Είναι μία θαυμάσια σολίστα και μουσικός και αποτελεί μεγάλη μου χαρά που την έχω δει στη σκηνή. Η πλέον πρόσφατη φορά ήταν όταν η Ειρήνη Κετικίδη έπαιξε στο Gimme Shelter Film Festival, σε μία υπέροχη βραδιά για τον Frank Zappa, παρέα με ένα τσούρμο επίσης εξαιρετικών μουσικών και μας έδωσε να καταλάβουμε πόσο πολύ έχει ματώσει για την τέχνη της. Παλιότερα, την είχα απολαύσει στο Μέγαρο Μουσικής, σε μία άψογη αναπαραγωγή του “Concerto For Group And Orchestra” των Deep Purple. Μιλήσαμε, γνωριστήκαμε, της πρότεινα να γράψει για την εν λόγω στήλη. «Να σου πω»… Και μόνο που ξεκίνησε να λέει αυτές τις λέξεις, κατάλαβα ότι πηγαίναμε για Μπενχουρικό κείμενο. Τα πέντε αγαπημένα άλμπουμ έγιναν δεκαπέντε και τα παρουσιάζουμε σε δύο «επεισόδια», για καλύτερη εμπέδωση και επανάληψη. Ακούτε λοιπόν, σημειώνετε (για να παραφράσουμε γνωστή ραδιοφωνική εκπομπή του ένδοξου παρελθόντος) και φτιάχνετε τη δική σας λίστα. Και κάποτε μπορεί να δημοσιευθεί και εδώ, ναι; Επιστρέφουμε σύντομα με το δεύτερο μέρος.

Αυτά είναι τα δεκαπέντε album που έχω ακούσει ξανά και ξανά, σε διάφορες φάσεις της ζωής μου. Δεν είναι απαραίτητα τα πιο αγαπημένα μου, γιατί πολύ απλά η λίστα αυτή ανανεώνεται και θα ήταν και τεράστια. Σε κάθε δίσκο ξεχωρίζω τα δύο αγαπημένα μου κομμάτια. Κάποιες φορές… περισσότερα.

Porcupine Tree – Fear Of A Blank Planet

Ο δίσκος που θα έπαιρνα μαζί μου σε ένα έρημο νησί χωρίς δεύτερη σκέψη. Η αισθητική, ο ήχος και τα visuals είναι καθηλωτικά από αυτή τη μπάντα και με ανατριχιάζουν σε όλες τις κυκλοφορίες τους. Έχω δει συνολικά live και τους Porcupine Tree και τον Steven Wilson solo τέσσερις φορές και κάθε φορά είναι μια μοναδική εμπειρία. Το συγκεκριμένο album είναι επίσης από τα αγαπημένα μου, όσον αφορά την παραγωγή και με έχει επηρεάσει σημαντικά στο songwriting. Αγαπημένα κομμάτια μου το υπέρτατο αριστούργημα “Anesthetize” και το ομώνυμο.

Nick Johnston – Remarkably Human

Κορυφαίος δίσκος, με υπέροχες μελωδίες και παιξίματα από όλη τη μπάντα. Eκ των υστέρων έμαθα ότι τύμπανα παίζει ο Gavin Harrison, Kαθόλου τυχαίο! Μου αρέσει πάρα πολύ ο ήχος και ο τρόπος που χτίζει τα κομμάτια ο Nick, είναι σε επαφή με την πηγή σε κάθε του νότα. Νιώθω πολύ τυχερή και μεγάλη τιμή που ήμουν το opening act για το show του στην Αθήνα, πριν μερικά χρόνια. Αγαπημένα μου κομμάτια το “Hypergiant” και το “Poison Touch”.

Joe Satriani – Strange Beautiful Music

Όταν κυκλοφόρησε το 2002 και το πρωτάκουσα, έπαθα σοκ. Έχω επηρεαστεί σε τεράστιο βαθμό από τον Joe και μέχρι τότε είχα ήδη καταπιεί τα “Surfing With The Alien” και “Flying In A Blue Dream”, αλλά αυτός ο δίσκος ήταν τόσο φρέσκος και δυνατός, με τεράστια παραγωγή, μελωδίες που τραγουδούσαν και licks που ούρλιαζαν. Τον άκουγα συνέχεια πραγματικά και τον είδα και στο θέατρο Πέτρας, που τον παρουσίασε ζωντανά, είναι όλος αγαπημένος μου, αλλά αν είναι να διαλέξω δύο κομμάτια, θα πω το “Chords Of Life” (κόλαση αυτά τα arpeggio στη γέφυρα!) και το “New Last Jam”.

Steve Vai – Passion And Warfare

Ένα αριστούργημα σύνθεσης, ένας πίνακας ζωγραφικής, με νότες στη θέση των χρωμάτων. Θυμάμαι ότι πάντα με τον Steve ένιωθα σα να ακούω το πινέλο του Dali να παίζει κιθάρα – δεν έχω ιδέα πώς σκέφτηκε να παίξει αυτή την επόμενη νότα, αλλά είναι υπέροχη! Μόνο και που έπαιξα το πρώτο μου κομμάτι ποτέ ζωντανά δίπλα του, στο σεμινάριό του στο Λονδίνο το 2010, νιώθω πανευτυχής σε αυτή τη ζωή. Εδώ θα πω δύο+δύο αγαπημένα, δεν γίνεται να κόψω, οπότε “Answers” και “The Audience Is Listening” και άπειρα κοντά “Liberty” και “Blue Powder”.

Steven Wilson – Hand Cannot Erase

Δεν έχω λόγια για αυτό τον δίσκο, τον έχω ακούσει πάρα πολύ και έχω αισθανθεί πρωτόγνωρα πράγματα. Οι ιστορίες των κομματιών, οι μελωδίες, οι ενορχηστρώσεις με τα εκρηκτικά σημεία και όλες τις υφές του ήχου, τα solo του Guthrie, η ανατριχιαστική φωνή της Ninet – όλα αυτά με μοναδικό και κορυφαίο σκηνοθέτη τον Steven, συνθέτουν ένα αληθινό έργο τέχνης. “Perfect Life” και “Routine” με έχουν κάνει να κλάψω και είναι με διαφορά αγαπημένα μου κομμάτια και ανεξάρτητα από αυτό τον δίσκο.

Van Halen – For Unlawful Carnal Knowledge

Λατρεύω τους Van Halen και ειδικά με τον Sammy Hagar και αυτός ο δίσκος είναι για μένα η κορυφαία τους στιγμή, όσον αφορά το songwriting, τον παχύ ήχο και τα κιθαριστικά trick που κάθονται ακριβώς πάνω στα κομμάτια. Δηλαδή όσο γουστάρω να τα ακούω σαν κιθαρίστρια, το ίδιο ακριβώς τα απολαμβάνω και σαν μέρη που εξυπηρετούν και στολίζουν τέλεια κάθε κομμάτι. Ο Eddie με έχει επηρεάσει και συγκινήσει τρελά με το performance του και λυπάμαι πάρα πολύ που δεν τον έχω δει ποτέ live. Η χαρά του όταν παίζει μου έχει προσφέρει πολλά, έστω και μέσα από τα video, ειδικά το “Right Here, Right Now” DVD το έχω λιώσει! Τα αγαπημένα μου εδώ θα είναι πάλι δύο+δύο, για ευνόητους λόγους: “Judgement Day” και “The Dream Is Over” (που τα έπαιζα παλιά σε cover band μου!) και πολύ κοντά “In ‘n’ Out” και “Pleasure Dome”.

Cream – Goodbye

Από τις πιο καταπληκτικές μπάντες που έχουν υπάρξει σε αυτό τον πλανήτη, είναι για μένα οι Cream. Λατρεύω πρώτα από όλα τον Jack με το βαρύ και μελωδικό ταυτόχρονα ήχο που έχει στο μπάσο και την ποιητική ψυχεδελική του ερμηνεία στα κομμάτια. Τα τύμπανα του Ginger είναι παρανοϊκά τέλεια και το παίξιμο του Eric η ιδανική ισορροπία ρυθμού και lead, με γλυκό και βρώμικο tone μαζί. Αγαπημένα μου κομμάτια το “Badge” (με ένα cover μου σε αυτό το κομμάτι είχα κερδίσει μάλιστα ένα διαγωνισμό και εισιτήριο για τη συναυλία του Eric Clapton με Jeff Beck στο O2 του Λονδίνου!) και το “What A Bringdown”.

The Jimi Hendrix Experience – Electric Ladyland

Όλοι οι δίσκοι Hendrix είναι ανεπανάληπτοι, σε αυτόν όμως μου αρέσει πολύ που βγαίνει πιο μπροστά συνθετικά η rhythm & blues πλευρά του. Πιο γκρουβάτα κομμάτια, χωρίς να χάνει την πορωτική του ψυχεδέλεια και solo που θερίζουν! Είναι ένας από τους κιθαρίστες που θα ήθελα τόσο πολύ να έχω δει σε συναυλία. Αγαπημένα μου εδώ το “Voodoo Chile (A Side)” και το “Come On (Let The Good Times Roll).

Κώστας Κούλης