Κόσμος πάει και έρχεται πάνω στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Κάποιοι μιλούν μεταξύ τους, κάποιοι απλά περιφέρονται, ένας κύριος κάνει… βαράκια και αυτό που παρατηρεί ο θεατής είναι τα μουσικά όργανα στη μία άκρη της σκηνής και μία κάμερα στην άλλη άκρη. Κάμερα σε θεατρική παράσταση. Το έχω ξαναδεί το εγχείρημα και ήταν – τότε – κάτι που μου είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση. Για να δούμε. Το τρίτο κουδούνι δεν απέχει πολύ…

Από τις οθόνες πάνω και στο πλάι της σκηνής παρακολουθούμε την άφιξη μίας λευκής λιμουζίνας έξω από το στολίδι του Πειραιά. Δύο τηλεπερσόνες/παρουσιαστές/κάτι-άλλο-ίσως; εισέρχονται στον χώρο. Θα παρουσιάσουν τον τελικό ενός reality, κατά το οποίο οι τέσσερις φιναλίστ θα μοιραστούν ιστορίες για την πρώτη δεκαετία του εικοστού πρώτου αιώνα. Ο νικητής θα φύγει αγκαλιά με ένα σεβαστό ποσόν. Ο αγώνας προβλέπεται αμφίρροπος.

Κειμέναρα από τις κυρίες Παναγιώτα Κωνσταντινάκου και Ιωάννα Λιούτσια (οι οποίες υπογράφουν και τη δραματουργία) και τον κύριο Παντελή Φλατσούση (τον σκηνοθέτη της παράστασης), που εστίασε σε μεγάλες στιγμές της συγκεκριμένης δεκαετίας, στη χώρα μας και τον πλανήτη ολόκληρο. Οι Ολυμπιακοί αγώνες, η ενδεκάτη Σεπτεμβρίου, το τρομοκρατικό χτύπημα στη Μαδρίτη, είναι μερικά μόνο από αυτά που συνέβησαν, που περιγράφονται, που βιώθηκαν, που αναλύθηκαν. Η πρωταγωνιστή εξάδα, δηλαδή οι παίχτες και οι παρουσιαστές, παρουσιάζουν ένα θέαμα πάνω σε διάφορα θέματα, έχοντας μουσική υποστήριξη και μάλιστα ζωντανά στη σκηνή.

Συγκινήθηκα πολύ. Ιδίως με τους Ολυμπιακούς αγώνες. Θέλεις γιατί τους έζησα πολύ έντονα, θέλεις γιατί πήγα σε πάνω από δώδεκα αγώνες, από ποδόσφαιρο και μπάσκετ, μέχρι στίβο και μπέιζμπολ, θέλεις γιατί είχα την καλύτερη παρέα για κάθε τέτοια εξόρμηση και τη γνωριμία με διάφορο κόσμο από κάθε άκρη της Γης… Η περιγραφή είναι γεμάτη, παραστατικότατη και οι κάμερες κάνουν τρομερή δουλειά. Η έτερη κάμερα είναι ζωσμένη πάνω σε μία κυρία, η οποία φέρνει πάνω-κάτω τη σκηνή και καταγράφει κινήσεις, αντιδράσεις, γκριμάτσες και χειρονομίες.

Οι έξι ηθοποιοί που πρωταγωνιστούν, είναι απόλυτα φυσικοί και άνετοι με τις ατάκες και τις αντίστοιχες κινήσεις, που κινούνται στο πλαίσιο της χωρογραφίας. Οι κυρίες Λένα Δροσάκη, Βίκυ Παπαδοπούλου και Στεφανία Ζώρα και οι κύριοι Γιώργος Γλάστρας, Γιώργος Κριθάρας, και Αναστάσης Γεωργούλας δεν είναι ηθοποιοί πλέον. Είναι άνθρωποι που ξεπήδησαν από εκείνη την εποχή και «απλά» αφηγούνται όλα όσα έζησαν. Και βάλτε με τον νου σας ότι από τους Ολυμπιακούς αγώνες έχουν περάσει είκοσι ολόκληρα χρόνια, ενώ τον Σεπτέμβριο που μας έρχεται, θα έχουν περάσει είκοσι τρία χρόνια από τη μέρα που πάγωσε το αίμα δισεκατομμυρίων ψυχών. Ο κύριος Φλατσούσης αποδεικνύεται ένας έξοχος mastermind, ο οποίος συνδυάζει θεατρική αγωγή και συμπεριφορά μαζί με το μάτι της τηλεοπτικής κάμερας και δημιουργεί έναν άθλο επί σκηνής. Για μένα είναι απόλυτα επιτυχημένο αυτό που σκέφτηκε και εφάρμοσε και οδηγεί το θέατρο προς μία κατεύθυνση που χαράκτηκε πριν λίγα χρόνια και που θεωρώ ότι καλώς ακολουθείται, έστω και κατά διαστήματα, για να νοστιμεύει το φαγητό.

Στη μουσική υποστήριξη της παράστασης το Παιδί Τραύμα (με πρωτότυπη μουσική και τραγούδια) και η κυρία Emi Path, που ντύνουν σκηνές και διαλόγους, που αναμιγνύονται ενίοτε με τις ατάκες των ηθοποιών, που πετούν θεματάκια. Μήπως σωστά άκουσα μερικές νότες από το “The Unforgiven” κάποια στιγμή; Τα εύσημα, εννοείται, δίνουμε στον κύριο Κωνσταντίνο Ζαμάνη, ο οποίος επιμελήθηκε κοστούμια και σκηνικά με τρόπο που συνέβαλαν στο να είναι και να φαίνεται το θέαμα ακόμα πιο μεγαλοπρεπές και φανταχτερό.

Γεμάτο το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, με τον κόσμο να απολαμβάνει και να παρακολουθεί και θα τολμούσα να προσθέσω πως δεν χρειάζεται το διάλειμμα στη μέση. Ρουφιέται όλη η παράσταση άνετα και χωρίς πολλά-πολλά. Από τις πιο αξιοπρόσεχτες, από τις πιο αξιοζήλευτες, από τις πιο ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις εδώ και χρόνια, φέρνει τον θεατή τόσο κοντά με το δρώμενο, που είναι σαν να πρωταγωνιστεί ο ίδιος. Από τον «φόβο» του Y2K, στο μοτίβο που μπαμπάς και κόρη συμφωνούν να πηγαίνουν αμφότεροι σε διαδηλώσεις, χωρίς να το κρύβουν ο ένας από την άλλη. Από το πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν που μετατράπηκε σε κάτι άλλο, στην απογοήτευση που ήλθε όταν μάθαμε ότι συγκεκριμένοι αθλητές, που λατρέψαμε μόλις λίγα χρόνια πριν, «αποκαθηλώνονται» σε μία νύχτα…

Αυτή η παράσταση είναι το soundtrack μίας ολόκληρης εποχής. Αξίζει της προσοχής του κοινού. Τουλάχιστον. Γιατί εδώ μιλάμε για ένα έργο που αξίζει όλα τα βραβεία του κόσμου.

Κώστας Κούλης

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Σύλληψη – Σκηνοθεσία: Παντελής Φλατσούσης

Σύνθεση κειμένου: Παναγιώτα Κωνσταντινάκου – Ιωάννα Λιούτσια – Παντελής Φλατσούσης
Δραματουργία: Παναγιώτα Κωνσταντινάκου, Ιωάννα Λιούτσια
Σκηνικά- Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση & στίχοι: Παιδί Τραύμα

Video design  & editing – γραφιστική επιμέλεια – trailer: Μάριος Γαμπιεράκης & Χρυσούλα Κοροβέση

Σχεδιασμός φωτισμών: Χριστίνα Θανάσουλα

Χορογραφία – Επιμέλεια Κίνησης: Θεανώ Ξυδιά

Βοηθός σκηνοθέτη: Gelly Pedefu

Β’ Bοηθός σκηνοθέτη: Άννα Μαρία Παπαιωάννου

Βοηθός Σχεδιάστριας Φωτισμών: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου
Επικοινωνία για την παράσταση: Ευαγγελία Σκρομπόλα

Φωτογράφηση & Βιντεοσκόπηση Προωθητικού Υλικού: Σταύρος Χαμπάκης
Οργάνωση παραγωγής: InScene Productions

Παίζουν:

Λένα Δροσάκη, Βίκυ Παπαδοπούλου, Γιώργος Γλάστρας, Γιώργος Κριθάρας, Στεφανία Ζώρα, Αναστάσης Γεωργούλας

Μουσικοί επί σκηνής:

Παιδίι Τραύμα, Emi Path (keyboards)

Στην παράσταση συμμετέχει η Sci Fi River

Παραστάσεις

Τετάρτη στις 19:00

Πέμπτη στις 20:30

Παρασκευή στις 21:00

Σάββατο στις 17:30 και στις 21:15

Κυριακή στις 19:00

ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ 145 ΛΕΠΤΑ (ΜΕ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ)

Mία συμπαραγωγή του Δημοτικού Θέατρου Πειραιά με την Spectrum AMKE

Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού

*Στην παράσταση χρησιμοποιούνται αποσπάσματα από το βιβλίο Το τέλος των ψευδαισθήσεων του Andreas Reckwitz,πρόλογος-επιμέλεια: Γιώργος Μπιθυμήτρης , μτφρ. Ευαγγελία Τομπορη, εκδ. Αλεξάνδρεια, 2023.