαντήσεις, που εκ πρώτης όψεως δεν φανερώνουν τίποτα το περίεργο ή το ανησυχητικό. Κάτι στη στάση όμως της Μαρίας… Κάτι δεν μας γεμίζει το μάτι. Φαίνεται εσωστρεφής, κάποιες φορές οι απαντήσεις που δίνει είναι αόριστες, ενώ από την άλλη, η Ράνια έχει μια πιο εξωστρεφή αντίδραση στην όλη κουβέντα και μιλά για τη δουλειά της… Μιλά και για τον σύζυγό της, που είναι ανθυπαστυνόμος στις ειδικές μονάδες καταστολής και αποκατάστασης της τάξης (ΥΑΤ).

Έξω γίνονται επεισόδια και ο Γιάννης (Αυγουστίνος Ρεμούνδος) έχει υπηρεσία. Η ίδια δεν φοβάται καθόλου, είναι σίγουρη ότι ο σύζυγός της δεν πρόκειται να πάθει τίποτα. Με καμάρι λέει στη Μαρία ότι ο άνδρας της έχει κάποιον φύλακα άγγελο και τον προστατεύει ή – όπως λέει ο πνευματικός της – ο Γιάννης είναι άνθρωπος του θεού. Η αλήθεια είναι ότι την έχει σκαπουλάρει αρκετές φορές, λες και κάποιο αόρατο χέρι τον έχει προστατέψει.

Η Ράνια ρωτά τη Μαρία αν πιστεύει στον Θεό και εκείνη απαντά κάθετα όχι. Πώς θα μπορούσε άλλωστε, όταν έχει χάσει το παιδί της, την κορούλα της. Η κουβέντα αρχίζει να γίνεται έντονη ανάμεσα στις δυο γυναίκες. Ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο δεν είναι το ζητούμενο. Και οι δύο απόψεις προέρχονται από διαφορετικές καταστάσεις και πράγματα που τους έχουν συμβεί. Αναρωτιέμαι όμως, καθώς βλέπω όλα όσα διαδραματίζονται και λέγονται… Τι σημαίνει πιστεύω; Τι σημαίνει άτρωτος; Μπορεί κάποιος μετά από μια τέτοια απώλεια να πιστέψει; Και σε τι; Σε ένα ανώτερο σχέδιο; Σε μια ατυχή συγκυρία;

Γιατί έχουμε την ανάγκη να πιστεύουμε; Υπήρξαν περιπτώσεις στην αρχαιότητα, όπου οι άνθρωποι, όταν τους συνέβαιναν δεινά, θεωρούσαν ότι τους τιμωρούσαν οι θεοί και ένοιωθαν ότι έπρεπε να κάνουν θυσίες και τελετές για να κερδίσουν ξανά την εύνοιά τους.

Η Ράνια έχει ξεμείνει από τσιγάρα και παρακαλεί τη Μαρία να την περιμένει για λίγο. Η Μαρία περιφέρεται στο σαλόνι, παρατηρώντας αφηρημένα τον χώρο, όταν η πόρτα ανοίγει και εμφανίζεται ο Γιάννης, επιστρέφοντας από την υπηρεσία του. Το βλέμμα του σκοτεινιάζει μόλις αντικρίζει την άγνωστη γυναίκα. Μιλάει απότομα, καθώς δεν ξέρει ποια είναι, ούτε γιατί βρίσκεται στο σπίτι του. Μέσα του θεωρεί τη σύζυγό του αφελή, που ανοίγει την πόρτα τους σε ανθρώπους που δεν γνωρίζει πραγματικά.

Η μεταξύ τους συζήτηση ανάβει, χωρίς προφανή λόγο και η Ράνια μπαίνει την κατάλληλη στιγμή. Ή μήπως όχι;

Η παράσταση θα σας αρπάξει από τα μούτρα. Ίσως στην αρχή να έχετε πάρα πολλές απορίες για το τι πραγματικά συμβαίνει μπροστά σας. Όσο όμως το κουβάρι ξετυλίγεται, μπαίνετε σε μια δίνη που δεν έχει επιστροφή. Το κείμενο του Ανδρέα Κεντζού είναι πολύ δυνατό, η σκηνοθεσία του Δημήτρη Γεωργαλά το απογειώνει. Δεν στέκεται στα μικρά, ούτε σε τρικ εντυπωσιασμού. Κοιτά κατάματα όλα τα ερωτήματα, Στέκεται με έναν ωμό ρεαλισμό μπροστά μας και μας προκαλεί να σταθούμε και εμείς δίπλα ή απέναντι από τους ήρωες.

Η Δήμητρα Σύρου έχει μια γήινη προσέγγιση στον ρόλο που υποδύεται. Γίνεται οικεία, ανοίγει τις πύλες της θετικής σκέψης και της άνευ όρων πίστης… Σε ένα θεό; Σε μια οντότητα; Σε μια κοινωνία;

Η Έλενα Τυρέα, η Μαρία της παράστασης, σε καθηλώνει. Αλλάζει το ύφος, το χρώμα της φωνής της, ακόμα και στην στάση του σώματός της, για να δώσει την πολυδιάστατη εικόνα της ηρωίδας της με ρεαλισμό, την «περνάει» δίπλα μας και μπροστά μας και μέσα μας. Ανοίγει τα φύλλα της ψυχής ενός ανθρώπου που νοιώθει την αδικία να τον πνίγει. Που νοιώθει τη μεγαλύτερη απώλεια που θα μπορούσε να νοιώσει άνθρωπος. Πώς θα μπορούσε να βγει αλώβητη από κάτι τέτοιο; Ακόμα το μυαλό μου ταλανίζεται με σκέψεις και ερωτήματα.

Ο Αυγουστίνος Ρεμούνδος, στον ρόλο του Γιάννη, μεταφέρει μέσα από τον ρόλο του την πολυπλοκότητα και ίσως τη μονόπλευρη αίσθηση της κοινωνίας και της εξουσίας. Η αλαζονεία του ήρωά του συγκρουόταν με την ευαισθησία και την ηθική. Δυναμικός και τραχύς πολλές φορές, μας έκανε να αναριγήσουμε ή και να τον μισήσουμε ενδόμυχα.

Ο Άνθρωπος του Θεού είναι μια συγκλονιστική παράσταση, που ευχόμαστε να δούμε και την επόμενη σεζόν!

Μαίρη Ζαρακοβίτη

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Κείμενο: Ανδρέας Κεντζός
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Γεωργαλάς
Επιμέλεια σκηνικών/κοστουμιών: Κατερίνα Μωροπούλου
Φωτισμοί: Δημήτρης Κουτάς
Κινησιολογία: Αναστασία Γεωργαλά
Επιμέλεια μουσικής: Δημήτρης Γεωργαλάς
Γραφιστική Επιμέλεια: Κατερίνα Σεμερτζόγλου
Φωτογραφίες: Παναγιώτης Ανδριόπουλος
Trailer παράστασης: Νικήτας Χάσκας
Επικοινωνία: Καλλ. Εταιρεία CALD/Le Canard qui Parle
Εκτέλεση Παραγωγής: ΜΑΝΤΑΜ ΣΑΡΔΑΜ
(FB: Μαντάμ Σαρδάμ, IG: @madamsardam)
Ερμηνεύουν: Αυγουστίνος Ρεμούνδος, Δήμητρα Σύρου, Έλενα Τυρέα