Και ποιος σκότωσε τον Τζέι Αρ, λεβέντη; Ναι, ναι, η Κριστίν… Τι, το είχες δει το επεισόδιο; Θυμάσαι πώς και τι και μπας και είχες προλάβει και την δεύτερη παρουσία του κακού, που έδειξε πόσο καλός ήταν; Ονειρεύτηκε τη Τζίνι, έκανε επιτυχία με την πανέμορφη – αν και ξανθιά – Μπάρμπαρα Ίντεν, αλλά εκεί ήταν γλυκούλης και καλούλης. Όταν όμως έπαιξε τον κωλοπαιδαρά (να με συμπαθάς, Μητσάκο), μίλησε για κείνον όλο το σύμπαν! Ακόμα και η βασιλομήτωρ, όταν της σύστησαν τον Larry Hagman, τον ρώτησε «Θα μας πείτε ποιος πυροβόλησε τον Τζέι Αρ»; Και εκείνος απάντησε «Όχι, κυρία. Ούτε καν σε σας»!

Dallas! Η πόλη, ο μύθος, ο θρύλος, ο φόνος, η σειρά. Δεκατέσσερις σεζόν έγραψε η περίφημη σαπουνόπερα, ρίχνοντας αυλαία το 1991. Ο Larry Hagman μάλιστα, είχε πετύχει το απόλυτο. Είχε εμφανιστεί σε ΟΛΑ τα επεισόδια της σειράς, δημιουργώντας έναν τρελό μύθο γύρω από τον χαρακτήρα που υποδυόταν. Η πόλη που δολοφόνησαν τον J.F.K., ο τόπος που ζουν Αμερικανοί που όλοι οι υπόλοιποι Αμερικανοί θεωρούν ιδιαιτέρως γραφικούς, το καταπληκτικό μουσικό θέμα του Jerrold Imnel, το οποίο παίζει να είναι το πιο και-γαμώ μουσικό εισαγωγικό θέμα τηλεοπτική σειράς έβερ και η πάμπλουτη πλην «συνηθισμένη» οικογένεια Γιούιν, της οποίας το όνομα γράφεται Έγουινγκ. Ρε μάγκα μου, έβλεπα ξανά και ξανά τα γράμματα και σκεφτόμουν «Καλά, μας δουλεύουν; Αφού Έγουινγκ» γράφουν»… Αμαθής, απαίδευτος, ψιλομπάμιας και χοντροπεπόνας… A, μην το ξεχάσω! Οι Ewing έχουν εταιρεία πετρελαίου. Δικιά τους! Ναι, ναι, καλά μου. Κατηραμένη…

H μουσική που λέτε, φίλοι μου… Μουσικάρα! Συμφωνική ενορχήστρωση, με τα πνευστά να παίζουν εκείνο το καταπληκτικό θέμα και τα υπόλοιπα όργανα να γεμίζουν με μοναδικό τρόπο. Τα εύσημα, εννοείται, δίνουμε σε μπάσο και κιθάρα, για το γκρουβάτο στην αρχή και το κούφιο γουάκα-γουάκα. Έκατσα και είδα όλες τις εισαγωγές, όλων των σεζόν, χάζεψα την πανέξυπνη και παγκόσμια πατέντα της split εικόνας στα τρία, κάτι που έμεινε στη μνήμη για πάντα, μαζί με τη μουσική και το ηρωικό καστ. Ο Patrick Duffy, o άνθρωπος από την Ατλαντίδα, με την τρομερή επιτυχία με τη σειρά εκείνη, έκλεισε στο “Dallas” την επόμενη χρονιά, υποδυόμενος τον Bobby, τον καλό αδελφό του J.R. Στο φοβερό και τρομερό καστ βρίσκουμε επίσης τη Linda Gray, την υπέροχα γλυκιά Barbara Bel Geddes (τρελό trivia: η συγκεκριμένη ηθοποιός ήταν η πρώτη που έπαιξε τη Maggie στην περίφημη παράσταση “Λυσσασμένη γάτα”, το 1955, σκηνοθετημένη τότε από τον Elia Kazan), τη Victoria Principal, ακόμα και την Priscilla Presley σε μερικές σεζόν, ενώ σε κάποια επεισόδια πετυχαίνουμε και τον, πολύ νέο τότε, Brad Pitt.

Ογδόντα τρία εκατομμύρια άνθρωποι έκατσαν να δουν το επεισόδιο με την αποκάλυψη του δολοφόνου του J.R. Μόνο στις ΗΠΑ! Θυμάμαι ότι όταν παίχτηκε εδώ στην Ελλάδα το εν λόγω επεισόδιο, σχεδόν όλη η χώρα στρώθηκε μπροστά από τις οθόνες.

Πέρα όμως από την εμβληματική μουσική, τα τριακόσια τόσα επεισόδια και την καινούργια σειρά, “Dallas 2012”, η οποία μάλιστα έβγαλε τρεις σεζόν και το γεγονός ότι κάπου πήρε το μάτι μου εκεί τον έρωτα της ζωής μου, δηλαδή τη Sophia Bush (πάρτο αλλιώς, στο “Law And Order” εμφανίστηκε το ουρί του παραδείσου), αυτό που με ξετρέλανε ήταν… Τώρα πώς να το περιγράψω αυτό; Ξαφνικά, ενώ άκουγα και ξανάκουγα το επικό θέμα, είδα πως κάποιοι απίστευτοι τύποι έχουν κάνει βιντεάκια, με την 3-split οθόνη ΚΑΙ τη μουσική για άλλες σειρές και ό,τι βάνει ο νους. Από το μικρό σπίτι στο λιβάδι μέχρι τον πόλεμο των άστρων! Θα τρελαθούμε, καρντάση! Απλά, έχω ξεραθεί στο γέλιο!

Είναι πραγματικά κρίμα που γερνάμε… Είναι όμως ωραίο που θυμόμαστε. Τα παλιά, τα καλά, τα ωραία. Τις σειρές που έκαναν τα κουμάντα και που ο κόσμος μόνο με αγάπη αναγνωρίζει μέσα από τη χρυσόσκονη του παρελθόντος. Έιν-τ δατ ράιτ, μίστερ Έγουινγκ;

Κώστας Κούλης