Παρατηρώντες: H Παράξενη Υπόθεση του δρ Τζέκιλ και του Κύριου Χάιντ @ Θέατρο Μικρό Αργώ

Ίσως να ήταν πάντα στη φύση του να ισορροπεί μεταξύ πρόζας και χορού. Ίσως να ήταν πάντα έτσι και ίσως να βγήκε τώρα με τον τρόπο που του αρμόζει, που του άρμοζε από πάντα. Ο κύριος Πάρης Μαντόπουλος διασκευάζει, βασισμένος στη μετάφραση της κυρίας Ιφιγένειας Ντούμη και σκηνοθετεί. Και πέρα αυτών, υπογράφει τη χορογραφία. Η οδύσσεια ενός Γαβριήλ, ο οποίος ψάχνεται και ψάχνει και το πλέον απόλυτο δίπολο όλων των καλλιτεχνικών εποχών. Ο δόκτωρ Henry Jekyll και ο «νοτόριους» Edward Hyde. Ένα “Hyde and sick” (έτσι ακριβώς ήθελα να το γράψω) πολλαπλών καταστάσεων και εννοιών, της εξής μίας. Το ανθρώπινο μυαλό είναι μάλλον το μεγαλύτερο μυστήριο στον πλανήτη. Πέρα από τους μακρινούς αστερισμούς, πέρα από τα βάθη των θαλασσών…

Πέντε ηθοποιοί και χορευτές αναλαμβάνουν να μας ταξιδέψουν σε αυτή την αναζήτηση, σε αυτή την οδύσσεια. Οι κυρίες Ιώ Λατουσάκη και Ράνια Αθανασοπούλου και οι κύριοι Γιώργος Καφετζόπουλος, Μιχάλης Κουτσκουδής και Σάββας Σωτηρόπουλος. Προτέρημά τους η ατελείωτη δουλειά που έχουν ρίξει γι’ αυτό το δρώμενο. Δεν είναι μόνο η διαλεκτική ή ο τρόπος. Είναι η κίνηση, ο συγχρονισμός, η συνεχής επαφή, η αφήγηση μέσω της παλλόμενης «εικόνας» τους.

Ο Μαντόπουλος υπογράφει επίσης τη σκηνογραφία και τη μουσική επιμέλεια, ενώ έχει συμμάχους του εδώ την κυρία Σοφία Παντουβάκη, που έχει επιμεληθεί την ενδυματολογία και τον κύριο Θωμά Οικονομάκο στους φωτισμούς, ο οποίος επιλέγει μεταξύ φωτός και ζόφους με άνεση και σύνεση. Οι πρωταγωνιστές δημιουργούν ένα ξεχωριστό πεδίο δράσεων, με βάση τον μύθο και την κίνηση, τη σκηνοθετική κατεύθυνση και το τάλαντό τους. Θα φέρουν τον θεατή μπροστά από μία τρισδιάστατη απόκριση ενός τεθλασμένου γίγνεσθαι, ενός ανθρώπου που μεταμορφώνεται σε τέρας, επειδή μάλλον δεν έχει άλλη επιλογή. Επειδή οι άλλες επιλογές μοιάζουν βαρετές και χωρίς ουσία. Επειδή ο νους αρέσκεται να θεωρεί όλους τους όμορούς του υποδεέστερους.

Με όπλο μία σκηνοθεσία οξεία και καλογυαλισμένη, οι πέντε τους εφορμούν από διαφορετικά σημεία, ανταμώνουν και χωρίζουν στο αυτό σημείο. Τέμνονται και παραμένουν παράλληλοι, έχοντας κατά νου αυτό ακριβώς το πολυδιάστατο. Το θυμάστε αυτό που μαθαίναμε στη γεωμετρία; Πως δεν υπάρχουν παράλληλες ευθείες, αφού η προέκτασή τους στο άπειρο αυτόματα σημαίνει την επαφή τους, κάποια στιγμή; Και εδώ συμβαίνει κάτι από τούτη τη θεώρηση. Με το κουιντέτο των πρωταγωνιστών να υφαίνει και να ξηλώνει, σύμφωνα με τη «διδαχθείσα ύλη» και τη ροή να υπαγορεύεται από τις δύο όψεις του αυτού νομίσματος, η αλληλουχία των σκηνών, η σωματική «παρεμβολή» στον λόγο και η αντίστιξη σωμάτων και στομάτων, φαίνεται πως δίνει στον θεατή μία κάθαρση ακάθαρτη, μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσει πως οι άνθρωποι είναι τέρατα και πως όλοι θα πεθάνουν στο τέλος.

Ο σκηνοθέτης ευτύχησε να θέσει ενώπιόν μας μία τραγούδια σε τεχνικά μεγέθη άλλης εποχής. Το τραγικό πρόσωπο είναι στην ουσία ο φέρων τις αμαρτίες, είναι όμως και το εξιλαστήριο θύμα, ελέω μίας έκλαμψης σκοτεινών προδιαγραφών. Πρόκειται για μία παράσταση που θα σας κάνει να σκεφτείτε όλα όσα σας είχαν ξεφύγει, όταν είχατε έλθει για πρώτη φορά σε επαφή με τον εν λόγω. Το βιβλίο έγινε κάτι άλλο. Και αυτό το κάτι άλλο θα πρέπει να το δείτε.

Κώστας Κούλης

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.