Ο Δημήτρης Φάκος ζώνεται την κιθάρα του και τραγουδά για εκείνους και εκείνες που δεν είναι κοντά μας πια. Που έφυγαν και δεν θα επιστρέψουν. Πού τους έκλεισαν την πόρτα γιατί έτσι. Που το νούμερο 57 θα είναι πάντα εφιάλτης. Που η ίδια η ντροπή ντράπηκε και αποφάσισε να σωπάσει, γιατί πρόλαβαν και την έθαψαν κάτω από τα μπάζα.
Ο Δημήτρης παραφράζει τον Αχιλλέα και εκφράζει τη θλίψη του. Για τους γονείς, τα αδέλφια, τους συγγενείς, τους φίλους, τους συντρόφους, τους συζύγους. Για όλους εκείνους που μάτωσαν και ακόμα ματώνουν. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ!
0 Comments