Παρατηρώντες: Big boys @ Theatre Of The No

Άλλη μια δυναμική, αλλά και αφάνταστα κωμική παράσταση, έχει στηθεί στο Theatre Of The No.

To “Big Boys” του Rich Orloff πήρε σάρκα και οστά υπό την σκηνοθετική ματιά του Yoel Wulfhart.

“This is a man’s world”, που τραγουδούσε και ο James Brown, αφού βρισκόμαστε σε κάποιο «οβάλ» γραφείο μιας πολυεθνικής, όπου ο διευθυντής θέλει να προσλάβει έναν υπάλληλο με… προδιαγραφές. Ποιες είναι αυτές προδιαγραφές τώρα… δεν θα αποκαλύψω. Θα πω απλά ότι η συνέντευξη θα σας θυμίσει πολλά.

Ο διευθυντής με το όνομα Victor, που λέτε, δηλώνει πως έχει ματώσει να κάνει την εταιρεία αυτή που σήμερα είναι. Εγώ ομολογουμένως εκδορές και τραύματα δεν είδα. Είδα όμως έναν ναρκισσιστή, φιλόδοξο, υπερόπτη και καταπιεστικό άνθρωπο, που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να μείνει στην κορυφή.

Ο Norman, ο ηθικός νέος που περνά την πόρτα για αυτή τη συνέντευξη, μάλλον δεν είναι του γούστου του, αλλά τελικώς προσλαμβάνεται και μετά από διάφορα τερτίπια που και εσείς θα παρακολουθήσετε, νουθεσίες, προσβολές, καθοδήγηση, καταλήγει mini-me του αφεντικού του. Πάει περίπατο και η ηθική και η τιμιότητα. «Με όποιον δάσκαλο καθίσεις» θα σκεφτείς και ίσως να έχεις και δίκιο, αλλά πού βρίσκεται το ήθος; Πού βρίσκεται η ανάγκη να αλλάξουμε τον κόσμο; Να ξεφύγουμε από το κοπάδι των άβουλων αρνιών; Κάπου έχει κρυφτεί και αναμένει να ξεπηδήσει προς τα έξω και να τα κάνει όλα ρημαδιό. Αυτή την καταιγίδα που θα συμπαρασύρει τα πάντα στο πέρασμά της περιμένουμε, για να επέλθει η λύτρωση και η δικαιοσύνη.

Άραγε θα συμβεί ή ο νέος θα καταλήξει μέρος του οδοστρωτήρα της κοινωνίας;

Ο Yoel Wulfhart σκηνοθετεί με πάθος μια σάτιρα που πικάρει, που αναστατώνει σε κάθε σκηνή. Βάζει πινελιές ώστε να δημιουργήσει έντονες κωμικές καταστάσεις, δηλώνοντας μέσα από το γέλιο τη σοβαρότητα των καταστάσεων. Ναι γελάμε με τα χάλια μας, αλλά μέσα από όλο αυτό βγαίνει η αλήθεια, βγαίνει ένας πίδακας που σε λούζει και κάπου εκεί ξεκινάς να βρεις τη ρίζα αυτού του πολυπληγικού συστήματος και να την κόψεις.

Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Παναγιώτας Λαφαζάνη είναι λιτά, με μικρές γουστόζικες πινελιές, που όταν χρησιμοποιηθούν σωστά καταλήγουν μέρος της παράστασης. Σας μπέρδεψα; Δεν πειράζει, όσοι δείτε αυτή την παράσταση θα καταλάβετε τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις.

Στον ρόλο του διευθυντή βρίσκουμε τον Κωνσταντίνο Φράγκο. Απίστευτη κωμική ιδιοσυγκρασία, πήρε τον ρόλο και τον απογείωσε. Δεν σταματήσαμε να γελάμε λεπτό. Δεν ξέρω πραγματικά πώς τα κατάφερε και μας συνεπήρε αμέσως. Έντονη προσωπικότητα, ο ρόλος του πήγαινε γάντι και είμαι σίγουρη πως πέρασε πολλά στοιχεία επιπλέον στον ήρωα που υποδυόταν, για να δώσει την έμφαση που χρειαζόταν. Από την άλλη πλευρά, ο Γιάννης Οϊχαλιώτης, στον ρόλο του Norman, του ηθικού νέου, αντισταθμίζει τις εντάσεις ενώ πυροδοτεί ακόμα περισσότερο γέλιο. Πώς γίνεται αυτό; Το δέσιμο και των δυο στη σκηνή, η απίστευτη χημεία που τους διακρίνει, είναι η αφορμή. Οι εντάσεις του ρόλου του, η απόγνωση στο πρόσωπό του είναι τόσο ζωντανά, τόσο απόλυτα κωμικά, που σε μαγνητίζουν. Η μουσική του Φίλιππου Περιστέρη είναι πιπεράτη, έχει σατιρική υπόσταση, και κουμπώνει τέλεια με όλα όσα διαδραματίζονται στη σκηνή.

Μια παράσταση που πρέπει να δείτε, για τα «μεγάλα αγόρια» των πολυεθνικών και όχι μόνο.

Μια καυστική σάτιρα, που θα σας βάλει σε σκέψεις και ενδοσκόπηση.

Μαίρη Ζαρακοβίτη

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.